My secretary 19 จะหวั่นไหวก็ไม่แปลก
1536 Words
(พักพิง)
หลายวันต่อมา...
หมู่บ้านสลัม
หลังจากที่คุณจอมทัพให้ฉันหาข้อมูลเกี่ยวกับหมู่บ้านสลัมในเขตการปกครองของรัฐวันนี้เราก็มาลงพื้นเพื่อดูเราจะสามารถปรับปรุงและออกแบบมาได้แบบไหนบ้าง ให้สวยงามและน่าท่องเที่ยวเราไม่ได้ทำแค่ในกรุงเทพเท่านั้นแต่ตอนนี้ทั่วประเทศก็กำลังเร่งสำรวจพื้นที่และออกแบบหมู่บ้านเหมือนกัน
“เดินระวังหน่อยนะคะ” ฉันบอกกับคุณจอมทัพเพราะว่าทางเดินค่อนข้างลำบากมากเป็นเพียงแผ่นไม้วางเท่านั้น และไหนจะนักข่าวที่ตามกันมาทำข่าวเยอะแยะและชาวบ้านที่อยากเห็นายกตัวจริงบวกกับดีใจที่พวกเขากำลังได้รับความช่วยเหลือ
“บอกตัวเองเถอะส่งมือมา” เขาบอกก่อนจะส่งมือมาให้ฉันจับ
“เอ่อ ไม่เป็นไรค่ะ” ทำไมเขาคอยทำตัวเป็นใส่ใจด้วยเนี่ย
“เร็วพักพิงคนอื่นเขาจะเดินกันต่ออีก” หมับ!!พอเขาพูดแบบนั้นฉันก็ส่งมือไปทันที
“ขอบคุณค่ะ”
“ท่านนายก!!ท่านนายกกกกก!!!”
“ทางนี้ ๆ ค่า!!!กรี๊ดดดดด” ลุง ๆ ป้า ๆ ทั้งวัยหนุ่มสาวต่างก็มารอคุณจอมทัพทั้งนั้นแหละ หึ
“สวัสดีครับทุกคน^^” เขายกมือไหว้และยิ้วบ้างคนก็เข้ามากอดบ้างให้ดอกไม้บ้างจนหน่วยรักษาความปลอดภัยต้องเอาไปช่วยกัน
กึก!!แต่สายตาของฉันก็หันไปเห็นคนกลุ่มหนึ่งกำลังเดินเข้ามาและในมือของเขาก็ของมากมาย หรือว่าเอาให้คุณจอมทัพนะ??
แต่ทุกอย่างก็กระจ่างเมื่อลุงคนหนึ่งกำลังหยิบมันและปามาทางคุณจอมทัพ
“ท่านค่ะ!!” เป๊ะ!!เป๊ะ!!! ซ่า!!!! ฉันเอาตัวเองขวางเอาไว้และบอดี้การ์ดก็รีบเข้ามาช่วยบังกันใหญ่เพราะตอนนี้กลุ่มลุงและป้าประมาณ 5 คนกำลังปาไข่และแป้งรวมทั้งน้ำอะไรไม่รู้ใส่เรา ไม่สิ พวกเขาต้องการปาใส่คุณจอมทัพต่างหาก
“ออกไป!!!ออกไป!!!”
“ใช่!!ออกไปจากที่นี่พวกมึงจะมาไล่พวกกูใช่ไหม?!” ลุงป้ากลุ่มนั้นพูดทำให้คนอื่นที่ยืนด้วยเกิดความสงสัยและงงไปหมดว่าเกิดอะไรขึ้น นักข่าวก็ถ่ายรูปกันใหญ่มันน่าจับโยนลงคลองไปซะจริง ๆ เลยนะ
“ทำมาเป็นบอกว่าจะพัฒนาสุดท้ายก็จะไล่เราไป!!!ออกไป!!พวกเราจะไม่ไปไหนทั้งนั้น” เฮ้อ! ไปเอาความคิดแบบนั้นมาจากไหนเนี่ยยย
“ผมว่าทุกคนกำลังเข้าใจผิดนะครับ ที่ผมเข้ามาในวันนี้เพื่อตรวจสอบพื้นที่เพื่อพัฒนาเป็นสถานที่ท่องเที่ยวโดยที่ทุกคนไม่ต้องย้ายไปไหนทั้งนั้น บ้านเรือนจะได้รับการซ่อมแซมโดยการสนับสนุนจากรัฐบาลไม่ใช่แค่ที่นี่แต่เป็นทั้งประเทศครับ”
แชะ! แชะ! แชะ!!
นักข่าวรีบแชะภาพรัว ๆ และจดคำพูดสุดคมเอาไว้เพื่อไปเขียนในข่าวตัวเองไปทันที
“ไม่จริง!!”
