เล่ห์ตะวัน

EP.8 : พี่เป็นผู้ชายคนที่ 3 ของฉัน

ตะวันฉาย Say ::

ไม่กล้า ไม่กล้าหลับ ถ้าผมหลับแล้วมีคนมาช่วยเราในตอนเช้า เห็นพัชชาในสภาพนี้หมดเลยสภาพนักธุรกิจพันล้าน ผมต้องมาอยู่กับผู้หญิ่งที่อยู่ในชุดชั้นในแบบนี้ มัน มัน เฮ้ออออออ ทรมานจัง ผมขยับเสื้อที่คลุมกันยุงให้เธอขึ้นมาห่มให้เธอ แต่เธอดันร้อนแล้วดันมันออก ตอนนี้ผมก็ร้อน ผมร้อนข้างในมากกว่าข้างนอกแล้ว ร่างกายที่เริ่มเหนียวแล้วเต็มไปด้วยเหงื่อ มันบอกว่าเธอร้อนแค่ไหน แถมตัวเธอยังร้อนรุมๆมีอาการหายใจหนักๆ

“ฮื่อออออ ร้อนนนน นอนไม่ไหวแล้วแล้ว ร่างกายเหมือนจะพัง” แล้วคนไม่ไหวก็สปริงตัวตื่นมามองผมด้วยความหงุดหงิด ความอบอ้าวมันทำให้ผมพอเข้าใจได้ว่าคนง่วงมาแล้วไม่ได้นอนเป็นยังไง แล้วนี่ยังมาร้อนมากๆแบบนี้อีก

“อีก 2 ชั่วโมง ก็ 6 โมงเช้าแล้ว อดทนหน่อย ชั้นบนสุดห้องตัวอย่างมีเตียงและแอร์ได้โปรดอย่าเพิ่งกินหัวฉัน” ผมพูดพร้อมกับใช้มือปิดตาของพัชชาไปด้วย จะมามองแบบโกรธผมไม่ได้นะ ผมก็ร้อน แค่ไม่แก้ผ้าแบบเธอ

“ร้อนไหมคะ พี่เหงื่อแตกทั้งตัว ฉันร้อนแบบนี้นอนไม่ได้หรอก”

“มีห้องอาบน้ำด้วยไหม” เสียงที่แหบพร่าเพราะอาการขาดน้ำหลายชัวโมงของเรา มันทำให้คอแห้งจนแทบเป็นผุยผง

“ห้องน้ำมี ต่อน้ำเรียบร้อย ยกเว้นระบบน้ำอุ่น ยอมให้อาบก่อนเลย สภาพตอนนี้เธอดูไม่ได้ ใส่เสื้อผ้าเลยไป มาแก้ผ้าให้ดูไม่อายรึไง” ผมแพลนสายตาเสมองไปทางอื่น มันก็น่ามองอยู่ ชุดชั้นในสีแดงมันก็ตัดกับสีผิวของเธอดี

“อายอะไร ก็เหมือนใส่บิกินี พี่ยังมองสาวๆใส่บิกินีได้เลย ทำไมมองฉันไม่ได้” แม้ใบหน้าของเธอจะดูอิดโรยแต่ก็ยังเถียง แสดงว่าไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกมั้ง เถียงได้แสดงว่ายังไหวอยู่ อดทนอีกนิดพัชชา

เอ่อออ คือ ถามแบบนี้ไปไม่เป็นเลย มันก็มองได้ แต่เราต้องไม่อยู่กันสองคนและใกล้ชิดกันแบบนี้ ผมเป็นผู้ชาย มันเป็นธรรมชาติที่ผมจะมีอารมณ์ ที่เห็นอะไรแบบนี้ในที่ที่จิตใต้สำนึกของผมบอกว่า ทำได้ไม่มีคนเห็นหรอก นี่ยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องมีใจหรือชอบหรืออะไรเลยนะ เธอมีแฟนผมจะไม่ล้ำเส้นหรือทำอะไรให้เธอต้องนอกใจแน่ แต่ถ้าร่างกายมันต้องการมันก็ห้ามยากนะ

“เธอมีแฟนแล้วระวังตัวหน่อย ฉันเป็นผู้ชาย”

“พี่ไม่ทำหรอก พี่ทำพี่ทำไปนานแล้ว ฉันรู้ว่าพี่คิดกับฉันแค่น้องสาว เหมือนที่ฉันคิดกับพี่แค่พี่ชาย พี่ไม่ต้องห่วงเลยคะ กับไอ้พูฉันก็ทำแบบนี้ แล้วอีกอย่างมันร้อน ฉันเป็นคนทนอากาศร้อนได้ไม่ดี มันให้เหมือนจะหมดแรง จะเป็นลมตอนนี้ก็เช่นกัน”

