เล่ห์ตะวัน

EP.6 : คุณโรส ผมอยากรู้จักคุณ ถ้าคุณโสด

พัชชา Say::

“ผูกข้อไม้ข้อมือแล้ว ทำอะไรคิดถึงใจกันเป็นที่ตั้งนะลูก” การอวยพรจากผู้ใหญ่ทำให้ฉันกับพี่ตะวันมองหน้ากัน คำนี้ไม่ต้องบอกฉัน ฉันให้เกียรติพี่ตะวันในฐานะพี่ชาย แต่พี่ตะวันเนี่ย มองฉันในฐานะภาระอันหนักอึ้ง

แต่ คำว่างานหมั้นเงียบๆไม่มีจริง ตอนนี้แขกเต็มบ้าน คุณหญิงคุณนาย เครื่องเพชรเต็มคอ อย่าว่าแต่เขา ตอนนี้ทองหยองเพชรพลอยเต็มตัวฉันไปหมด นึกว่าลิเก

“เหนื่อยเหรอ” ผ้าเช็ดหน้าของพี่ตะวันซับลงบนหน้าของฉัน มันทำเอาฉันตกใจมาก

“พี่ทำอะไรของพี่เนี่ย”

“ยิ้มมมมมมม” พี่ตะวันกัดฟันพูดลากเสียงยาวแล้วยิ้มนำฉัน ให้ฉันยิ้มตาม แค่ฉันยิ้มให้พี่ รักกันต่อหน้าสื่อเนี่ยนะฉันเลยยิ้มหวานๆให้พี่ตะวันบ้าง โอ้ยรักกันการเมืองนี่แม่งโคตรเมื่อยหน้าเลย ยิ้มจนเหงือกจะแห้งหมดแล้ว จะเลิกถ่ายรูปกันได้เมื่อไหร่นะ

ฉันกับพี่ตะวันต้องเดินขอบคุณแขกที่มา นี่เป็นวันที่โดนพี่ตะวันกอดมากที่สุด กอดทุกครั้งที่ต้องถ่ายรูป ตัวช้ำหมดแล้ว ฉันเดินมาหาโรสที่มาด้วย เพราะพ่อแม่ของเธอถูกเชิญมา ฉันเลยแนะนำให้พี่ตะวันรู้จักโรสซะเลย

“เฮ้ออออ หล่อจัง อย่างกับกิ่งทองใบหยก อู้วหูวววว เพชรเบ่อเร่อเลย ฉันโรสค่ะ” โรสจับมือพี่ตะวันเป็นการทักทาย แล้วส่งยิ้มหวานหยาดเยิ้ม

“ผู้หญิงขี้เมาคนนั้นนี่เอง ยินดีที่ได้รู้จักนะ ขอตัวคู่หมั้นผมสักครู่ แล้วจะเอามาคืนนะคุณโรส” พี่ตะวันพาฉันเดินเจอแขกคนอื่นๆ ทั้งเพื่อน และรุ่นน้องของพวกพี่ตะวันด้วย บอกเลยเป็นการถ่ายรูกที่เหนื่อยมากๆ เหนื่อยจนต้องลากพี่ตะวันหลบผู้คน เพื่อหาที่นั่งพักที่ลับตา

“สนใจไหมคะ เพื่อนฉัน ฉันแนะนำให้”

“ไม่เอา ดูก็รู้ว่าน่ากลัว ฉันไม่เอาตัวเองเข้าไปยุ่งกับอะไรที่สลัดยากหiอกนะ”

“พี่ไม่น่ารักเลย ทำไมว่าเพื่อนฉันแบบนี้ โรสก็ออกจะน่ารัก เพื่อนสนิทฉันเลยนะ”

“มันเป็นยังไง เพื่อนสนิทที่รู้ว่าฉันเพื่อคู่หมั้นเธอแต่ลูบมือของฉันพร้อมกับรอยยิ้มหวาน คงจะสนิทกับแบบพิลึก ไม่เอาแล้วไม่อยากจะเถียงเธอแล้ว จบงานเมื่อไหร่ฉันจะไปจัดกระเป๋า เตรียมตัวไปทำงานที่ภูเก็ต หมดหน้าที่ภาระของเธอแล้ว ไปไกลๆเลยชิ่วๆ”

