ตอนที่ 3 บายเวอร์จิ้น 25+
1687 Words
อังเดรถึงจุดออกัสซั่มไปในครั้งหนึ่ง สาว ๆ ก็ขยับมาลูบไล้และเริ่มต้นอีกครั้ง คราวนี้อังเดรดึงร่างดู้ม ๆ นั้น ขึ้นคล่อมบนแก่นกายแล้วปล่อยให้ขย่มโยก หญิงสาวร้องระงมขึ้นขย่มจนหมดแรงไป อังเดรก็เปลี่ยนหญิงสาวคนใหม่ขึ้นมาอีกครั้ง จนผ่านไปห้าคนนั่นล่ะ หญิงสาวก็ทยอยออกไปหมดและดูเหมือนอังเดรยังไม่พอ...
แก่นกายใหญ่โตในถุงยางอนามัย ที่ถูกรูดลงไปในถังขยะ ผงาดขึ้นแข็งขึงต่อหน้าเธอ ร่างหนาเดินเข้ามาหาเธอ กลิ่นคาวๆ มาใกล้ ๆ จมูกเธอ อีฟลินลุกคลานหนี มือหนาดึงโซฟามานั่งตรงหน้าเธอที่คืบคลานอยู่ และกระแทกแก่นกายที่เต็มไปด้วยความคาว เข้าไปในปากของเธอในทันที
“อุ๊ก อ่อก อื้อออ อื้อออ”
อีฟลิฟตาเหลือกค้าง พยายามใช้มือน้อย ๆ ดันมือหนาที่จับเรือนผมของเธอไว้จนตรึงแน่นให้ขยับออกไป แต่ก็สู้แรงไม่ได้เลย เธอหายใจไม่ออก รสชาติคาว ๆ ของผู้ชายคละคลุ้งไปในปากและจมูกของเธอไปหมดแล้ว น่าขยะแขยงจริง ๆ เลย
“ซี้ด อ่า ยอดจริง ๆ”
มือหนาดันใบหน้าของอีฟลินออก อีฟลินเร่งคายน้ำขาว ๆ ลงไปในฝ่ามือของเธอในทันที
อังเดรรูดแก่นกายไปมาจนมันพองขึ้นอีก ก่อนจะปลดโซ่ที่คล้องคออีฟลินออกไปจากด้านหลัง และดึงผ้าเปียกมาเช็ดมือเธอ ทิ้งลงถังขยะไป อังเดรหายใจฟืดฟาด ในตอนที่มองดูใบหน้าหวาน ๆ ของเธอ ร่างหนาขึ้นคล่อมทับเธอจนร่างของเธอเหยียดตรง จนสายโซ่หลบลึกลงไปในกลีบเนื้อของเธอ อีฟลินจึงทนไม่ได้กรีดร้องขึ้นมาอีกครั้ง
“ซี้ด อร้า”
อังเดรลากเธอขึ้นมาบนเตียง บนเตียงนั้นเธอถูกคล้องโซ่อีกครั้งหนึ่งที่แขนทั้งสองข้าง ร่างของเธอโดนรั้งขึ้นจนตัวเหยียดตรง และดึงลงไปจนสุดสายโซ่ อีฟลินหวีดร้องลั่นขึ้นมาในทันที
“ซี้ด อย่า อย่าดึง ซี้ด อร้า”
อังเดรยิ้มให้คนสวยบาง ๆ และยกแยกขาของเธอออกจนกว้างอีกครั้งหนึ่ง เอ่ยชื่นชมขึ้นมา
“สวยจริงๆ เธอยังเวอร์จิ้นอยู่ซินะ”
อีฟลินตื่นตกใจ และเอ่ยอย่างตื่น ๆ ขึ้นมา
“ปล่อยฉันเถอะนะ จะให้จ่ายค่าเสียหายให้ก็ยอม อย่าทำฉันเลยนะ”
“อืม ได้ซิ เดี๋ยวฉันจะปล่อยไปนะคนสวย”
เจ้าพ่อดาฟองส์เอ่ยอย่างใจดีมีเมตตา ทำให้อีฟลินมีหวังและใจชื้นขึ้นมาน้อย ๆ แต่มือหนาก็อ้าขาของเธอออกและใช้นิ้วหนา ๆ บดบี้คลิตอริสของเธออย่างบ้าคลั่งขึ้นมา จนอีฟลิีนหวีดร้องขึ้นมาอีกครั้ง
“กรี้ด อร้า ซี้ด ซี้ด อร้า”
อีฟลินดิ้นไปมาจนเส้นผมกระจาย สวยงามมากในสายตาของอังเดร อังเดรจึงเอ่ยชื่นชมขึ้นมาอีกครั้ง
“อืมม...สวยจริง ๆ เลย”
อังเดรแยกเรียวขาขาว ๆ ออก จนเห็นร่องน้อย ๆ ที่มีช่องทางแคบ ๆ ที่ยังมีเนื้อเยื่อบาง ๆ เชื่อมติดกันอยู่เป็นสีชมพูหวาน อังเดรแข็งขึงขึ้นมาจนกายปวดร้าว เร่งรูดแก่นกายสาวขึ้นมาเบา ๆ แล้วกดปลายหัวเบ่งบานใหญ่โต จรดจดจ่อลงไปช้า ๆ จนร่างบางร้องห้ามขึ้นมา
“ซี้ด อย่า”
ร่างหนายิ้มให้อย่างหล่อเหลา และกดกระแทกหัวขนาดใหญ่ลงไปในช่องทางแคบ ๆ ฉีกช่องทางคับแคบนุ่มนิ่มออกจนกว้างไปตามขนาดของตัวเอง และกระแทกทิ่มพรวดดันลึกลงไปจนสุดแรง
“กรี้ด เจ็บ ปล่อยนะ!!!!!”
