Steal The CCEO's Heart (Tagalog)

5: HEARTACHE

ANG taong binalak niya na puntahan pagkatapos sana ng trabaho niya ay kusa nang lumapit sa kaniya.

Hindi na ikinagulat ni Kate nang naging bisita niya si Marco Polo nang hapong 'yon sa kaniyang opisina. Nang sabihin ng guard sa kaniya na naroon 'to ay agad niya naman 'tong pinaakyat kahit busy pa siya at marami pang dapat unahin kaysa sa pakikipag-usap sa isang kakilala o kaibigan na may kapareho niyang estado ngayon.

Well, kung may magdadamayan ay sa ganitong sitwasyon ay sila 'yon. Sila na parehong malapit kay Monaliza, wala ng iba, dahil sila lang naman ang magkakaunawaan kung tungkol lang din sa paglisan ni Mona ang pag-uusapan, right?

Dinatnan niyang nasa terasa ng gusali nila ang binata. He's wearing his usual short sleeves polo and black maong pants get up. Hindi niya alam kung siya lang, kahit kasi malayo pa lamang siya rito ay dama na niya ang lungkot na nakapalibot sa pagkatao nito sa mga oras na 'yon.

Kinapa niya ang dibdib kung saan naroon ang kaniyang puso. Hinimas niya 'yon bilang paghahanda sa paglapit sa lalaking iniwan ng matalik niyang kaibigan.

Isang malalim na buntonghininga muna ang pinakawalan niya bago niya nilapitan ang kababatang noong una pa lamang ay nakakuha na ng puso ni Monaliza. Nakatalikod 'to at malayo ang tingin, tulala. Ni hindi napupuna ang kaniyang presensya kaya malakas siyang tumikhim upang kunin ang atensyon nito.

"Kanino ko utang ang pagdalaw mong ito sa 'kin, Marco Polo?" malumanay na birong pagbati niya rito. Nilingon siya nito, hindi man lang ngumiti kahit tipid.

Halos dalawang linggo na ang nakararaan nang lumisan si Monaliza upang magpatuloy ng pag-aaral sa Norway, makapagtapos do'n at magpakadalubhasa sa larangan ng medisina.

Halos dalawang linggo na ngunit nang harapin siya ni Marco Polo ngayon ay tila isang buwan nang nakalipas 'yon para rito, kung ang pagbabasehan ay ang lalim ng nangingitim na palibot ng mga mata nito at ang itsura nitong hindi mahirap na mahulaan na nagpa-function na lang sa araw-araw dahil kailangan.

"Kate, pasensya ka na," hinging paumanhin nito nang makita sa facial expression niya na nagulat siyang tunay sa Marco Polo na kaniyang kaharap ngayon. "Alam kong istorbo ako sa trabaho mo but hindi ako nagpunta rito para makipagbiruan. I mean, I'm not in the mood, this, ah, this is so... frustrating and—"

"Nauunawaan ko, Marco Polo, hindi mo kailangan na magpaliwanag," putol niya sa mga nais nitong sabihin na hindi naman din napagtatagumpayan na mabanggit nang maayos.

Buntonghininga na nilapitan niya 'to, iniyakap niya ang braso niya rito nang walang sabi-sabi upang maiparating niya rito na handa siyang i-comfort 'to

Na naroon lang siya at handa itong damayan sa kalungkutan na alam niyang parehong lumulukod sa kanila ngayon.

Tiningala niya 'to nang maramdaman niyang humigpit din ang yakap nito sa kaniya. He even caress her back... softly...

Napapikit siya nang maramdaman niyang umaalog na ang katawan ng lalaking kayakap niya.

Ni minsan ay hindi niya nakita na naging gano'n kapagod o ka-stress ang isang Marco Polo Sandoval, ngayon lang talaga. Para magkagano'n 'to dahil sa pagkawala ni Monaliza sa piling nito, aaminin niyang hindi niya napaghandaan 'yon. Hindi kahit kailan niya nasukat ang pag-iibigan ng dalawa. O baka mas mainam niyang sabihin na wala siyang alam sa pagsukat ng pag-ibig dahil ni minsan naman ay hindi pa siya nagmamahal?

Ah, hindi ito ang tamang oras upang mag-self pity siya. Nagse-self pity na nga ang kaharap niya, sasabayan niya pa ba? Saan na lamang sila pupulutin na dalawa?

Kailangan niya ngayon na magpakatatag dahil umiiyak na 'to.

"Hush, I'm just here, MP," she whispered.

Dama niya ang paggalawan ng mga panga nito sa bumbunan niya. "Mauunawaan mo rin ba kung sa 'yo ako mag-vent out ng inis, galit, at frustrations ko sa pag-alis niya, Kate?"

