สามี

ไม่ใช่เมีย

ทันทีที่ผมเดินลงจากชั้นบนมา ผมก็พบว่า ยัยบ้านั่นกำลังนั่งออดอ้อนแม่ผมอยู่

เพราะสิ่งที่ผมเห็น เหมือนแม่กำลังปลอบใจ ก่อนจะสวมกอดร่างขาวๆของเธอเอาไว้

แล้วผมก็พึ่งจะสังเกตเห็น ว่ายัยนั่นไม่ได้ใส่ชุดเดียวกับตอนที่เธอปะทะคารมกับผมเมื่อตอนเช้า เธอเปลี่ยนชุดใหม่ ที่ดูดีกว่าเก่า แล้วใบหน้าขาวๆ ก็ขัดเกลาด้วยเครื่องสำอางที่มีราคา จนผมยอมรับว่า ดูดี!

"นี่ลูกสะใภ้คุณแม่จะออกเที่ยวไหนหรอครับ"

แม่ชายตามองมาที่ผม ก่อนจะหันกลับไปมองลูกสะใภ้ที่นั่งทำหน้าลำบากใจ

"กินข้าวได้แล้ว ทีหลังลงมาให้ตรงเวลาด้วยนะโย คนอื่นรอ"

ผมไม่ได้คำตอบที่พอใจ ซ้ำยังโดนมารดาตำหนิไปในตัว

ยัยนั่นนั่งกินข้าวนิ่งๆ เธอไม่มองหน้าผม เธอไม่คิดจะพูดอะไร ดูเธอเอาแต่วุ่นวายกับอาหารที่แม่เลือกทาน แล้วบ่อยครั้ง ที่แม่ต้องวางช้อนของอาหารจานนั้น เมื่อโดนยัยนั่นแตะมือ

นี่แม่ของผมหลงยัยบ้านี่มากเกินไปรึเปล่า!

.

.

.

ผมตรงไปหาคนรัก แทนที่จะไปที่บริษัทอย่างที่ทุกคนเข้าใจ เมื่อวานผมคิดถึงเธอทั้งวัน แล้ววันนี้ผมก็จะชดเชยโดยการอยู่กับเธอทั้งวัน

"พี่โย"

ใบหน้าหวานประดับรอยยิ้มกว้าง ก่อนที่ร่างบางจะโผล่เข้ากอดผมเอาไว้ กลิ่นกายอ่อนๆของเธอทำให้ผมชื่นใจ แต่ผมก็ไม่อาจจะชื่นชมเธอแบบที่คนรักคู่อื่นเขาทำกันได้ ผมเคยเกือบจะทำเรื่องอย่างว่ากับเธอจนเสร็จ ถ้าไม่ติดที่ว่า ร่างบอบบางของนุ่นสลบไสลเมื่อผมกำลังจะสอดใส่ ร่างของเธอไม่เคยผ่านมือชายใด แล้วเธอก็ยังไม่พร้อมที่จะรับผมเข้าไป จากนั้นผมก็ไม่เคยฝืนใจเธอเลย ผมรักของผม เราไม่ต้องมีอะไรกันก็ได้ เพราะผมรักเธอด้วยใจ

"คิดถึงครับ"

ผมหยอดคำหวานอย่างจริงใจ พร้อมกับโอบร่างของเธอเข้ามาใกล้ๆ

"คิดถึงพี่โยเหมือนกันค่ะ เมื่อวานนุ่นโทรหา แต่พี่โยไม่รับสาย"

"อ๋อ พี่ติดธุระกับคุณแม่ แต่พี่ก็โทรกลับ แต่นุ่นไม่รับสาย"

"ที่โทรหา เพราะจะให้ไปรับที่มอค่ะ พอพี่โยไม่รับสาย เพื่อนเลยอาสามาส่งให้ พอมาถึงห้องก็หลับปางตายเลยค่ะ ขอโทษนะคะ"

ผมไม่รู้จะพูดคำไหน เธอเป็นผู้หญิงที่ผมอยู่ด้วยแล้วสบายใจ แล้วเธอก็จะเป็นผู้หญิงที่ผมจะรักษาเอาไว้ตลอดไป

"วันนี้ไม่ไปเรียนได้ไหม พี่คิดถึง พี่อยากอยู่ด้วย"

"นุ่นอยู่ได้แค่ช่วงเช้านะคะ เพราะช่วงบ่ายติดเรียนจริงๆ โดดไม่ได้ หรือไม่เราก็อยู่ด้วยกันช่วงเช้า บ่ายนุ่นไปเรียน ตอนเย็นพี่โยจะมาค้างกับนุ่นก็ได้"

ตอนเย็นหรอ...

