สามี

ช่างปะไร

พอผมลั่นปากบอกไป ว่าจะไล่เธอออกจากบ้านของผมให้จนได้ ยัยนั่นก็ยังแสดงสีหน้าไม่ใส่ใจ ก่อนจะคว้าหมอนใบใหญ่ ส่วนมืออีกข้างก็คว้าสมาร์ทโฟนไปถือเอาไว้ แล้วเดินออกไปจากห้องอย่างที่ผมต้องการ

ดี! ทนได้ก็ทน ทนไม่ได้ก็ไป!

@เช้าวันใหม่

ผมนิ่วหน้าอย่างแปลกใจ เมื่อเห็นสาวใช้ภายในบ้าน ทำหน้าที่จัดเรียงอาหารให้มารดา ซึ่งปกติแล้ว เป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายที่เป็นคนทำ

"วันนี้ลูกสะใภ้คุณแม่ไปไหนละครับ ทำไมปล่อยให้คนอื่นเอาอกเอาใจคุณแม่ซะล่ะ"

"ประชดประชันทำไม อย่าคิดว่าแม่ไม่รู้นะโย ว่าแกทำอะไรน้อง แม่หาเมียดีๆให้ แกก็ไม่อยากได้ สักวันแกจะเสียใจ"

"เสียใจเหรอครับ แม่ครับ นี่มันยุคไหนสมัยไหนแล้วครับ แม่ไม่ควรมาบังคับผมด้วยวิธีแบบนี้ด้วยซ้ำ เอาตรงๆแม่ก็รู้ดี ว่าผมมีคนรักของผมอยู่แล้ว"

"แกจะบอกว่าแม่ไม่แคร์ความรู้สึกแก แกจะมองแบบนั้นก็ได้ แต่ไม่มีผู้หญิงคนไหนที่ไม่อยากได้เงิน แม้แต่ผู้หญิงที่แกแอบคบก็เถอะ!"

"แล้วยัยนั่นล่ะ ยัยมัชฌิมา ยัยบ้านี่ต้องการเงินไหม แล้วแม่ให้เธอไปเท่าไหร่ ทำไมเธอถึงยอมมาเป็นเมียใครง่ายๆ ทั้งๆที่ไม่เคยรู้จักกัน"

ผมไม่ชอบใจ ที่มารดามองคนรักของผมในแง่ร้ายแบบนั้น แล้วผมก็ไม่ชอบใจ ที่มารดาจะหลงใหล ยัยเมียตามกฎหมายของผมอยู่ได้

"ไม่ว่าแม่จะให้เงินหนูมัชเท่าไหร่ แต่สิ่งที่ฉันได้รับจากเขา มันมากมายกว่าเงินตรา มหาศาล จำไว้! พาฉันกลับห้องเดี๋ยวนี้!"

แม่สั่งสาวใช้ทันที พลางจ้องหน้าผมเขม่ง ยิ่งความสัมพันธ์ของผมกับมารดา แย่มากแค่ไหน ผมยิ่งอยากจะไล่ให้ยัยนั่นไปไกลๆ ไปให้พ้นหน้าได้เท่าไหร่ยิ่งดี

.

.

.

ผมนั่งคิดทบทวนแผนการขึ้นมาในใจ เมื่อมองเห็นเป้าหมาย ที่กำลังผลาญเงินแม่ของผมอยู่ที่ห้างสรรพสินค้า ถ้าผมไม่มีธุระต้องมาที่นี่ ผมคงไม่มีโอกาสได้เห็น ว่าจริงๆแล้วยัยนี่ใช้เงินโครตเก่ง

ที่แท้ก็แสร้งทำเป็นไม่รับเงินของแม่ผม แล้วแกล้งเล่นละครให้ผมจ่ายค่าตู้เสื้อผ้าให้ เพราะเธอก็น่าจะรู้ว่าผมไม่มีทางจ่าย แล้วเธอก็จะได้รับความเห็นใจจากแม่ของผมไปเต็มๆ

ผมกดสมาร์ทโฟนในมือด้วยความไว ก่อนจะส่งข้อความเป็นประโยคที่มีความหมาย สั้นๆง่ายๆ แต่ได้ใจความไปให้เพื่อนชายคนสนิท ข้อความของผมถูกเปิดอ่านอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ไอ้ปั๊บจะส่งข้อความกลับว่า ด้วยประโยคที่ว่า 'รับทราบ'

ผมเดินตรงไปหาเป้าหมาย แล้วยัยนั่นก็มีท่าทีตกใจ เมื่อเห็นว่าผมเข้าไปประชิดในระยะใกล้

"พี่โย!"

