ไฟรักนักบิน

ซีซ่าร์ มาเรียน

ตอนที่ 2

บินมาได้หลายชั่วโมงพอสมควร กัปตันหนุ่มก็มองไปที่แผงของส่วนควบคุมด้วยความเคยชินมากกว่าความตั้งใจ จนเขาเห็นจุดแดง ๆ วาบขึ้นที่หน้าปัดริมขวาแถวที่สาม เขาจึงชะโงกไปดู แล้วก็ไม่ความผิดปกติอะไร เพราะหน้าปัดแค่แสดงความหนาแน่นของเมฆเท่านั้น

กัปตันหนุ่มเช็คดูแผนที่เส้นทางบิน ขณะนี้กำลังอยู่เหนือทะเล “ซีซ่าร์ มาเรียน” อันเป็นรหัสสำหรับใช้เรียกพิกัดนี้ และยังไม่เข้าเขตอ่าวตังเกี๋ยเลยด้วยซ้ำ

เข็มดิจิตอลวิ่งขึ้นลงไปมา กัปตันหนุ่มจ้องดู เรื่องขับเครื่องบินมุดเมฆน่ะเป็นเรื่องขี้ประติ๋วสำหรับเขา แต่ว่าบางทีก็อาจจะทำให้เครื่องโคลงมากหน่อย และมันก็จำเป็นสำหรับเวลานี้ที่เขาจะต้องทำ

เมื่อเครื่องเริ่มสั่นมากขึ้น กัปตันหนุ่มจึงรีบกดสวิทช์ออโตไพล็อท ให้หยุดทำงาน มือจับคันบังคับเอง อีกมือเอื้อมไปเขย่าขาของผู้ช่วยนักบินให้มาช่วยกันประคองเครื่อง

“ผู้ช่วย..คิม ๆ” เขารีบงัวเงียขึ้นมาหันดูกัปตันหนุ่ม

“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ...กัปตัน”

“ตัวเลขวัดเมฆทำงานผิดปกติมาก เลยทำให้เครื่องสั่น” กัปตันหนุ่มหันไปดูหน้าต่างด้านข้าง เขาเห็นดวงดาวหายไปและมีเมฆหนาทึบกำลังไหลสวนทางมา สันปีกเครื่องบินให้ความรู้สึกเหมือนว่ากำลังจะมุดเข้าไปในกลุ่มก้อนเมฆพวกนั้น

เมื่อเทวินกัปตันหนุ่มสั่งเรียบร้อย ผู้ช่วยก็กดปุ่มสัญญาณทันที พวกแอร์สาว ๆ ที่อยู่ทางด้านนอกเมื่อได้ยินก็รีบวิ่งกันให้พล่าน ปลุกผู้โดยสารขึ้นให้รัดเข็มขัด เพราะส่วนมากเวลานี้ผู้โดยสายเกือบทุกคนก็กำลังหลับสนิทด้วยกันทั้งนั้น ก่อนที่เครื่องจะลุยไปในความมืดของเมฆอัปรีย์ต่อไป จนนักบินทั้งสองแทบจะมองไม่เห็นอะไร

อีกอึดใจต่อมา ไม่มีการแจ้งเตือนล่วงหน้า ทั้งนักบินและผู้ช่วยก็เหมือนรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างซัดกราวเข้ามากระทบลำตัวของเครื่อง และตอนนี้เครื่องบินก็กำลังโคลงไปมา ก่อนที่เทวินและผู้ช่วยจะหันไปเห็นเม็ดฝนสีเทา ๆ เป็นกลุ่มสาดเข้ามากระทบกับแผงหน้าต่างเป็นชุด

“แมร่งเอ้ย!!! พายุลูกเห็บ!!!!...” กัปตันหนุ่มอุทานอย่างตกใจ นักบินทั้งหลายจะรู้ฤทธิ์เดชของมันดี และตอนนี้มันก็ชัดกราวเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย ขนาดของมันลูกใหญ่กว่าพายุลูกเห็บทั่ว ๆ ไปเสียอีก เล่นเอาเครื่องบินออกอาการส่ายอย่างเห็นได้ชัด

“หน้ากากออกซิเจนของคุณร่วงมาแล้วรีบใส่ซะ!!!” กัปตันรีบบอกผู้ช่วย ขณะดึงเครื่องให้เอียงวูบไปทางขวาอย่างน่ากลัว ถ้าเป็นเรื่องเมฆเทวินไม่ค่อยกังวลเท่าไหร่แต่ครั้งนี้มันเป็นพายุลูกเห็บที่นักหนากว่าทุกครั้งที่เขาเคยพบเจอมา แถมบางลูกมันก็ใหญ่เท่า ๆ กับลูกปิงปอง และบางลูกมันก็ใหญ่ พอ ๆ กับลูกกอล์ฟเลยทีเดียว

ผู้ช่วยรีบดึงหน้ากากอ๊อกซิเจนลงมาจัดการสวมใส่เป็นเรียบร้อย ก่อนจะหันไปดูนักบินผู้เชี่ยวชาญที่มีชั่วโมงบินมาก็ไม่น้อย กำลังปล้ำกับคันบังคับอย่างเต็มที่ และเห็นทีจะไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ ซะแล้ว!

กัปตันหนุ่มนึกในใจขณะที่พายุลูกเห็บชัดเข้าใส่เครื่องบินโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด แบบนี้มีหวังหน้าต่างห้องนักบินฉิบหายแน่ จะทนกับแรงกระแทกของลูกเห็บแบบนี้ได้ซักเท่าไหร่กัน!