“คนอะไรตัดสินหนังสือที่หน้าปก!!! พี่ไม่รู้จักเพื่อนฉันด้วยซ้ำ”

“ต่อให้ฉันไม่เคยอ่านหนังสือเล่มนั้น แต่ถ้าคำโปรยไม่น่าอ่านฉันก็ไม่อ่าน เลิกสนใจเรื่องคนอื่น พักเหนื่อย แล้วไปรับแขกต่อเลยไป เรื่องวันนี้มันทำให้หุ้นในตลาดหลักทรัพย์ของเรามันพุ่งขึ้นอีกหลายจุด ถ้าเราทำมันดีพอ รักกันมากพอ มันคือสิ่งที่เรียกว่าความเชื่อมั่น” เพียงแค่พี่ตะวันพูดจบก็ลากฉันเข้าไปในงาน แล้วฉีกยิ้มสวยๆให้แขกนับร้อย นี่แค่หมั้นนะ โลกต้องรู้ขนาดนี้ ถ้าแต่งจะขนาดไหน

.

.

หลังจบงานที่แสนวุ่นวาย ฉันก็แทบจะสลบ โชคยังดีมีไอ้พูลากกลับคอนโด ไม่งั้นฉันจะต้องตายแน่ๆ วันนี้มันวันอะไรกันนะ ทำไมฉันถึงเหนื่อยแบบนี้ ฉันเอนตัวนอนราบที่เบาะหลังของรถ ก่อนจะไลน์คุยกับต้นว่ากำลังกลับคอนโดแล้ว ต้นก็ดูจะเข้าใจดี ว่ามันเลือกไม่ได้ แต่คำถามที่ต้นถามมามันกลับทำให้ฉันตอบไม่ถูก ว่าฉันกับพี่ตะวันจะถอนหมั้นกันตอนไหน ที่จริงมันก็แค่หมั้นกันเอาไว้ ไม่ใช่แต่งงานสักหน่อย มันก็ถอนหมั้นได้ตลอดเวลาอยู่แล้ว นี่คือสิ่งที่ฉันตอบกลับไป

“ฉันคุยเรื่องสถานที่ถ่ายแบบกับพี่ตะวันแล้วนะ เขาบอกว่ามาได้เลย ดูแลพี่สาวเองด้วย” ไอ้พูที่ขับรถอยู่คุยกับฉันผ่านกระจกมองหลัง

“ฉันชวนต้นกับโรสไปด้วยนะ ฉันคิดว่าฉันอยากให้เค้าสบายใจ ว่าฉันกับพี่ตะวันไม่มีอะไรกัน นี่พูทำไมแกไม่ชอบแฟนฉันอ่า ฉันอยากให้แฟนกับน้องชายเข้ากันได้นะ” ฉันก็อยากให้แฟนกับครอบครัวเข้ากันได้

“รักมากเหรอ ถามจริง รักมันแล้วเหรอ”

“ไม่รู้เลยพู แฟนคนแรกเลยนะ ฉันเองก็ไม่รู้อะ ก็คงชอบในระดับหนึ่งไม่งั้นเวลาเค้าไม่สนใจคงไม่เจ็บ เอาหน่านะ ขอฉันลองดูสักครั้ง แกต้องอย่าทิ้งฉันสิพู ฉันไม่มีใครฉันทนได้ แต่ฉันไม่มีแก ฉันทนไม่ได้นะน้องรัก” ฉันสปริงตัวลุกขึ้นมาชะเง้อหน้ามองน้องชายที่ขับรถอยู่

“ลองดูก็ได้ แต่บอกเลยฉันไม่ชอบมัน แต่จะพยายาม” คำตอบของน้องชาย ทำให้ฉันต้องหอมแก้มมันฟอดใหญ่ ให้มันได้แบบนี้สิ แกต้องให้ฉันลองก่อนสิพู ถ้ามันไม่ดี ก็ถือว่าฉันได้ลองแล้ว