Tiningala niya 'to. Nagkasalubong ang mga mata nila habang nananatiling magkayakap sila.

Marahan niya 'tong tinanguan. "Oo naman. Sige lang, ilabas mo lang ang hinanakit mo sa 'kin, pakikinggan kita. Narito lang ako at handa kang damayan at pakinggan, Marco Polo. Sino pa ba ang dapat ba magdamayan sa mga nangyari? Of course, tayong dalawa rin lang naman na pareho nang nararamdaman sa nangyari, hindi ba?"

Marco Polo gritted his teeth and forced a smile after. He even grabs her right arm— hindi niya napaghandaan ang ginawa nito mas lalo ang pagkakahawak nito sa braso niya sa mariin na paraan lalo nang bumaon ang kuko nito ro'n na parang nais na 'yon pilipitin sa diin niyon.

Naramdaman niya ang isa pang palad nito sa kaliwang braso niya. Naramdaman rin niyang iniharap siya nito at inilayo mula sa pagkakasandig sa dibdib nito. "Are you freaking serious? Sigurado ka ba sa sinasabi mong 'yan, Kate?"

Matapang niyang sinalubong ang matitiim nitong titig. "Of course, I am, what do you mean by asking me that stupid question?"

"Dahil pinangungunahan mo 'ko," may diin nitong sambit, hindi niya gets... "hindi ako naniniwala na pareho tayo nang nararamdaman ngayon. You know why? Dahil sigurado ako, nag-iwan sa 'yo ng address o contact number si Iza," anito, binanggit ang nakasanayan na pet name nito sa girlfriend na si Monaliza.

Naalala niya tuloy ang araw na nagkuwento sa kaniya si Monaliza na mas nais nitong tinatawag ng nobyo sa gano'ng palayaw kaysa sa Mona na nakasanayan na ng lahat. Pero s'yempre, mas kinikilig ang bruha sa 'Honey' na pausong tawagan daw ni Marco Polo sa mga 'to.

She chuckled. "'Yon ba ang pinunta mo rito? Ang pilitin ako na sabihin sa 'yo ang contact details ni Mona sa Norway?"

"Just tell me, Kate, please," pangungulit pa nito sa kaniya.

Kung gaano 'to kariin na magsalita, kung gaano 'to kabalasik sa pangungulit na ginagawa, gano'n din ang natatamo ng mga braso niya mula rito. And oh, hindi siya manhid para hindi masaktan do'n. In fact, nag-iinit na nga ang sulok ng mga mata niya. Parang tanga na mga luha, hindi niya malaman kung iyakin lang ba siya o ano, alam naman din niyang hindi siya magagawang pisikal na saktan ng lalaking kaharap, umiiyak pa siya.

"Kung mayroon na isang taong pipiliin ni Iza na pagsabihan ng lahat, ikaw 'yon, Kate, alam kong alam mo 'yan," segunda ni Marco Polo sa sinabi kanina.

Tears blurred her vision pero nanatili siyang nakatitig lang sa lalaking kaharap. "Sana nga ay tama ka. Sana nga ay alam ko, Marco Polo."

Napatiim-bagang 'to dahil sa pagkiskisan ng mga ngipin. "Stop this joke, Kate, please. Hindi na 'to nakakatuwa."

Matapang niyang sinalubong ang mga nang-uusig nitong mga mata. "Pero MP, hindi ako nagbibiro. Tulad mo ay wala rin akong alam. Tulad mo ay tinaguan niya rin ako," pumiyok nang saad niya rito. Tuluyan nang dumaloy ang mga luha sa mga mata niya.

Padabog siya nitong binitiwan, malakas napasinghap tuloy siya't napasandal sa malapit na pader sa likuran niya dahil sa impact niyon. Napayakap siya sa kaniyang sarili pagkuwan dahil sa biglaan na pag-ihip din ng hangin.

"M—Marco Polo..." naaawang pagtawag niya rito.

Nang bitiwan siya nito ay humarap na 'to sa terasa. Pinaglapat ang mga braso sa grills niyon at sa gulat niya ay sumigaw ro'n nang malakas. Tila binuhos nito sa sigaw na 'yon ang nararamdaman na galit at frustrations. Hinayaan niya lang 'to. Nasa likod ng office niya ang balcony na 'yon kaya hindi rin naman siya nag-aalala sa ginawa nitong maingay na pagsigaw dahil sakop ng space ng office niya ang balcony na 'yon.

Hinayaan niya lang 'to. Hinayaan niya lang 'to kahit galit na rin na pinagsisisipa nito ang mga nakapasó na halaman na naroon kasehodang wala nang matira sa mga 'yon, bahala na 'to. Wala naman siyang dapat na gawin sa isang tao na inilalabas lang ang galit kundi ang hayaan 'to hanggang sa mapagod.