"ผลาญเงินแม่ฉันอยู่หรอ"

ยัยนั่นนิ่วหน้าอย่างไม่พอใจ แล้วก่อนที่เธอจะได้พูดอะไร ผมก็ชิงพูดขึ้นซะก่อน

"แม่ด่าฉันแทบตาย ที่ตื่นขึ้นมาแล้วเมียหาย ชอบให้ฉันโดนด่ารึไง!"

"แต่มัชบอกคุณป้าแล้ว ว่ามัชจะไปไหน"

"แล้วไปไหน?"

ผมแกล้งให้ความสนใจ แต่ยัยนั่นก็ไม่คิดที่จะปล่อยให้ความลับของเธอรั่วไหล

"มัชมีธุระค่ะ!"

"วันนี้กลับบ้านพร้อมกัน.."

ยัยนั่นยังคงแสดงสีหน้าแปลกใจ ผมจึงสรุปง่ายๆ เพราะไม่อยากคุยกับยัยนี่สักเท่าไหร่

"ฉันไม่อยากมีปัญหากับแม่ เข้าใจไหม!"

ยัยนั่นพยักหน้ารับเหมือนจำใจ ก่อนจะยอมหิ้วของ ตามผมมาที่รถอย่างว่าง่าย

"เดี๋ยวนะคะ นี่พี่โยจะพามัชไปไหน"

เธอรีบทัก เมื่อเห็นผมขับรถออกนอกเส้นทาง

"ฉันมีนัดดื่มกับเพื่อนนิดหน่อย แค่แป๊ปเดียว เดี๋ยวพากลับ"

"ถ้าจะมีธุระแบบนี้ ควรกลับคนเดียวค่ะ มัชจะบอกคุณป้าให้ก็ได้ คุณป้ามีเหตุผล ไม่ได้คิดจะว่าใครง่ายๆ"

"เงียบไปเลยได้ไหม มาด้วยกันแค่นี้มันจะตายรึไง!"

ผมตะเบ็งเสียงใส่ จนยัยนั่นยอมเงียบปากไป เธอทำอะไรสักอย่างกับสมาร์ทโฟนของตัวเอง ก่อนจะกรอกเสียงหวานๆลงไป

"คุณแม่คะ มัชมีธุระนะคะ ยังไม่ได้กลับ มัชอยู่กับพี่โยค่ะ!"

ผมไม่รู้หรอกครับว่าคุณแม่พูดว่าอะไร แต่ยัยนั่นปรายตามามองที่ผมเล็กน้อย ก่อนจะคุยกับคุณแม่ต่อ

"ไม่ได้บังคับค่ะคุณแม่!"

ถ้าให้ผมเดา แม่คงจะกลัวว่าผมจะรังแกยัยนี่แน่ๆ รักกันเข้าไป ผมต่างหากที่เป็นลูกในไส้ ใช่ยัยบ้านี่ซะที่ไหน

"มัชขอรอในรถนะคะ.."

"ไม่ได้ ลงไป แค่ไปกับผัว มันจะตายไหม!"

เมื่อขัดผมไม่ได้ สุดท้ายยัยนั่นก็ต้องยอมตามลงไป เธอกวาดสายตาไปรอบๆร้านเหล้าอย่างไม่ชินตา ก่อนจะหันมาสบตากับผม

ผมจะทำให้เธอจำจนตาย จำจนไม่กล้าเข้าไปเหยียบที่บ้านของผมอีกต่อไป!

"เฮ้ย โย ทางนี้โว้ย!"

ไอ้ปั๊บโบกมือทักทาย มันนั่งอยู่ในกลุ่ม ชายฉกรรจ์สี่ถึงห้าคน ซึ่งผมรู้จักเกือบทุกคน

"เพื่อนพี่โยหรอคะ.."