ผมทวนคำอย่างลำบากใจ แต่ผมก็พูดออกไปไม่ได้ ซึ่งผมเองก็ไม่แน่ใจ ถ้าผมบอกออกไป ว่าผมมีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมาย แล้วเธอจะทิ้งผมไปไหม

ผมพานุ่นออกมาทานข้าวที่ห้าง ถึงผมจะทานอิ่มมาแล้ว แต่ผมก็ทานต่อได้ เพียงแค่ได้ทานกับคนที่ผมพอใจ

แต่โลกมันจะกลมไปไหน เมื่อสายตาของผม มองไปเห็นมารดาและภรรยาตามกฎหมาย ที่เพ่งมองมาที่ผมเหมือนกัน

ใจของผมเต้นระรัวขึ้นมาง่ายๆ เพราะแอบคิดไปว่า คนรักที่ผมพามา เธอจะเจอกับอะไร ถ้าต้องหันไปเผชิญหน้ากับมารดาของผม

แล้วก็เป็นแบบที่ผมคิดเอาไว้ แม่ตรงดิ่งเข้ามาหา แต่ก่อนที่จะเดินมาถึง ยัยนั่นกับวิ่งตามมาคว้าแขนของแม่เอาไว้ สองคนนั้นหันไปคุยอะไรกันสักอย่าง ซึ่งแม่ยังมีท่าทีที่จะเดินตรงเข้ามาหา แต่ยัยนั่นก็ดึงแขนแม่เอาไว้ เธอพูดอะไรสักอย่างออกมา และผมก็เห็นว่าแม่หยุดชะงักทันที

แม่เพ่งมองมาที่ผมอีกครั้ง ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปทางเก่า เหลือทิ้งไว้แค่ มัชฌิมา ที่ไม่ยอมเดินไปไหน

เธอแสดงสีหน้าหนักใจ ก่อนจะค่อยๆก้าวขา เข้ามาหาผม

"มัชมีเรื่องจะคุยกับพี่โยค่ะ พี่โยออกไปคุยกับมัชก่อนได้ไหมคะ"

ยัยนั่นเดินเข้ามาทักผมจนได้ ร่างของเธอเรียกความสนใจจากผู้หญิงข้างกายของผมได้เป็นอย่างดี

นุ่นมองค้างอยู่ที่ผู้หญิงคนนั้น ก่อนที่มือสั่นๆจะเอื้อมมาจับแขนของผมเอาไว้

"ใครหรอคะพี่โย"

ผมไม่รู้จะตอบคำถามยังไง เพียงแต่จ้องหน้าผู้หญิงคนนั้น พร้อมกับกัดฟันแน่น

"พี่เป็นใครหรอคะ?"

เสียงหวานๆเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นเทา แล้วนั่นมันทำให้ผมทนไม่ไหว ผมไม่มีทางปล่อยให้คนรักของผมร้องไห้

"ยัยนี่เป็นคนของแม่พี่เองครับ เธอไม่ได้เป็นคนสำคัญอะไรสำหรับพี่ แล้วพี่ก็ไม่จำเป็นต้องคุยอะไรกับเขา"

ผมกระชับมือบางของคนข้างกายเอาไว้ นุ่นกระพริบตาถี่ๆอย่างแปลกใจ เธอมองหน้าผมแช่เอาไว้ ก่อนจะหันไปมองยัยนั่นอีกครั้ง

"หรอคะ.."

"ออกไป ไม่ต้องมาให้ฉันเห็นหน้า"

"แต่คุณแม่.."

"บอกให้ออกไป ฉันไม่ว่างจะคุยกับใคร ไม่เห็นรึไง ว่าฉันอยู่กับแฟน!"

มัชฌิมา ชะงักค้าง เธอมองหน้าผมกับนุ่นสลับกัน ก่อนจะหันกลับไปมองทางเก่า

"บอกให้ออกไป.."

เหมือนเธอจะพยายามเพ่งมองหาใครสักคน ซึ่งผมไม่รู้ว่าเธอมองหาใคร แต่แค่แว๊บเดียว ยัยนั่นก็หันกลับมาใหม่ เธอทำทีไม่ใส่ใจ ก่อนจะหมุนกายออกไปอีกทาง

ร่างของยัยนั่นเรียกความสนใจจากใครต่อใครได้เป็นอย่างดี

แต่ใครที่ว่า มันไม่ใช่ผม!

"ทำไมเธอเรียกแม่พี่โยว่าแม่ล่ะคะ"

"อย่าใส่ใจเลยครับ สักวันพี่จะทำให้นุ่นเป็นผู้หญิงคนเดียวที่มีสิทธิ์เรียกแม่ของพี่ว่าแม่"

เกือบสี่ทุ่มที่ผมขับรถกลับบ้านมา แล้วก็พบว่าเมียตามกฎหมาย ยืนตียุงด้วยหน้ายุ่งๆอยู่ที่หน้าประตู

ยัยนั่นชักสีหน้าใส่ ก่อนจะถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามานั่งบนรถของผม

"ทำบ้าอะไร.."

