เธอยอมเดินผ่านหน้าผมไปง่ายๆ พร้อมกับคำมั่นที่ทิ้งไว้ให้ นั่นก็คือ พรุ่งนี้เราจะไปหย่ากัน..
ของทุกชิ้นที่เป็นของมัชฌิมา ยังวางอยู่ในตำแหน่งเดิมทุกอย่าง ไม่มีอะไรหาย ไม่มีอะไรขาด และไม่มีอะไรเพิ่มเข้ามา มีเพียงร่างกายของเธอนั่นแหละ ที่หายออกจากห้องของผมไป แต่แบบนี้ก็ดีแล้วเหมือนกัน อิสระทุกอย่าง ที่อยู่ในห้องนี้ จะได้เป็นของผมแต่เพียงผู้เดียว..
"เหอะ.. สภาพนี้ มัชฌิมาไม่เคยเป็น!"
กระดาษขาวแผ่นใหญ่ ถูกปาใส่หน้าผมอย่างไม่ใยดี ผมก้มลงเก็บมันขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ แล้วผมก็ได้รู้ในตอนนั้น ว่าในกระดาษแผ่นนั้นมันมีอะไร..
ภาพที่นุ่นเมา แล้วมีร่างของผมเข้าไปพยุงไง..
"แบบนี้น่ะเหรอ คนที่แกอยากได้นักหนา ไม่พอใจ ก็ประชดด้วยการเมามาย ถ้าแกไม่ไปเจอ ถ้าเจ้าปั๊บไม่ไปเห็น ป่านนี้ผู้หญิงคนนี้จะเป็นยังไง จะไปต่อกับผู้ชายคนไหนไหม ฉันให้แกเดาเล่นๆ.."
"พอเถอะครับแม่ นุ่นไม่ใช่คนแบบนั้น แม่มองเธอในมุมอื่นบ้างเถ