ผมไม่ได้ตอบคำถาม และไม่คิดที่จะสนใจ แววตาแห่งความกังวลใจของใครบางคน ผมเดินเข้าไปหากลุ่มเพื่อน โดยมีร่างของมัชฌิมาตามมาติดๆ

ไอ้ปั๊บสบตากับผมอย่างรู้งาน มันมองเลยไปที่มัช ก่อนจะหันกลับมามองที่ผมอีกครั้ง

(เพื่อน1) : วันนี้พาใครมาด้วยวะ!

(เพื่อน2) : ปกติไม่ใช่คนนี้นี่!

(เพื่อน3) : หรือคนนี้ได้มาจากแถวนี้วะ!

ผมปรายตาไปมองยัยบ้านั่นเล็กน้อย แล้วก็พบว่าเธอทำหน้าไม่พอใจ พร้อมกับเพ่งมองหน้าเพื่อนของผมแบบรายตัว

"อยากกินเหล้าโว้ย เหล้ามาดิ"

ผมจะทิ้งกายนั่งลงบนโชฟาตัวที่ยังว่าง แต่มัชฌิมาเกี่ยวนิ้วของผมเอาไว้ ทำให้ผมต้องหันกลับไปมองที่เธออีกครั้ง

"มัชขอออกไปรอด้านนอกนะคะ!"

"ไม่!"

ผมตวัดมือของตัวเองไปจับมือของเธอเอาไว้ พร้อมกับฉุดดึงให้นั่งลงโซฟาตัวเดียวกัน

แล้วยัยบ้านี่ก็ชอบใส่เสื้อผ้าด้วยชุดที่มันสั้นๆ พอเธอนั่งลงที เนื้อผ้าก็เลิกร่นขึ้น จนเผยให้เห็นเรียวขาขาวเนียน

ผมเองก็เห็นว่าเพื่อนผมมอง แต่ผมก็ไม่คิดที่จะห้ามหรือปรามอะไร

ผู้หญิงคนนี้ผมไม่อยากได้ ใครอยากมองก็มองไป!

ผมกรอกเหล้าเข้าปาก พลางชายตามองไปที่มัชฌิมาเป็นระยะ เธอมีทีท่าอึดอัด ผมไม่แน่ใจ ว่าเธออึดอัดใจที่ได้นั่งใกล้ๆผม หรืออึดอัดเพราะสายตาของเพื่อนผมที่จงใจมองอ่านกินเธอกันแน่

"มัชขอไปเข้าห้องน้ำนะคะ"

เธอมองมาที่ผมตาละห้อย เธอคงจะหวังว่าผมจะเอ่ยปากบอกว่าพาไป แต่เสียใจ ผมไม่ใช่สุภาพบุรุษขนาดนั้น!

พอยัยนั่นลุกออกไป ผมก็รีบตั้งคำถามขึ้นมาใหม่

"ใครจะเป็นคนเข้าหายัยนั่น!"

"กู!!!!!"

เพื่อนของผมทุกคนพูดออกมาพร้อมกัน ไม่เว้นแม้กระทั่งไอ้ปั๊บก็ตาม

"กูแค่ให้เข้าหา เพื่อทำให้ยัยนั่นกลัว กูไม่ได้ให้เล่นแรงถึงขนาดให้ปล้ำ ให้มันน้อยๆหน่อยพวกมึงทุกตัว!"

ไอ้พวกนี้เห็นผู้หญิงทรงดีหน่อยไม่ได้ ทำอย่างกับว่าอดอยากปากแห้งมาจากไหน

(เพื่อน1) : แล้วถ้าเขาเล่นด้วย ทำมากกว่าเข้าหาได้ป่ะวะ!

"เดี๋ยวแม่กูเอาตาย!"

แค่ทำให้กลัว จนไม่กล้าที่จะอยู่ หรือสู้กับผมต่อไป เท่านั้นพอ!

"มึงทำละกันปั๊บ!"

ผมเลือกคนที่ค่อนข้างจะไว้ใจมากที่สุด อย่างน้อยๆ ยัยนั่นก็เป็นคนของแม่ผม ผมไม่อยากเล่นแรงจนเกินไป

"จัดให้!"