หลายวันถัดมา

@ภูเก็ต

ฮิ้ววววววว สุดยอดไปเลย ที่เกาะนี่มันโคตรสวย การมาที่เกาะวันนี้ฉันไม่ได้แบบไม่มีอันจะกินและเดียวดาย เพราะวันนี้เรามากันแบบเป็นกองถ่ายของ Ulzzz แบรนด์เสื้อผ้าที่ไม่มีวัยรุ่นคนไหนไม่รู้จัก ฉันเป็นแค่รองประธานบริหาร ฟังดูยิ่งใหญ่และเจ๋งใช่ไหมล่ะ แต่เปล่า เหนือประธานและรองประธานบริหาร มันมีวิ่งที่ใหญ่กว่า คือประธานกรรมการและผู้ถือหุ้น จะทำอะไรฉันเองก็ต้องเซฟภาพลักษณ์ต่อให้เป็นรองประธานก็เถอะ เละได้เช่นกัน

“กองถ่ายมึงคนอย่างเยอะเลย มึงจะลงถ่ายคอลเลคชั่นชุดว่ายน้ำนี้เองเลยใช่ปะ กูเห็นมีเรือยอร์ชด้วย นางแบบเยอะมาก โคตรเซงเลยนึกว่ามาแล้วจะสวยที่สุด” โรสในชุดบิกินีสีแตงโมให้ปลายนิ้วเกี่ยวแว่นมองนางแบบรุ่นน้องที่มีตั้งแต่อายุ 17 ปี จนไปถึง 25 ปี

“ใช่ สาวๆหนุ่มๆวันนี้เราจะไปลงเรือยอร์ชกัน อภินันทนาการจากท่านประธานภูวดล” ฉันผายมือไปยังน้องชายของตัวเองที่กำลังเดินเข้ามาหาเรา

“มาสาวๆต้นถือของให้ ว่าแต่จะถ่ายที่หาดก่อน หรือจะลงเรือก่อน” ต้นรับหมวกใบโตของฉันไปถือแล้วถามถึงขั้นตอนการทำงาน

“เราจะไปถ่ายบนเรือก่อน หาดจะมาถ่ายตอนเย็น คิดถึงจังเลย โรสช่วยบอกเพื่อนทีให้แรดน้อยๆหน่อย รกลูกตา นี่ผิง แอนนาน่ารักมะ 17 เอง วัยกำลังกรุบ” พูชี้นางแบบใหม่ให้ฉันดู

“คุกนะน้องรัก พูม่า นี่ต้นแฟนฉัน แกคงจะเห็นในมหาลัยแล้ว แต่ฉันอยากแนะนำให้เป็นทางการอ่า” ฉันแนะนำต้นให้น้องชายตัวดียอมเปิดใจ ซึ่งน้องชายฉันก็น่ารักส่งยิ้มหวานทักทายเป็นอย่างดี

“พนักงานออฟฟิศ ใส่รองเท้ายี่ห้อเดียวกับฉันเลย รองเท้ายี่ห้อนี้สวยดีเนอะต้น” คำถามของพูทำให้ต้นหัวเราะออกมา บรรยากาศที่ตึงๆก็เริ่มผ่อนคลายได้บ้าง ดีจังแฟนกับน้องจะได้เข้ากันได้สักที

.

.

เราลงเรือยอร์ชไปถ่ายภาพกันกลางทะเล สาวๆเปลี่ยนเป็นชุดบิกินีหลากสีดึงดูดสาวตาจากหนุ่มๆได้เป็นอย่างดี แต่ทุกคนที่ทำงานมีความเป็นมืออาชีพ ให้นายแบบนางแบบได้ทำงานกันอย่างเต็มที่

“ต้นเอาน้ำมะพร้าวมาให้ ของทั้งโรสและผิงเลย วันนี้ผิงสวยจังเลย ไม่ใส่บิกินีบ้างเหรอ” ต้นถามฉันที่ยังไม่ไปเปลี่ยนชุด เพราะมัวแต่ดูแลงานหน้าเซ็ท หน้าฉากถ่ายภาพ ตรวจพร็อพ ตรวจสื่งที่จำเป็น

“น้ำมะพร้าวเหรอ ป้อนหน่อย ป้อนหน่อย” ฉันอ้าปากรอรับหลอดที่กำลังจะเข้าปาก รอยยิ้มของต้นทำให้ฉันต้องยิ้มตอบ