“ลองให้ผมได้ทำก่อนนะถ้าไม่สำเร็จผมยินดีกราบเท้าเพื่อแสดงความขอโทษครับ แต่ผมยืนยันได้ว่าทุกท่านจะมีชีวิตที่ดีขึ้นอย่างแน่นอนครับ” หลังจากลุงป้าทั้งหลายก็เริ่มใจเย็นลงและแยกย้ายกันไป
ตุบ!!
“เฮ้อออ~” ตอนนี้ฉันแยกออกมาจากคุณจอมทัพเพราะว่าตัวของฉันเลอะไปด้วยไข่และแป้งพร้อมทอดสุด ๆ เลยตอนนี้ ส่วนคุณจอมทัพตอนนี้ก็กำลังทำงานอยู่เพราะว่าเขาไม่ได้รับความเสียหายอะไรเลย
“เป็นไงบ้าง?” พรึ่บ!!ฉันลุกขึ้นมาจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่เพราะว่าคุณจอมทัพเดินมา
“ฉันโอเคดีค่ะไม่ได้มีปัญหาอะไร...” พรึ่บ!!เขาถอดเสื้อตัวเองและมาคุมให้ฉัน
“ใส่ไว้ก่อนละกัน”
“ขะขอบคุณค่ะแต่ว่าเสื้อท่านนายกจะเปื้อนเอานะคะ”
“เปื้อนก็ซักได้ใส่ไปก่อนเถอะอีกนานกว่าจะเสร็จ” เขาบอกแบบนั้น
“ก็ได้ค่ะงั้นฉันไปด้วยเลยกัน”
“ตามใจ แล้วก็ขอบคุณมากที่ช่วยกันไว้ให้” หมับ! เขาวางมือไว้ที่หัวของฉันและโยกหน่อย ๆ
ตึกตัก!! ฉันมองแผ่นหลังของเขาที่เดินนำไปข้างหน้า ฉันพยายามห้ามใจตัวเองแค่ไหนเพื่อไม่ให้หวั่นไหวไปกับเขา แต่เพียงแค่เขาแสดงความอ่อนโยนออกมาใจฉันมันสั่นไปหมดแล้ว เขาบอกเหมือนกับว่าไม่ต้องการให้ฉันชอบเขา แต่เขานั่นแหละที่กำลังทำให้ฉันห้ามใจไม่ได้
“จะไปไหม?” เขาหันมาพูดเมื่อฉันไม่เดินไปสักที
“ปะไปค่ะ!!” ฉันตอบและวิ่งตามหลังของเขาไป
กลางคืน
บ้านของนายกรัฐมนตรีจอมทัพ
“เฮ้ออออ~” ฉันนอนไม่หลับเพราะสิ่งที่คุณจอมทัพทำวันนี้ท่าทางอ่อนโยนนั่นมันอะไรกัน ฉันออกมานั่งที่ชิงช้าในสวนเพราะว่านอนไม่หลับ คิดไปก็ได้แต่ถอนหายใจไปด้วย
“เฮ้ออออ~”
“เฮ้อออ” / “เฮ้ออออ” กึก!! เสียงของใครบางคนทำให้ฉันชะงักและหันไปมอง
“ขนม...” พรึ่บ!!ขนมปังเดินมานั่งที่ชิงช้าตัวเดียวกับฉัน
“เป็นอะไรครับถึงได้นั่งถอนหายใจแรง ๆ แบบนั้น” ขนมปังถามคงเพราะว่าเห็นฉันนั่งถอนหายใจมานานแล้ว
“ก็...ไม่มีอะไรหรอก”
“ไม่มีอะไรแต่นั่งถอนหายใจตั้งนานแล้วเนี่ยนะปังคงเชื่อพี่หรอก”
“รู้ดีจริง ๆ น้าาา~” หมับ!! ฉันจับหัวของขนมปังและยี้เล่นนิ่มชะมัดเลย
“โอ๊ยยยย!!พี่พักพิงงง~ อย่าแกล้งงงงง~” ขนมปังจับมือของฉันออก
“คิคิ^^ แล้วทำงานเป็นไงบ้างเราไม่ค่อยได้เจอกันเลย” แม้จะอยู่บ้านเดียวกันแต่เราไม่ได้เจอกันบ่อย ๆ เพราะฉันออกทำงานเช้าและกลับดึกเกือบทุกวันเลย
“ก็ดีครับคุณเจ้าจอมเลี้ยงง่ายและพูดเก่งครับ พี่ละเหนื่อยน่าดูเลยละสิเป็นเลขาของนายกรัฐมนตรีน่ะ”
“ก็เหนื่อยแต่ก็สนุกดีเหมือนกันงานยุ่งจนไม่มีเวลาคิดเรื่องอะไร...” ไม่มีบ้าอะไรสมองฉันแทบระเบิดเกี่ยวกับการกระทำของคุณจอมทัพ
“จริงเหรอ?”
