ไฟรักนักบิน

เอาชีวิตรอด..ในป่า

ตอนที่ 8

ประมาณบ่ายโมงทุกคนก็เข้ามารวมกันใหม่ยังจุดนัดพบ แต่ละคนหน้าตาสดใสขึ้นมาบ้างแล้วเพราะได้นอนพักกันมาอย่างเต็มอิ่ม หน้าตาเนื้อตัวก็ดูสะอาดขึ้นเพราะได้อาบน้ำ เทวินไปหาปลากับสมิธ แวนแฮมป์ ผู้รอดชีวิตที่เป็นชาวอังกฤษ พวกเขาได้ปลาและน้ำดื่มมาเป็นมื้อเย็นและพอสำหรับทุกคน เทวินกรองน้ำสะอาดใส่ขวดเพื่อเอาไปแจกให้ทุกคนเอาเก็บไว้ดื่มสำหรับคืนนี้

“พวกคุณจะทำที่นอนตรงพื้นไม่ได้ พื้นดินมันเต็มไปด้วยสัตว์เลื้อยคลาน ไม่ว่าจะเป็นทาก ตะขาบ งู รวมไปถึงสัตว์มีพิษชนิดอื่น ๆ อีกด้วย” เขามองดูกิ่งไม้และใบไม้ ที่สาว ๆ บางคนเอาผ้าห่มปูทับ บางคนเอาเสื้อคลุมวาง ทั้งหมดนี้ล้วนแต่เป็นของที่นำมาจากซากเครื่องบินทั้งนั้น

เทวินรีบให้ทุกคนทำที่พักใหม่ โดยให้ยกสูงขึ้นจากพื้นดิน เขาและมิสเตอร์แวนแฮมป์ไปช่วยกันตัดท่อนไม้ยาว ๆ ลำต้นขนาดเท่าขามาพาดโยงระหว่างต้นไม้เตี้ย ๆ สองต้นที่อยู่บริเวณนั้น ก่อนจะมัดด้วยเถาวัลย์ให้แน่นหนา จากนั้นจึงให้พวกสาว ๆ ช่วยเอาไว้เอาไม้ที่เหลือพาดไปจนเต็ม เพื่อทำเป็นที่นอนให้สูงกว่าพื้นดิน และใกล้ ๆ กันนั้นยังมีโขดหิน เขาจึงบอกให้พวกสาว ๆ ใช้มันเป็นบันไดเพื่อปีนขึ้นไปนอน

ในอดีตเทวินนั้นเคยเป็นทหารอากาศมาก่อน เขาได้ผ่านหลักสูตรการยังชีพในป่ามาแล้ว ตะวันบ่ายคล้อยลงไปป่าก็เริ่มจะดูน่ากลัวขึ้นทุกที ระหว่างที่เทวินไปตัดไม้อยู่ในป่าเพื่อจะทำที่พักของตนเองบ้าง เขาก็ได้ยินเสียงอะไรแปลก ๆ พอทำที่พักเสร็จ กัปตันหนุ่มก็รีบจัดการก่อไฟขึ้นก่อนเป็นอันดับแรก จากนั้นเขาและมิสเตอร์แวนแฮมป์ก็ไปช่วยกันปิ้งปลา ระหว่างที่รอให้สาว ๆ จัดที่พักของพวกเธอ

ไม่นานนักที่พักแคร่ไม้ของพวกเธอก็ถูกจัดจนเสร็จเรียบร้อยข้างใต้มีเศษใบไม้ปูเอาไว้บนหัวนอนก็มีสัมภาระของแต่ละคน ก่อนจะปูด้วยผ้าห่มเสื้อคลุม ตามแต่ที่พวกเธอจะสรรหามาได้ เทวินเห็นแล้วก็ยิ้มออกมา พวกเธอทำเหมือนมาท่องเที่ยวพักแรมกันซะอย่างนั้น