“อดทนไปเลยไป อีก 2 ชั่วโมง”

แต่อาการของพัชชามันไม่ได้ดีขนาดที่จะให้นั่งเฉยๆ เพราะเธอเริ่มเลื้อยเพราะความอบอ้าว อาการหายใจหนักๆและหมดแรง ทำให้ผมต้องประคองเธอไว้ จะตายไหมเนี่ย อย่ามาตายตอนที่อยู่กับฉันแบบนี้นะ

“ตัวพี่ โคตรเหนียวเลย”

“ฉันก็ร้อนไหม แต่ฉันไม่ได้งอแงแบบเธอ กอดกันแบบนี้ยิ่งร้อน มานั่งพิงกำแพงไว้ก่อน คนมาเปิดระบบไฟ ฉันจะอุ้มเธอไป พิงกำแพงไว้นะ ใส่กางเกงกับเสื้อไว้ก่อน โอเคไหม” ผมอุ้มคนที่ไม่ไหวแล้วให้มานั่งพิงกำแพง อย่างน้อยให้ความเย็นจากปูนมันทำให่เย็นได้บ้าง ตัวของเธอตอนนี้ร้อนระอุหายใจแรง มีไข้ด้วยรึเปล่า เมื่อคืนตากฝน ยัยนี่โคตรบอบบางเลย เลยต้องเป็นผมที่ต้องหยิบกางเกงมาใส่ให้เธอ

คนงานเปิดประตูมานี่ตกใจเลยนะ สภาพเจ้านายเป็นแบบนี้ ดูไม่ได้ทั้งคู่ เสียงนกด้านนอกบอกเวลาใกล้เช้า ที่เราไม่อาจจะเห็นเดือนเห็นตะวันได้เลย มีแค่เวลาจากโทรศัพท์เท่านั้นที่บอกเราว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว

“ฉันพยายามเป็นพี่สาวพูมาตลอด แม้จะโตกว่าแค่ 6 นาที ฉันทำแบบที่พี่ทำให้ฉันแบบนี้ในสมัยเด็ก ไอ้พูมันไม่ชอบ ตอนนี้ฉันรู้แล้ว เพราะมันต้องอายแน่เลย” ตอนนี้เธอคิดว่าผมเป็นพี่ชายเธอจริงๆเหรอ งี่เง่า ผมใส่กางเกงผ้าพริ้วๆเข้าที่ขาของเธอ โดยมีเธอพยายามผลักมือผมออกเพื่อที่จะใส่เอง ผมเลยต้องส่งทั้งเสื้อและกางเกงให้เธอจัดการตัวเอง

“เธอเองก็ควรจะมียางอาย อายฉันบ้าง ฉันไม่ใช่พี่ชายกับเธอทางสายเลือด ถ้าวันนี้ฉันทนไม่ได้ปล้ำเธอ เสียตัวฟรีนะจะบอกให้” ผมเตือนเธอด้วยความหวังดี ผมยอมหมั้นแค่ให้ที่บ้านสบายใจ ไม่มีทางแต่งกับเธอแน่ ถึงฟันแล้วผมก็ไม่แต่ง

“ทำไมดุจัง ฉันคิดว่าพี่น้องกันไม่เป็นไร” คนสภาพซากผักยืนขึ้นมาเพื่อที่จะใส่กางเกง โดยที่ผมก็หันหลังให้เธอใส่เสื้อผ้าแต่โดยดี

“พี่!!!ตะ...วัน” เสียงที่เรียกอ่อนแรงทำให้ผมหันมอง ร่างบางที่อยู่บนบันใดขั้นที่ 3 ล้มลงมาทับผมทำให้ผมต้องกอดรับเธอเอาไว้ สงสัยเธอจะไม่ไหวจริง

“พัชชา พัชชา ผิง นี่ ผิง” ไม่มีเสียงตอบกลับมีเพียงลมหายใจหนักๆกับร่างกายที่ทรมาน ผมกอดเธอมาแนบตัวเอาไว้แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูเวลา

อดทนหน่อยนะ อดทนหน่อย อีกแค่ 1 ชั่วโมง ผมอุ้มน้องมานั่ง แต่ร่างกายร้อนๆของเธอไม่มีแรงจะตั้งตัวตรงด้วยซ้ำ โอ้ย น่าสงสารจังวะ ผมประคองหน้าของเธอขึ้นมาเพื่อเรียกสติ ผมกลัวเธอจะเป็นฮีทสโตรกถึงเธอจะไม่โดนแดด แต่เมื่อวานเธอตากแดดทำงานสู้กับอากาศร้อน แม้จะสลับเข้าห้องแอร์บ่อยๆ ลงน้ำ เช็ดตัวบ้าง แต่ก็อากาศก็ยังร้อนมากอยู่ดี ไหนจะตากฝน แล้วต้องมาติดที่ทางหนีไฟแบบนี้อีก

“อย่าเป็นอะไรนะพัชชา”

.

เมื่อสัญญาณไฟสีแดงติดที่ประตูทางหนีไฟ ผมก็รีบเอาเสื้อคลุมของผมคลุมตัวให้เด็กน้อย แล้วอุ้มเธอมาที่ประตูประตูทางหนีไฟที่เปิดได้จากด้านนอกเท่านั้น ก่อนจะรีบโทรศัพท์ไปที่ห้องช่างให้ช่างอาคารมาเปิดประตูที่ชั้นหนึ่งทันที

“ท่านประธานติดอยู่ในทางหนีไฟทั้งคืนหรือครับ ดีนะครับที่ผมมาก่อนเวลา” ยศหัวหน้าช่างประจำอาคารถามไถ่ขึ้น เมื่อเห็นว่าผมอุ้มเด็กสาวที่สภาพไม่ดี ออกมาจากทางหนีไฟ

“ดีมาก เดี๋ยวขึ้นเงินเดือนให้ ฉันจะพาพัชชาไปที่ห้องตัวอย่าง เธอร้อนมากจนจะตายอยู่แล้ว”

ยศวิ่งนำแล้วคอยเคลียร์ทางให้ ทำให้ผมพาภาระอันหนักอึ้งมาถึงห้องตัวอย่างที่ผมใช้เป็นห้องทำงานด้วย ห้องนี้ถูกจัดขึ้นเพื่อถ่ายแอดส์โฆษณาในขณะที่โรงแรมนี่ยังตกแต่งภายในไม่เสร็จ มันเลยทำให้ที่นี่มีทุกอย่างเพราะผมเองก็ใช้ทำงานในยามกลางวัน

“มีอะไรเรียกผมได้เลยนะครับ”

“โทรศัพท์ไปบอกใช้ เอาของใช้จำเป็นมาให้ที ยาแก้ไข้ด้วย ตอนนี้ฉันจะปฐมพยาบาลพัชชาก่อน ฝากด้วยนะ” ผมหยิบคีย์การ์ดในกระเป๋าสตางค์มาสแกนเพื่อเข้าห้อง แล้วเสียบมันเข้ากับระบบ RCU เพื่อใช้ไฟในแต่ละห้อง

“ครับ”

ผมปิดประตูห้อง เปิดแอร์เร่งให้แรงที่สุด แอร์ที่เพิ่งจะเปิดยังไม่เย็นเลย ผมต้องทำให้ตัวเธอเย็นก่อน ผมอุ้มเธอเข้าไปในห้องน้ำ แล้วเปิดน้ำจากฝักบัวใส่เธอทั้งชุดแบบนั้น ก่อนจะเปิดน้ำลงอ่างจากุชชี่เพื่อที่จะเอาตัวเธอลงไปแช่ ในขณะรอ ก็ฉีดน้ำใส่พัชชาไปด้วย ไอร้อนที่ออกมาจากตัวของเธอทำให้ในห้องน้ำร้อนไปด้วย

“เธอจะมาตายตอนอยู่กับฉันไม่ได้นะ ฉันจะกลายเป็นผู้ร้ายทันที” ที่นี่ผมไม่ได้ใช้อาบน้ำมันไม่มี สบู่หรือยาสระผมอะไร มีแต่น้ำเท่านั้น สงสัยที่นี่จะต้องมีทุกอย่างแล้วแฮะ

“ปวดหัวจัง” เสียงเบาๆที่เล็ดลอดออกมาจากปากเล็กๆอย่างหมดแรง ทำให้ผมต้องเอาน้ำจากฝักบัวฉีดหัวเธอด้วย จะได้ลดอุณหภูมิในร่างกายของเธอ เอ่ออออ ปัญหามาอีกแล้วจ้าาาา ไม่มีชุดให้เธอใส่ เฮ้ออออออ นี่ผมกำลังทำอะไรอยู่ นี่ผมกำลังโดนลงโทษเรื่องอะไร ทำไมต้องมาวุ่นวายกับผู้หญิงที่ไม่ได้เป็นอะไรกับผมด้วย แค่คู่หมั้นปลอมๆ