“ทำไมพี่เหมือนคนคิดมากหรือไงว่าแต่เราเถอะ...ตอนนี้นอนห้องตัวเองหรือห้องคุณมอน?” ฉันถามเพราะว่าฉันเคยเห็นว่าขนมปังออกมาจากห้องของคุณมอนน่ะสิ แสบจริง ๆ นะไอ้เด็กนี่
“หะห้องตัวเองสิพี่ผมไปนอนห้องเขาครั้งเดียวเอง -/////-”
“แล้วทำไมต้องไปนอนเหรออออ?” ฉันแกล้งเอาหน้ายื่นไปใกล้ ๆ เพื่อดูหน้าแดง ๆ ของขนมปัง
“กะก็ตอนนั้นห้องผมยังไม่เรียบร้อยไง แล้วก็นอนเฉยๆ ด้วยไม่ได้ทำอะไรเลย..” น้ำเสียงเหมือนจะเสียดายนะ ทำไมฉันจะไม่รู้ว่าขนมปังมันแสบแค่ไหน ดูนิ่ม ๆ แต่มันก็ฮอตมากและวันไนซ์ค่อนข้างบ่อยสมัยเรียน แต่ครั้งนี้กลับนอนเฉย ๆ
“ไม่น่าเชื่อ”
“นั่นสิผมไม่ได้เคยนอนกับใครเฉย ๆ นะเว้ย!” หึ หลุดออกมาแล้ว
“อุ๊บ! ฮ่าๆ เลยเกร็งหรือเลยไง?”
“อย่าขำสิ...ผมแค่ไม่รู้ว่าเขาคิดยังไงแค่แกล้งกันหรือสนใจกัน...กันแน่?” เหมือนกับฉันเลยแหะ
“นั่นสิ...ถ้าไม่ชอบก็อย่ามาสนใจนอกเหนือจากงานได้ไหม?” ฉันเผลอพูดออกไป
“กับท่านนายกเหรอ?”
“อืม...เอ๊ย!!ไม่ใช่นะ!ขนมปังอย่ามาถามทีเผลอสิ!!!” เพี๊ยะ!! ฉันตีที่แขนของเขาไป
“หึ พี่จะหวั่นไหวกับเขาก็ไม่แปลกหรอกนะเพราะทำงานด้วยกันทุกวันตัวติดกันตลอดเกือบ 24 ชั่วโมง ท่านนายกทั้งหล่อทั้งเก่งพี่ไม่หวั่นไหวสิแปลก!”
“เหรอ...”
“ช่ายแล้วววว~ ไหนพี่สาวของปังยิ้มหน่อยสิ” หมับ!!ขนมปังจับแก้มของฉันให้ยิ้ใ
“อือออ ^____^”
“ถ้าชอบก็บอกไปเลยสิ”
“บ้า -/////-” ฉันยังไม่พร้อมหรอกถ้าบอกไปแล้วว่าเขาทำตัวไม่เหมือนเดิมละ ถ้าเขาเปลี่ยนไป หรือถ้าเขาไล่ฉันออกละแบบนั้นฉันคงไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิดเขาอีกแล้ว
“หน้าแดงเลยน้า~~~”
“พอ ๆ เลยไปนอนได้แล้ววววว” พรึ่บ!! ฉันลุกขึ้นและเดินหนีขนมปังทันทีเพราะเขินไง >//ห้องนอนพักพิง
แกร๊ด!!
ฉันกลับมาที่ห้องนอนของตัวเองหลังจากที่สบายใจขึ้นมานิดหน่อยที่ได้คุยกับขนมปังแล้วก็จริงอย่างที่ขนมปังบอก...ใครไม่หวั่นไหวก็เขาก็บ้าแล้ว -////-
“ไปไหนมาละกลับมาถึงหน้าบานแบบนั้น?” ฉันเงยหน้ามองก็พบว่าคุณจอมทัพเข้ามาในห้องของฉันโดยไม่ได้ขออนุญาตอีกแล้ว
“ก็แค่ไปสูดอากาศข้างนอกมาค่ะ”
“สูดอาการหรือไปทำอย่างอื่นกับมันมากันแน่?” หมับ!!ปึก! คุณจอมทัพกระชากแขนของฉันเข้าไปหาทำให้หน้าของฉันชนที่แผงอกของเขาอย่างแรง
“หมายความว่าไงคะ?” ฉันเงยหน้ามอง
“ก็ที่ออกไปกลางค่ำกลางคืนไม่ได้ไปทอดรักกับไอ้เด็กนั่นมาเหรอ?!!!”
- Writer