สาว ๆ นอนรวมกันได้ถึงสี่คนสบาย ๆ ไม่อึดอัด ซึ่งที่พักนี้ก็อยู่ห่างแหล่งน้ำสักประมาณ 200 เมตร สาว ๆ จัดที่พักของพวกเธอเสร็จ ก็มาช่วยพวกเขาปิ้งปลา เขาและมิสเตอร์แวนแฮมป์จึงขอตัวไปช่วยกันทำที่พัก ซึ่งพวกเขาก็ทำเอาไว้เพียงที่เดียวเท่านั้น เพราะทั้งคู่ตกลงกันว่า จะเปลี่ยนกันนอนเพื่อเฝ้าเวรยาม เพื่อระวังภัยและคอยเฝ้าดูเฮลิคอปเตอร์ที่จะมาช่วยเหลือ

หลังจากทำที่พักเสร็จ เกือบจะหกโมงเย็น พวกเขาทั้งหกคนก็เริ่มได้กลิ่นตุ ๆ จากชิ้นส่วนของศพ

“กลิ่นศพหรือเปล่าคะ กัปตัน” ณัชชาแอร์สาวที่กัปตันหนุ่มอยากจะเคลมเธอเอ่ยถามขึ้นมา

“ใช่!.แต่เราก็อยู่ห่างจากบริเวณที่เครื่องบินตก ประมาณน่าจะสักสองสามโล ไม่น่าเชื่อว่าจะยังได้กลิ่นอยู่”

“หรือว่าจะมีซากศพ ตกมาแถวนี้คะ” ณัชชาเอ่ยถามด้วยความเป็นกังวล

“ไม่แน่ใจเหมือนกัน อย่าเพิ่งคิดอะไรมากเลย มันอาจจะเป็นซากของสัตว์ที่ตายแล้วก็ได้ ในป่านี้ พวกสัตว์มันก็ล่าเนื้อกันเองอยู่แล้ว โดยเฉพาะเสือ”

“เสือ!!!!” สาวนักบัลเลต์อุทานอย่างตกใจ ก่อนจะเอ่ยถามกัปตันหนุ่ม

“ในป่านี้มีเสือด้วยเหรอคะ” นิชาภัทรเอ่ยถาม

“ผมไม่รู้ แต่เราควรคิดเอาไว้ก่อน จะได้ไม่ประมาท” กัปตันหนุ่มตอบ

“ทุกคนระวังยุงกันด้วยนะครับ” กัปตันหนุ่มบอกทุกคน ขณะที่กำลังยืนคุยอยู่กับณัชชาแอร์สาว เทวินเร่งสุมไฟให้เกิดควันโดยนำใบไม้แห้งมาโยนใส่เพื่อไล่ยุงบริเวณนั้นออกไป

“มันแห่มาจากไหนนักหนากัปตัน” นิชาภัทรหญิงคนไทยที่กำลังนั่งปิ้งปลาอยู่กับพวกที่เหลือบริเวณใกล้ ๆ ..ตะโกนถามกัปตันหนุ่มที่กำลังเร่งสุมไฟให้เกิดควันเพื่อไล่ยุงอย่างไม่หยุดหย่อน

“ไม่รู้เหมือนกันครับ แต่มันกัดเจ็บเป็นบ้าเลยครับ” เขาตอบ ก่อนจะเอาสมุดพกขึ้นมาพัดให้ควันกระจายไปจนทั่วเพื่อไล่ยุงออกไปจากบริเวณนั้นให้เร็วที่สุด ขืนปล่อยไว้คืนนี้มีหวังโดนมันดูดเลือดหมดตัวแน่ ๆ! ซึ่งวิธีของเขามันก็ได้ผลพอใช้ พวกยุงเหล่านั้นพอเจอควันเจอไฟมันก็ค่อย ๆ หายไปจนในที่สุดพวกมันก็ไม่มากวนอีกเลย

“กัปตันมื้อเย็นพร้อมแล้วนะครับ ปลาที่ปิ้งเอาไว้สุกได้ที่เลย” มิสเตอร์สมิธ แวนแฮมป์ตะโกนบอกเทวินกัปตันหนุ่ม

“พวกเรารีบไปทานมื้อเย็นกันเถอะ” ณัชชาและเทวินจึงเดินไปยังจุดที่ปิ้งปลา ก่อนจะนั่งล้อมวงกันกินปลาอย่างเอร็ดอร่อย เพราะตั้งแต่เครื่องบินตก นี่ถือว่าเป็นมื้อแรกของพวกเขา