“ไหวรึยังพัชชา” น้ำเย็นๆที่เพิ่มระดับขึ้นเรื่อยๆแต่ไม่ได้อันตรายอะไร ทำให้ผมปล่อยเธอไว้ แล้วไปหาผ้าเช็ดตัว หรืออะไรที่จะทำให้เราได้ใส่ก่อนที่ชัยจะมา

ตู้เสื้อผ้าที่มีเพียงแค่ ชุดคลุมอาบน้ำแค่ชุดเดียว ผ้าขนหนูหนึ่งผืน ที่มีเอาไว้เป็นพร็อพตอนถ่ายภาพโปรโมทเท่านั้น ใช้ไปก่อนก็แล้ว ตอนนี้ผมอยากจะจบทุกอย่างแล้ว ผมง่วงมากๆอยากจะนอนเต็มทีแล้ว ผมคว้าทุกอย่างที่จะหาได้เข้ามาในห้องน้ำ ก็เจอผักกาดขาวที่ถูกต้มจนได้ที่ ไหลเลื้อยจะจมลงไปในอ่างแล้ว

“พัชชา เดี๋ยวลุกขึ้นมาใส่ชุดคลุมให้ฉันหน่อย ไปนอนตากแอร์ดีกว่า” ผมพูดกับคนที่ลืมตาเอาตัวจุ่มลงไปในน้ำโผล่ขึ้นมาแค่ใบหน้าเท่านั้น

“นึกว่าจะร้อนจนตายไปแล้ว”

“ฉันปล่อยเธอตาย ฉันก็คุกดิ ภาระจริงทั้งอุ้มมา ไหนยังจะต้องมาช่วยผักเหี่ยวๆแบบเธออีก ฉันบอกให้ชัยเอาชุดมาให้เปลี่ยนแล้ว อดทนใส่ไปก่อน ตอนนี้ฉันโคตรที่จะง่วงเลย ไม่มีแรงมาดูแลเธอแล้ว ไหวแล้วก็ดูแลตัวเองนะ” ผมวางชุดคลุมให้เธอที่อ่างล้างหน้า ให้เธอจัดการตัวเอง

“ขอบคุณนะคะ ที่ช่วย ถ้าจะให้ดี ฉันอยากกินน้ำ”

“น้อยๆหน่อย รีบๆอาบแล้วไปกินที่ตู้เย็นข้างนอกเองแม่คุณ ฉันจะอาบต่อ”

ผมออกไปรอพัชชาข้างนอก เพราะคิดว่าเธอคงจะได้ความส่วนตัว เชื่อเถอะถ้าเธอไม่มีสภาพเหมือนตายที่ทางหนีไฟ ผมอาจจะคิดไม่ดีกับเธอไปแล้ว นมนุ่มดีจังเลย ไม่ได้ฟันหญิงนานเกินไปแล้ว ในหัวเริ่มลามกไปหมดแล้ว

พัชชา Say ::

ฉันล้างคาบเหงื่อไคล ก่อนจะขึ้นจากอ่างไปสวมชุดคลุมที่พี่ตะวันหามาให้ แล้วรองน้ำใหม่ให้พี่ตะวันได้อาบต่อ แม้พี่ตะวันจะปากร้ายแต่ก็ยังยอมช่วย นี่เรากำลังแอบรู้สึกดีรึเปล่าที่มีคนยอมทำให้เราขนาดนี้ จะขอบคุณยังไงให้ไม่น่าเกลียดนะ ฉันออกมาจากห้องน้ำก็เจอขวดเปล่าของน้ำดื่มยี่ห้อดังที่ถูกดื่มจนหมดขวด แล้วคนดื่มก็นั่งฟุบหลับอยู่ที่โต๊ะทำงาน เขาเองก็คงทั้งร้อนทั้งเหนื่อย แถมยังต้องมาดูแลฉันที่งอแงทั้งคืน

“พี่ตะวัน พี่ตะวันขา ไปอาบน้ำก่อนนะ แล้วค่อยมานอน” ฉันปลุกคนที่หลับด้วยความเหนื่อยล้าไปอาบน้ำ

“ฉันหลับเหรอ เธอนอนก่อนเลย ตาเธอดำเป็นหมีแพนด้า เป็นไงดีขึ้นไหม” คนที่พูดไม่ดูตัวเองเลย