“อ้อนน่ารักจังเลย น่ารักแบบนี้ให้อ้อนทั้งวันเลย” ต้นกระซิบที่ข้างหูของฉัน ทำให้ฉันต้องเอี่ยวตัวหลับเพราะความจั๊กจี้ แล้วชกที่อกของเขาเป็นเชิงหยอกล้อ

“เหม็นความรัก” เสียวแซวของน้องชายและเพื่อนสาวดังเป็นระยะ จนฉันอายรีบไปเปลี่ยนชุดว่ายน้ำเพื่อมาเข้าฉาก แต่เมื่อเดินออกมากลับเจอพวกชาวประมง ที่มองพวกเราอย่างกับไม่เคยเห็น ยิ่งเห็นสาวๆในชุดบิกินี พวกนั้นกลับตาโตมองมาที่เรา พูที่อยู่ตรงนั้นด้วยรีบเอาเสื้อคลุมมาคลุมให้ฉัน

“ผิงไม่ต้องถ่ายแล้วให้เด็กๆถ่ายไป เจอแบบนี้เกาะส่วนตัวไม่ส่วนตัวแล้วสิ” แล้วไม่นานก็มีซากปลาถูกโยนมาบนเรือของเรา สร้างความตกใจให้คนบนเรือเป็นอย่างมาก เจฟและแก๊งลูกเป็ดของฉันต้องรีบเอาซากปลาไปทิ้ง เพื่อสร้างสถานการณ์ที่ปกติ

“ทำงานต่อ แค่คนก่อกวน” ฉันตะโกนบอกทีมงาน ให้รันงานที่ควรจะทำต่อ ซัมเมอร์คือความสดใส ถ้าคนมัวแต่กลัว ความสดใสก็จะหายไป ฉันเดินเข้ามาในเรือพร้อมพูม่า

“พวกนี้อาจจะเป็นชาวบ้านบนเกาะ เห็นสาวสวยเลยให้ปลาเป็นการต้อนรับก็ได้” น้องชายพยายามพูดให้ฉันคิดบวก แต่พวกเราแค่มองตากันก็รู้ ว่ามันไม่ใช่แบบที่พูพูดออกมาเลย

การถ่ายแบบเริ่มต้นขึ้น โรสที่ดูการถ่ายแบบก็เกิดอาการคันอยากถ่ายบ้าง ฉันเลยขอชุดจากสไตลิสต์ให้ถ่ายคู่ฉัน ทันทีโรสเปลี่ยนชุด ฉันก็ถึงกับโอ้โหกันเลยทีเดียว มันไปอัพไซส์มาตอนไหนวะ เบ้อเร่อเลย เอาซะฉันที่คัพ C เด็กน้อยไปเลย

“จะแตกใส่หน้ากูไหมนม”

“400cc แม่ไม่ได้ให้มา ฮ่ะๆ มาๆถ่ายกัน แกเห็นอะไรไหม ต้นมองแกตาค้างมากเลย ถึงขั้นไหนกันแล้ววะ” โรสกระซิบบอกฉันให้หันไปมองต้น ที่ตอนนี้มองฉันตาหวานเยิ้ม มันทำเอาฉันเขินไม่น้อยเลยแฮะ ฉันเลยหันไปส่งจูบให้ต้นแล้วกลับมาทำงานต่อ

“มันคือกรุ๊ปช็อตนะโรส เราต้องเล่นเลเวลเดียว สีที่โรสใส่คือ Hot pink น่ารักแบบร้อนแรง กูเป็นซอล์ฟจะ....”ฉันไม่ทันจะพูดจบ โรสก็คร่อมฉันลงกับฟูกยวบๆ มันทำให้ตัวฉันถูกฟูกบัง ตากล้องมองไม่เห็น เพราะตอนนี้สิ่งที่ฉันเห็นตรงหน้าก็มีแต่นมของโรสเช่นกัน ฉันต้องดันตัวขึ้นมาอีก มันดันไม่โชว์ชุดมันเหมือนกับฉันถูกทำให้จมจนไม่เด่นออกมา

“เอาฟูกออกไปเลย บังจนไม่เห็นสีซอล์ฟแล้ว สาวๆจะปล้ำกัน ก็ที่ผ้าดีกว่า” ไอ้พูที่อยู่หน้ามอนิเตอร์ตะโกนร้องบอก จนทีมงานต้องรีบมาเอาเอาผูกนอนที่ฉันนอนอยู่ออก ทำให้โรสกับฉันอยู่ในสถานะที่จะมองได้อย่างชัดเจน