"เข้าบ้านค่ะ มัชง่วงแล้ว"

"ง่วงแล้วมายืนทำบ้าอะไร แล้วขึ้นมานั่งบนรถฉันทำไม"

"อยากโดนคุณแม่ด่า เพราะว่าทิ้งเมียเอาไว้ แล้วไปกับผู้หญิงคนอื่นไหมล่ะคะ"

เธอพูดออกมาอย่างไม่ชอบใจ แล้วมันก็ทำให้ผมฉุดคิดขึ้นมาได้ ว่าที่ยัยนี่มายืนคอย เพราะจะทำให้คุณแม่เข้าใจ ว่าเธออยู่กับผม จนกระทั่งกลับบ้านด้วยกันอย่างนั้นหรอ

"เข้าใจอะไรผิดป่ะ ผู้หญิงคนนั้นต่างหากที่เป็นเมีย ไม่ใช่เธอ"

พอผมพูดออกไป ยัยนั่นก็ถึงกับชะงักไปเลย แต่แค่แว๊บเดียวเธอก็หันมาต่อปากต่อคำกับผมใหม่

"เมียที่ไม่ถูกต้องตามกฎหมาย เมียน้อยป่ะคะ"

"เธอน่ะสิเมียน้อย!"

ผมรีบตะคอกกลับไป เธอไม่มีสิทธิ์มากล่าวหา ว่าคนรักของผมเป็นภรรยาน้อย เธอไม่มีสิทธิ์พูดถึงนุ่นด้วยซ้ำไป

"ไม่สิ อย่างเธอไม่ได้เป็นเมียด้วยซ้ำ ถ้าฉันจะลุกขึ้นมาหย่าเมื่อไหร่ เธอได้เก็บกระเป๋าออกจากบ้านฉันไปตัวเปล่าแน่ๆ"

"ค่ะ จะรอวันนั้นนะคะ เข้าบ้านค่ะ มัชง่วง!"

เธอแสดงสีหน้าไม่ใส่ใจ พร้อมกับเอนกายลงไปกับเบาะ

ดี เฉยแบบนี้ให้ตลอดล่ะกัน

"คุณแม่นอนแล้วหรอเนี่ย ไม่น่ายืนรอเลย"

ยัยนั่นบ่นพึมพำคนเดียวเบาๆ เมื่อเข้าบ้านมา แล้วไม่พบว่าไม่มีใครนั่งคอย

"สมน้ำหน้า!"

ผมว่าเข้าให้ ยัยนั่นหันมามองค้อนใส่ ก่อนที่เธอจะเดินขึ้นบ้านไปด้วยความเร็ว

ชีวิตของผมจะเป็นยังไง ถ้าต้องมาใช้ชีวิตอยู่ในห้องกับผู้หญิงสองคน ยัยนั่นหายเข้าไปในห้องน้ำ ก่อนจะเดินกลับออกมา ด้วยชุดนอนที่พร้อมจะนอน

ยัยนั่นทำเหมือนกับว่าผมไม่มีตัวตน เธอยืนหมุนกายอยู่หน้ากระจก ละเลงเครื่องสำอางลงบนเรือนร่าง ก่อนจะคว้าสมาร์ทโฟน แล้วเดินหายออกไปที่ระเบียง

แล้วผมก็ไม่มีความจำเป็นที่จะสนใจยัยนั่นเหมือนกัน ผมเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ กลับออกมาอีกที ก็พบว่ายัยนั่นนั่งรออยู่ที่ปลายเตียง

"พี่โยจะให้มัชนอนตรงไหน"

"เมื่อคืนไปนอนตรงไหน วันนี้ก็ไปนอนตรงนั้นสิ แล้วก็ไม่ต้องมาเรียกฉันว่าพี่ ไม่ชอบ เข้าใจป่ะ!"

ยัยนั่นทำท่าจะอ้าปากเถียง แต่ผมก็ชิ่งยกสมาร์ทโฟนมาแนบหู เพราะคนรักจากปลายสาย ได้กดรับสายเรียบร้อยแล้ว

"นอนรึยังครับ พี่คิดถึง พี่อยากคุย"

ในขณะที่ปากของผมคุยอยู่กับอีกคน ตาของผมก็มองอีกคนเป็นเชิงเย้ยหยัน ยัยนั่นมองผมตาขวางๆ เธอหยิบหมอนจากเตียงของผมหนึ่งใบ ก่อนจะเปิดประตูแล้วเดินออกไป

แบบนี้สิ ที่ผมต้องการ