ไอ้ปั๊บดีดนิ้วอย่างชอบใจ ก่อนจะลุกตามยัยนั่นไปทันที ผมลุกตามออกไปซุ่มดูอยู่ห่างๆ จนกระทั่งเห็นร่างของมัชฌิมาที่เดินออกจากห้องน้ำมา

ไอ้ปั๊บเดินเข้าไปหา พร้อมกับเล่นบทของคนเมา มัชฌิมาถอยห่างอย่างตกใจ แต่ไอ้ปั๊บ ก็กระชากร่างของเธอเข้าไปใกล้ แล้วใช้ปลายจมูกดอมดมไปตามร่างกาย

ยัยนั่นร้องลั่นเพราะตกใจ พร้อมกับป้องกันร่างของตัวเองเอาไว้ ด้วยการใช้มืออีกข้าง กระชากหัวไอ้ปั๊บออกจากตัวเอง แล้วปล่อยหมัดซัดหน้าเพื่อนชายของผมซะเต็มแรง จนร่างที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวของไอ้ปั๊บล้มลงไปกับพื้น

"ไอ้เลว อยากมากก็ไปหาคนที่เต็มใจ ไม่ใช่จะเอาใครก็ได้!"

ไวเท่าความคิด เธอหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมา พร้อมกับถ่ายรูปไอ้ปั๊บเอาไว้ พลางร้องตะโกนให้คนมาช่วย

"ใครอยู่แถวนี้ โทรเรียกตำรวจให้ทีค่ะ!"

เธอยังคงตะโกนไปมา จนผมชักกลัวว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่ จึงรีบเข้าไปแสดงตัว

"แหกปากทำบ้าอะไร"

"เพื่อนพี่โยลวนลามมัช มัชจะแจ้งความ!"

"แจ้งทำบ้าอะไร ฉันก็ไม่เห็นว่ามันจะทำอะไรมากมาย เงียบปากไป! อยากได้เงินสักเท่าไหร่ก็ว่ามา!"

"อะไรนะ!"

ยัยนั่นมองหน้าผมอย่างตกใจ เธอกัดปากของตัวเองเอาไว้ แล้วถ้าผมไม่ได้ตาฝาดไป เธอกำลังกลั้นน้ำตาเพื่อไม่ให้มันไหลออกมา

"สารเลว ทำได้ยังไง ทำแบบนี้ได้ยังไง!"

ยัยนั่นถลาเข้ามาหา ก่อนจะฟาดฝ่ามือลงที่ใบหน้าของผมเต็มแรง จนหน้าของผมหันไปตามแรงมือ

ผมดึงหน้ากลับด้วยความโกรธจัด กล้าดียังไง ถึงกล้ามาตบหน้าผม!

ผมกระชากแขนเรียวเข้าหา และมีทีท่าว่าแขนเรียวจะช้ำเอาแน่ ถ้าไม่ติดที่ว่าไอ้ปั๊บรีบปรี่เข้ามาดึงตัวผมไว้

"พอโย อย่า กูขอ.."

"ยัยนี่กล้าตบหน้ากู มึงยังจะห้ามกูหรอ!"

"กล้าทำมากกว่านี้อีกสำหรับคนเลวๆ ต้องเลวเบอร์ไหน ถึงกล้าให้เพื่อนทำกับเมียแบบนี้ได้ ถ้าอยู่กันแบบสงบๆไม่ได้ ฉันก็จะลุกขึ้นสู้เหมือนกัน!"

ยัยนั่นพูดใส่หน้า น้ำตาของเธอร่วงเผาะลงมา เพียงแค่แว๊บเดียว เธอก็ยกมือขึ้นเพื่อปาดมันออกไป เธอมองหน้าผมด้วยความเกลียดชังอย่างเข้าไส้ แล้วหลังจากนั้น เธอก็เดินผ่านหน้าผมไปทันที

"เมียมึงร้องไห้ เราเล่นแรงไปปะวะ!"

"ช่างปะไร กูไม่สน!"

ผมพูดออกมาอย่างไม่แยแส

แค่เมียที่ถูกต้องตามกฎหมาย เธอไม่ได้มีค่าอะไรกับผมมากมาย!