การถ่ายภาพที่เป็นไปได้ยาก เพราะโรสโอเวอร์โพสต์มากๆ โรสไม่เข้าใจคำว่าระดับเดียว เซ็กซี่แบบน่ารักไม่มีจริง เพราะนมเบ้อเร่อของเธอ มันให้เซ็กซี่ในระดับตาแตกไปเลย แต่เธอเป็นเพื่อนฉัน ฉันก็ไม่กล้าพูดอะไรมาก มันกลายเป็นภาพเดี่ยวของฉันสวยมาก แต่พอเป็นภาพคู่กันฉันจะดูดรอปลงมา มันบ่อยเข้าจนฉันทนไม่ได้

“อีโรสสส ต้องระดับเดียวกัน มันจะกางแขนนางแบบอะไร มันไม่ธรรมชาติ” เพียงสิ้นคำของฉันโรสก็ทำท่าเหมือนจะร้องไห้ ที่ถูกฉันว่า แต่ฉันทนไม่ไหวแล้วเสียงดังไปนิดนึงแต่ไม่ได้เลยว่าเลย

“มึงนี่กูทำแบบนี้งานแรก ใจเย็นๆ กูนึกว่ามึงบอกว่า Hot กูก็เลยนึกว่าต้องแรงๆ” โรสตอบออกมาด้วยน้ำตาคลอๆ มันทำให้คนอื่นเข้าใจผิดมาก ฉันไม่ได้ว่าอะไรโรสเลย โธ่...ไม่นึกว่าจะร้องไห้

“เฮ้ออออ กูขอโทษ กูแค่อยากให้ออกมาดี ถ้าภาพที่ออกมาไม่สวยมึงก็ไม่สวยนะ” ฉันดึงโรสเข้ามากอดเป็นการปลอบ ในหว่างที่กอดกับโรสอยู่ ก็มีเสียงดังปีง!!!! จากทางใต้เรือ มันทำให้ทุกคนบนเรือตกใจมาก

“ท่านประธานครับ เรือสตาร์ทไม่ติด เหมือนว่าจะมีปัญหากับเครื่องยนต์ครับ”

สิ่งที่เกิดขึ้นสร้างหวาดกลัวให้คนบนเรือนับ 20 ชีวิตเป็นอย่างมาก ฉันเลยเลือกที่จะใช้โทรศัพท์เครื่องใหม่เอี่ยมอ่อง โทรหาคนบนฝั่งให้มาช่วย พี่ตะวันนั่นเอง

ตะวันฉาย Say ::

คิดว่าผมว่างมากหรือไง ทำไมผมต้องมารับตัวภาระ ถ้าไม่ติดว่า อู้ววววว บิกินีทั้งลำเลย ภาพสวยงามของนางแบบหลายชีวิตในชุดบิกินี ถือว่ามาเพื่อสิ่งนี้ก็แล้วกัน ผมนำเรือที่จ้างมาเทียบกับเรื่องของพัชชา เพื่อลำเรียงคนขึ้นเรือลำใหม่แล้วพาเข้าฝั่ง

“พี่ตะวันนนนนนน” เสียงเรียกของหญิงสาวในชุดบิกินีสีชมพูหวานมีระบายเล็กๆน่ารัก ทำให้ผมต้องหันไปสนใจเธอ ใส่ชุดนี้น่ารัก แต่โป๊ไปหน่อย

“นี่ชุดอะไร ไปหาเสื้อคลุมไว้ ต่อจากนี้ไปไม่ต้องถ่ายเองแล้ว ถ้าอยากถ่าย ถ่ายสวยๆลง Instagram ก็พอ”

“ก็จะขึ้นแสตนดี้ ไม่ใช่เจ้าของแบรนด์ขึ้นจะให้ใครขึ้นค่ะ ทำไมคะหวงเหรอ เห็นเพื่อนฉันไหม อี๋มมาก” คนที่พูดชี้ไปที่เพื่อนที่อยู่ในชุดสีชมพูเข้ม หน้าอกหน้าใจแทบจะแตก แต่ผมผ่านผู้หญิงมาเยอะแบบนั้นนมปลอม ตรงหน้าผมนี่ต่างหากของแท้ แฟนเธอก็มาด้วยนี่