Pero hindi niya na kayang pagmasdan lang 'to nang akmang tatalon 'to sa grills ng balcony!

"M—Marco Polo, stop it!" sa nanlalaking mga mata ay agad niyang tinakbo 'to. Hinagip niya ang damit na suot nito nang buong puwersa, at dahil hindi nito napaghandaan ang paglapit niya rito, sabay sila tuloy na nabuwal sa sahig nito nang dahil sa ginawa niyang paghaklit sa damit nito. "Ano ka ba?! Hindi mo dapat na ginagawa 'to sa sarili mo!" agad niyang asik dito.

Hindi na niya napigilan ang sarili na maawa na nang tuluyan dito, sumubsob siya sa dibdib nito at do'n ay umiyak siya. "Kung alam ko lang sana ang detalye niya sa Norway ay binigay ko na sa 'yo para hindi mk na 'to gawin sa sarili mo," sumisigok niyang sabi rito.

Segundo pa lamang siyang umiiyak sa dibdib nito, naramdaman na lang niyang inilayo siya nito sa dibdib nito. "Why? Ano ang sa tingin mo ay dapat kong gawin, Kate?!" magkabilang balikat niya ang niyugyog nito nang isigaw nito sa kaniya ang tanong na 'yon.

Tanong na hindi rin niya alam ang kasagutan dahil hindi naman siya ang nang-iwan. Hindi siya ang basta na lang naglaho. Hindi siya ang dapat nitong sinisigawan ngayon.

"H—Hindi ko rin alam!" sigaw niya na rin dito. "Basta ang alam ko, na alam kong alam mo rin na hindi solusyon ang pagtalon sa gusaling 'to sa mga problema mo, kahit si Mona pa 'yan!"

Natigilan 'to, nakita niyang sumungaw na rin ang mga luha sa gilid ng mga mata nito. "Siya ang buhay ko, Kate," ani 'to, na parang hindi naman niya 'yon alam. "Siya ang rason kaya narito na 'ko ngayon, bakit niya ginawa 'to sa 'kin? Bakit pati ang pagtatago ay ginagawa niya sa 'kin?!"

"Hindi ko alam!" pag-ulit niya sa pasigaw rin na paraan. "Pati ako ay tinaguan niya, hindi lang ikaw. Hindi mo dapat na sinosolo 'to. Kung nasasaktan ka ngayon ay gano'n din ako, wala akong alam, Marco Polo. Kung alam mo lang kung ga'no ko tinangis ang araw na umalis siya. Kung alam mo lang kung paano ko iniyakan maging ang pag-isolate niya sa sarili niya, hindi ko alam, hindi ko talaga alam. Basta ang alam ko lang ay ang rason niya, na ginawa niya 'to para sa 'kin—"

Ang sasabihin dapat niya ay hindi na niya naituloy, mas lalo kasi siyang hinapit ni Marco Polo. Mas hinigpitan nito ang kapit sa magkabila niyang balikat at mas lalo siyang inuga nito dahil nakabangon na rin 'to mula sa pagkakasubsob sa sahig. Kapwa na sila na nakasalampak na nakaupo ro'n.

"Napakaramot ng pagmamahal niya para sa 'yo, Kate! Sana ay nagsi-sink in 'yon sa 'yo ngayon. Sana ay naiisip niya man lang na hindi gano'n ang pagmamahal."

She looked at his eyes intently, then she smiled bitterly after. "Hindi ako ang pumili niyon. Siya ang may kagustuhan niyon kaya hindi mo 'ko dapat na sinasali sa inis mo sa kaniya!" asik niya rito, pinaghahampas niya ang dibdib nito. "Ang nararamdaman mong hinanakit ngayon at sakit ay nararamdaman ko rin, sa maniwala ka man o sa hindi, Marco Polo."

Napatda 'to. Binitiwan siya at nasubunutan na lang ang sariling buhok. Padabog 'tong bumangon at naupo sa isa sa tatlong monoblock chair na naroon.

Naaawang nilapitan niya 'to, lumuhod siya at tiningala 'to. Pilit niyang kinukuha ang tingin nito, pilit niyang kinuha ang mga palad nitong magkasalikop sa ibabaw ng ulo nito, pilit niyang pinaharap 'to sa kaniya.

"Hindi mo dapat ginagawa 'to sa sarili mo, Marco Polo. Kung kinakailangan na magmahal ka ng iba, gawin mo, makalimutan mo lang siya. Hindi ang pagsasayang ng buhay ang solusyon. Hindi kailanman 'yon magiging solusyon, pakiusap," nakikiusap ang tinig niya rito. Kung bakit gano'n na lang kung pakiusapan niya 'to, hindi niya rin alam.