“นอกจากปวดจนหัวจะระเบิด ที่เหลือก็พอทนได้ค่ะ พี่ไปอาบน้ำก่อนนะจะได้นอนสบาย ผิงทำที่นอนดีๆให้ ที่นอนพี่มีแต่เอกสาร” ฉันชี้ไปที่เอกสารมากมายที่วางอยู่บนเตียง เขาช่วยฉันตั้งเยอะแล้ว ให้ฉันช่วยเขาให้ได้นอนสบายๆมันคงไม่แย่

“อืม”

ฉันพยายามฝืนสังขารที่ปวดหัวจนแทบจะระเบิด หอบเอาแฟ้มเอกสารที่เหมือนจะวางแยกอะไรเพื่อบางสิ่ง ไปวางไว้บนโซฟา ถ้าเขาแยกเอาไว้แล้วฉันเอาไปรวมอาจจะทำให้วุ่นวาย ฉันเดินมาคลายผ้าห่มที่ถูกยัดใต้ที่นอนให้มันสอดตัวเข้าไปนอนได้ ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนเพราะอาการปวดหัวที่มากมาย ปวดหัวจนนอนไม่หลับเลยแฮะ ฉันนอนพลิกไปพลิกมา เพราะมันปวดมาก

“ทำไมยังไม่นอนอะ กินน้ำยัง ไม่ได้เปิดขวดใหม่ ลืมกินน้ำรึเปล่า” พี่ตะวันที่ออกจากห้องน้ำด้วยผ้าขนหนูผืนเดียว แล้วแวะหยิบขวดน้ำในตู้เย็นที่ไม่เย็นมาให้ฉัน ก็ฉันรอมันเย็นอยู่นี่คะเอาออกมาทำไม

“กินไปก่อน เดี๋ยวให้ชัยเอายามาให้ ฉันเหนื่อยกับเธอมามากแล้ว อย่าดื้อกับฉันเลย” ประโยคของพี่ตะวันทำให้ฉันเปิดน้ำกินแต่โดยดี เฮ้อออออ แต่เมื่อร่างกายที่โหยหาน้ำมันได้รับน้ำเข้าปาก แม้จะไม่ชอบกินน้ำที่ไม่เย็นแต่กลับกินได้จนหมดขวด ด้วยความกระหาย

“ถ้ามันเย็นจะฟินมาก” แต่คนที่เอาน้ำมาให้ฉันไม่ได้สนอะไรเลย ทิ้งตัวลงนอนกับเตียง แล้วหันหลังให้ฉันแล้วหลับไปเลย หลับแบบนุ่งผ้าขนหนูแบบนั้น แสดงว่าชุดคลุมมีชุดเดียวอ่าดิ มีชุดเดียวก็ยังยกให้ ฉันถือวิสาสะห่มผ้าให้พี่ตะวันดีๆ ไปปิดม่านให้คนอยากจะนอนได้นอนเต็มที่ แล้วกลับมานอนในที่ของตัวเอง

แต่ปวดหัวแบบนี้ฉันจะหลับไหม ยิ่งนอนก็ยิ่งปวด ฉันนอนพลิกไปพลิกมาหามุมที่จะปวดหัวน้อยที่สุด นอนไม่หลับเลยยยย ปวดมากไป พลิกซ้ายไม่หลับ พลิกขวาก็ไม่หลับบ

“เลิกขยับได้ไหม ฉันจะหลับยังไง!!!! ถ้าเธอยังขยับแบบนี้” คนที่โมโห กดแขนฉันเอาไว้กับเตียงทั้งสองข้าง มันทำให้ฉันตกใจมากๆ

“พี่จะทำอะไรคะ ฉันปวดหัว หาท่านอนอยู่อ่าค่ะ” สายตาที่ประสานกันแบบนี้มันคืออะไร แล้วทำไมฉันถึงมองมันไม่ได้เลยมันหัวใจเต้นตึกตักไม่หยุด ฉันพยายามมองไปทางอื่น หลบสายตาดุที่ตอนนี้มันเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เขาเข้ามาใกล้ทำไม ใกล้แบบนี้มัน มัน....มัน....ใกล้อีกแล้ว จะ...จูบเหรอ พี่ตะวันจะจูบฉันเหรอ ไม่ได้นะ ฉันรีบยกมือขึ้นมาปิดปาก ทำให้พี่ตะวันสะดุ้งน้อยๆ