“อะไร?? จับคู่เหรอ ไม่ต้องเลย ชีวิตฉันวุ่นวายเพราะเธอมากพอแล้ว มากับแฟนอย่าให้เป็นข่าว” ผมเดินไปหยิบผ้าคลุมบนเรือมาคลุมตัวให้เธอ แต่เธอกลับลากผมให้ออกมาจากผู้คน

“มีคนเจาะใต้เรือเราโดนเจาะด้วยฉมวกแทงปลาค่ะ ฉันคิดว่าพวกชาวประมงที่เราเจอเป็นคนทำ พี่ตะวันมีเรื่องกับใครอยู่ไหมคะ” คนที่พูดเล่นเมื่อกี้เปลี่ยนสีหน้าทันที เมื่ออยู่กับผมสองคน สีหน้าจริงจังของเธอมันบอกว่าผมต้องเล่าให้เธอฟัง

“พวกชาวบ้านที่เกาะ พวกนั้นคอยก่อกวนตลอด แต่ก็ไม่ถึงฆ่าใครนะ แค่อยากจะไล่ให้ไป”

“ระวังตัวด้วยนะพี่อ่า ยิ่งเค้าไม่ชอบแบบนี้พี่ยิ่งต้องระวังตัว งานบนเรือยังไม่เสร็จเลยเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นก่อน ฉันกับพูคิดว่าเอาความปลอดภัยก่อนเลยคิดว่าจะพาเด็กๆกลับ เสียดายชุดที่ฉันจะใส่ลงอ่าง เพราะจะถ่ายแฟชั่นวีดิโอคงจะไม่ได้แล้ว” คนที่พูดมีสีหน้ากังวลทั้งห่วงงาน ทั้งห่วงคน จะขยี้หัวเธอก็ไม่ได้เธอแต่งหน้าทำผมซะสวยขนาดนี้ ผมเลยสัมผัสที่กรอบหน้าของเธอน้อยๆ ขอบใจนะที่เป็นห่วง

“ไปถ่ายต่อบนเรือฉันไง จะได้ไม่เสียเที่ยว เดี๋ยวฉันจะให้คนขับเรือวนไปเรื่อยๆจะได้ไม่โดนเจาะอีก ไม่เสียงานด้วย เธอนี่มันตัวภาระของฉันจริงๆ มีครั้งไหนไหมที่ไม่ต้องช่วย ไปขึ้นเรือเลยไปพาเพื่อนไปด้วย ฉันจะไปคุยกับเจ้าพูหน่อย” ผมหันไปมองแฟนของพัชชาที่มองผมตาเขียวเลย ถามว่าแคร์ไหม หึ ไม่

.

.

การจัดพร็อพการถ่ายภาพเริ่มอีกครั้งกินเวลาจนพระอาทิตย์เกือบจะตกแล้ว พัชชากับเพื่อนเธอถ่ายคู่กัน เอาใหม่ ใช้คำว่าแย่งกันเด่นมากกว่า เฮ้อออออ สุดท้ายก็ต้องมาร่องเรือส่องนางแบบกับเจ้าของแบรนด์ที่น่าจะเล็งเด็กที่หุ่นสะบึ้ม แต่แบบนางแบบคนที่โตกว่าคนนั้นก็สวยนะ เพื่อนของพัชชาที่ชื่อโรสก็สวยดี

“ผิงมันจับคู่พี่กับโรสเหรอ ผมเห็นมันส่งสายตาหลายทีแล้ว” พูหันมาพูดกับผมพร้อมรินไวน์แดงลงแก้วให้ผมด้วย

“เอาฟรีเอา แต่ถ้ายาวๆไม่เอา” ผมมองผู้หญิงที่โคตรตั้งใจทำงาน จัดแจงภาพแสง ตะโกนบิ้วนางแบบจนเสียงแทบจะแห้ง ตั้งใจทำงานโคตรเลยว่ะ

“พี่สาวผมสวยมะ” คำถามของคนที่อยู่ข้างๆ ทำเอาผมแทบจะพ่นไวน์ ผมเผลอมองนานขนาดนั้นเลยเหรอ!!!!