Basta ang alam niya, hindi nito dapat sayangin ang sariling buhay na parang hihinto 'yon sa pagkawala ni Monaliza.

Basta ang alam niya, mahalaga ang buhay. Buhay na kung siya ang papipiliin ay nais niya pang ma-extend at hindi lang hihinto sa edad na trenta na itinakda ng mga duktor sa kaniya.

"Makakausad ka rin," dagdag pa niya rito nang sa wakas ay harapin na siya nito.

"I think, I can't, Kate..."

Umiling siya. "No! Kaya mong makausad. Hindi naman pagkalimot ang kahulugan ng pag-usad, Marco Polo, isipin mo, pasasaan ba at magkikita rin kayo ulit, magkakapaliwanagan kayo at—"

Mariin na naipikit niya ang mga mata nang hindi na niya naituloy ang sinasambit dahil bigla na lamang siyang sinunggaban ng halik ni Marco Polo...

Pasunggab 'yon no'ng simula kaya nakagulatan niya, na nang maglaon ay naging masuyo na tila siya tinuturuan kung paano niya 'yon tutugunin...

'Yon ang halik na ngayon niya lang naranasan.

Ang halik na kay tagal niyang inasam na maranasan...

Kaya patawarin na siya ni Monaliza, dahil mukhang hindi lang sila magtatapos ng boyfriend nito sa halik lang. Lalo at bigla na lang tila inadya ng langit na mamuo ang dilim sa kalangitan para sa isang malakas na ulan. Patunay ang malakas na ihip ng hangin kasabay nang pagbaba na ng halik ni Marco Polo sa katawan niya...

Kasabay nang pagkandong niya sa kandungan nito at pag-guide niya sa labi nito kung saan spot ang mas masarap para sa kaniya dahil no'n lang niya rin natuklasan na kay dali palang malaman kung saan ang spots na 'yon basta may kaulayaw ka.

Malakas na ulan na siyang kasabay na nila ni Marco Polo na magtampisaw... sa tawag ng laman...

Tama ba 'to? Tama ba ang ginagawa nilang 'to? Dahil kung mali ay patawarin siya ng Diyos sa isipin na gano'n pala kasarap ang kamalian. Na kaya pala maraming sumusuong do'n ay nakakawala na pala 'yon ng pasumandaling katinuan.

Ang init ng haplos at halik ni Marco Polo sa kaniya ay nakakapaso at tila mapaghanap. Habang sinasibasib siya nito ng halik ay mas lumalalim 'yon, mas nagiging mapaghanap at lalong mas sumasarap...

Siguro para sa iba ay isang malaking kabaliwan ang nagaganap ngayon sa kanila, para rin naman sa kaniya, at least, partly? At least, inaamin niya?

Ah, wala na siyang pakialam. Maano bang pagbigyan na lang nila ang mga katawan nilang nais saliksikin ang bawat isa na tila wala nang puwang para maudlot 'yon. Na tila wala nang atrasan ang nangyayari sa pagitan nila ngayon.

Maano bang hayaan nila ang araw na 'to para sa kanilang dalawa lang at wala munang ibang isipin dahil ang inaakto nila ngayon ay akto na rin naman ng mga taong hindi nag-iisip at mas inuuna ang tawag ng nag-aalab na mga katawan, hindi ba?

"Marco... Polo..." Hindi na niya mapigilan na mapaungol sa sarap na kaniyang nadarama nang sipsipin nito ang gitnang parte ng dibdib niya na para 'yong candy na matamis...

Sinong hindi mapapahalinghing sa dila nito na umiikot sa balat niya sa mga sandaling 'yon...

Ahhh...

Ganito pala ang pakiramdam nang pinapagpapala ng isang lalaki ang katawan mo na parang 'yon na ang pinakamalaking goal sa buhay nito na nais makamit habang ginagawa nito 'yon kaya hinuhusayan nito ang halik, ang pagdila, ang paghagod...

Ohhh...

Gano'n pala ang pakiramdam nang may nakasalpak na daliri sa pagitan ng kaniyang mga hita...

Na nakakaliyo nang igalaw nito 'yon...

Nakakadarang pang lalo...

Gano'n pala kasarap ang pakiramdam nang nakikipag-espadahan ka ng dila kasabay nang may umuulos na sa 'yo at nakadagan ang isang lalaki. Kahit tila kinakapos na siya ng hangin ay sisige at sisige pa pala siya...

Gano'n pala kasarap na madarang sa apoy ng pagnanasa...