“คิดว่าฉันทำอะไร หน้าก็จืดไม่แต่งหน้าดูไม่ได้เลย” แล้วพี่ตะวันก็กลับไปนอนที่เดิม หันหลังให้ฉันเหมือนเดิม

“พี่เป็นผู้ชายคนที่ 3 ที่เห็นฉันหน้าสด คนแรก ป๊าของฉัน คนที่สองไอ้พู คนที่สามก็พี่ อย่าบอกใครนะคะว่าคุณหนูผิงหน้าจืด ฮ่ะๆ”

“เงียบสักที!!!!!! พูดมากน่ารำคาญจริงวันหลังแหวนหมั้นอะ หัดใส่ด้วย ฉันยังต้องใส่เลย”

อะไร ก็อยากเล่าอ่า ใจร้ายจัง ส่วนแหวนหมั้นฉันก็ถ่ายแบบ จะให้ใส่แหวนของพี่ยังไง แต่ต่อไปจะใส่ให้ก็ได้

อีกด้าน

2 ชั่วโมงต่อมา

“ชู่วววววว ท่านประธานน่าจะเพิ่งได้นอน เข้าไปกวน ระเบิดลงแน่ๆเลยครับ” ชัยเอ่ยห้ามคนอื่นๆที่พยายามจะเข้าไปในห้อง

“ผมต้องเข้าไปถ่ายรูปนี้ไปหาพ่อพี่ตะวันและพ่อผมดู เชื่อเลย กองเชียร์ฟินจิกหมอนขาด” ภูวดลเดินเข้าไปในห้องนอนที่มืดไม่มีแสงที่รอดเข้ามา ทำให้คนที่นอนหลับได้ฝันหวานอยู่ในห้วงนิทรา

แชะ!! แชะ!! ภูวดลถ่ายภาพพี่สาวและว่าที่พี่เขยกอดกันกลม ในชุดที่ไม่ได้เรียกว่าเรียบร้อยเลย เพราะสาวน้อยหลับซบอยู่ที่อกกว้างที่ไร้อาภรณ์ปกปิด แม้ภูวดลจะมั่นใจว่าไม่มีอะไรเกินเลย เพราะพี่สาวตนค่อนข้างมีความคิดที่ประหลาด ไม่ยอมมีอะไรกับคนที่ไม่ใช่แฟนแน่ แต่คนที่เป็นแฟนของพี่สาวไม่รู้นี่

‘ไม่ชัดเลย’ สิ่งที่คิดอยู่ในใจทำให้ภูวดลพยายามจะดึงผ้าห่มลงอีกนิด ให้ได้ภาพที่สวยและชัดเจน แล้วรัวชัตเตอร์ ในหลายๆมุม

อากาศจากแอร์ที่เย็นจนหนาว ทำให้ตะวันฉายคว้าหาผ้าห่มขึ้นห่มให้ตัวเขาและคนตัวเล็กในอ้อมกอดด้วย

“ยังไงก็อยากได้พี่เขยที่จะดูแลพี่สาวผมได้ ไม่ใช่แค่แมงดาที่จะเกาะพี่สาวผมไปจนตายละนะ ภาพนี้หลุดออกไป มีแต่ต้องแต่งเลยนะเนี่ย ช่างเถอะ เรายังมีเวลาดูกันอีกนาน แต่ผมอยู่ทีมพี่แล้วนะ” ภูวดลที่พึมพำเบาๆต้องชะงัก เมื่อเห็นเงาดำๆที่โผล่พ้นชายผ้าห่มขึ้นมา ถ้าเขาเดาไม่ผิดนี่คือปลายกระบอกปืนแน่ๆ

“ลบภาพ” คนที่ยังกอดพี่สาวของเขาอยู่ ขู่ขอให้เขานั้นลบภาพที่เขาถ่าย เพราะไม่อยากให้ใครเห็นที่เกิดขึ้น

“ลบก็ได้ ไม่เห็นต้องเล่นปืนเลย” ภูวดลกดลบภาพโชว์ให้ตะวันฉายดู ด้วยรอยยิ้ม เพียงแค่ภาพทั้งหมดมันถูกส่งไปให้พ่อของเขาหมดแล้วเท่านั้นเอง

“ออกไปได้แล้ว เอาพี่สาวไปด้วย ฉันจะนอน” ตะวันฉายพูดเบาๆ แต่เต็มไปด้วยอารมณ์โกรธที่ถูกปลุกให้ตื่น

“ฝากไว้ก่อน ผมมีอะไรที่จะต้องทำ”