“ก็สวยดี แต่สู้เพื่อนเธอไม่ได้” อันนี้เรื่องจริง ผู้หญิงที่ชื่อโรสเจ้าเล่ห์มาก ดึงดูดให้น่าผสมพันธ์ แต่ไม่เหมาะกับการสืบพันธุ์ ผมเป็นคู่หมั้นเพื่อนเธอ แต่เธอหันมาทำตาหวานใส่ผม 3 ครั้งแล้ว ที่สำคัญตอนนี้ไอ้ต้นอะไรนั่นยังไม่เลิกตาขวางใส่ผมเลย

“โรสอะเหรอ ก็สวยจริง สวยเซ็กซ์ ซี้ดดดดด แต่ผมชอบแบบพี่สาวผมมากกว่า” พูม่ายังคงชงเข้มๆ ผมก็ชอบแบบพี่สาวเขามาก แต่ไม่ชอบพี่สาวเขาไง

ผมมองการถ่ายแบบที่ดำเนินอยู่ ความโคลงไปมาของเรือทำให้พร็อพที่ตั้งอยู่มันเอียง ล้มแน่ มันต้องล้มแน่ๆ แล้วตรงนั้นโรสก็อยู่ข้างพัชชา ผมจะเดินไปบอกทีมงานว่าพร็อพมันเอียงแต่มันดันไม่ทันแล้ว มันกำลังจะตกลงมา ผมเลยต้องรีบวิ่่งไปผลักเสาที่เหมือนเอาไว้เสียบห่วงยางที่กำลังจะล้มมาทับทั้งคู่ออก แต่ความตกใจทำให้โรสที่อยู่ริมขอบเรือตกใจจนเกือบจะหงายหลัง ผมเลยรวบโรสเข้ามาไว้ในอ้อมกอด แต่นั่นมันกลับทำให้ต้นแฟนของพัชชาที่นั่งดูอยู่เดินมาหาเราทันที

“เป็นไรไม่โรส เป็นไรไหมคะพี่ตะวัน” พัชชาเข้ามาดูเราทั้งคู่

“ไม่เป็นไรเว้ยแก แต่โคตรตกใจ ขอบคุณนะคะคุณตะวัน ไม่ได้คุณตะวันโรสแย่เลย” ผู้หญิงที่ชื่อโรสหันมายิ้มให้ผม แต่มันกลับมีอีกคนที่ไม่พอใจ

“แรดให้มันน้อยๆหน่อยเถอะวะโรส ออกนอกหน้ามาก” ความออกนอกหน้าของต้นแฟนพัชชาทำให้ผมสงสัย ว่าเขานั้นหึงอะไร ผมเลยแกล้งเขี่ยผมของคนชื่อโรสไปทัดหู

“แกมาโกรธอะไรฉันเนี่ย ขอบคุณนะคะคุณตะวัน แต่ปล่อยฉันเถอะค่ะแบบนี้โรสใจไม่ดี” โรสแกล้งแซวผมแล้วดันผมออกน้อยๆก่อนจะเดินไปหาพัชชา

“ให้เกียรติผิงหน่อย ต่อหน้าสาธารณะถึงคุณจะไม่ได้ชอบเธอ แต่ไว้หน้าเธอบ้าง” คนชื่อต้นกำลังต่อว่าผมเหรอ แต่ผมรู้สึกว่าเขาใส่อารมณ์เกินพอดีไปนิดนึง

เอ้...ความสัมพันธ์นี้มันยังไง แล้วแฟนพัชชามาโกรธผมเรื่องอะไร มันดีกว่าไม่ใช่เหรอ ถ้าผมจะชอบคนอื่นที่ไม่ใช่พัชชา ผมหันไปมองหน้าคนที่โรส สลับกับพัชชา

“คุณโรส ผมอยากรู้จักคุณนะ ถ้าคุณโสด” ผมอยากรู้จักจริงๆ อยากรู้ว่ามันยังไงกันนะ

“เพื่อนฉันโสดค่ะพี่ตะวัน” แล้วคนที่ขายเพื่อนเก่ง ก็ดันเพื่อนตัวเองมาให้ผม ผมเลยหันมามองหน้าคนที่ชื่อต้นที่ตอนนี้ยิ้มให้ผมหวานเจี๊ยบเลย