“อืม รัดแรงจริง ๆ เลยคนสวย ซี้ด อ่า มันต้องแบบนี้ซิ ฉันถึงจะถึงไคลแมกซ์ได้”
ท่อนลำขนาดใหญ่ถูกรัดแน่นอยู่ในร่องแคบ ๆ ที่บีบรัดรุนแรงถี่ ๆ ภายในขรุขระ นุ่มนิ่มกระตุกบีบรัดท่อนเนื้อของอังเดรเป็นจังหวะแน่นหนึบ
“อร้า เอาออกไปนะ อร้า”
อีฟลินหวีดร้อง เธอใช้ฝ่ามือดึงโซ่แรง ๆ เพราะความเจ็บ เธอกำโซ่แน่น ๆ เมื่อภายในกายเธอตอดกระตุกถี่ ๆ จนเธอนั้นรู้ถึงขนาดใหญ่โต ที่แหวกร่องเนื้อคับแคบของเธอเข้ามา ทั้งเจ็บทั้งเสียวจนจะบ้า ตอนที่มันแหวกร่องของเธอจนเนื้อข้างในแยกออกจากกัน เธอก็รับรู้ว่ามันดันเข้ามาแหวกเนื้อนุ่ม ๆ อย่างรุนแรงมากแค่ไหน ทั้งความยาวที่ดันเข้ามา ความใหญ่โตที่ใหญ่จนกลีบเนื้อของเธอนั้นปริแตก จนเหมือนกับว่ามันกำลังอมอะไรไว้ อีฟลินน้ำตาริน เธอสมเพชตัวเองในใจขึ้นมา
“อา...เธอโดนพรากเวอร์จิ้นแล้ว ทั้งใหญ่ ทั้งยาว ทั้งแรงช้าง ทั้งยังกระแทกจนมิดลำ อา...ทรมาน แต่ชอบใจแปลก ๆ อา”
เวอร์จิ้นอีฟลินตัวสั่นกระตุกถี่ ๆ เธอสั่นระริก อังเดรชอบใจมากหัวเราะขึ้นมาเบา ๆ ร่างหนาอ้าขาของเธอออก และมองลงไปดูที่กลางร่างที่สอดรับกันอยู่ แล้วเอ่ยล้อเลียนเธอขึ้นมา
“ร่องของเธอมันอมของฉันลงไปจนแก้มตุ่ยเลย หึ หึ”
“กรี้ด หยุดนะ ปล่อยฉันออกไปนะ!!”
อังเดร หัวเราะ หึ ๆ และทดลองขยับเบา ๆ หนึ่งครั้ง อีฟลินก็ครางลั่นขึ้นมา
“อร้า อร้า”
“อืม...เสียงดี เข้าท่าดีนะ หึ หึ”
อังเดรหัวเราะชื่นชมเธอ แล้วถอนแก่นกายออกช้า ๆ จนมันค่อย ๆ หลุดจากความแน่นหนึบไปจนหมดลำ ก่อนจะค่อย ๆ ถูไถที่ปากร่องนุ่มเบา ๆ ช้า ๆ ยกแยกอ้าเรียวขาขาว ๆ ออกไปจนกว้าง ล็อคต้นขาที่มีห่วงรัดกับข้อเท้าเล็ก ๆ ติดกันทั้งสองข้าง จนร่องสีหวานแยกออกจากกันในที่สุด
“อย่า ปล่อยนะ ฉันกลัว!!!”
มือหนากระตุกร่างบางลงมาจนสุดโซ่ สายโซ่ครูดตุ่มน้อย ๆ และลากร่องของเธอจนเจ็บแสบขึ้นมา อีฟลินร้องครางลั่น เอ่ยปากอ้อนวอนอังเดรออกไปในที่สุด
“ซี้ด....ปล่อยโซ่เส้นนี้ให้หน่อย อ้า แสบ ทนไม่ไหวแล้ว”
มือหนาปลดมันออกไปเพียงเส้นเดียวตามคำขอของเธอ และกดแทรกกระแทกส่วนหัวที่เบ่งบานออกจนใหญ่โตนั้น กระแทกลึกลงไปในกลีบเนื้อสาว ที่เพิ่งปริแตกออกจากกัน ขย่มกระแทกลงไปจนมิดลำ
“อร้า อร้า”
ร่างหนาบดสะโพกโยกวนคว้านลึกอย่างรุนแรงในทันที อีฟลินหวีดร้องลั่น ดิ้นเร่าขึ้นมาในที่สุด
“อร้า อรึ้ย อรึ้ย”
ร่างบาง ๆ กรีดร้องลั่น สั่นกระตุกถี่ ๆ อย่างรุนแรง เธอเสียวมากจากการหมุนของแท่งเนื้อแข็ง ๆ นี้ มันหมุนเหมือนควงสว่านในร่องแน่น ๆ ของเธอ ทั้งเสียวทั้งเจ็บแปลก ๆ จนร่างกายของเธออยากได้มันอีกครั้ง
“ซี้ด เธอสวยและหุ่นดีจริง ๆ คนสวย”
ร่างหนาดึงโซ่ขึ้นเหนือลำคอของเธอ กำมือดึงรั้งและโหนโซ่เหนือมือเธอ ใช้สะโพกตึงแน่นไปทุกส่วน บดขยี้กลีบเนื้อของเธออย่างรุนแรง จนอีฟลินแลบลิ้นออกมาในที่สุด
“อร้า อร้า อร้า”
“เป็นผู้หญิงของฉันซะ อีฟลิน ลอเรนส์”
อีฟลินสะดุ้ง ดวงตาเบิกค้างขึ้นมา ในใจนั้นตกใจจนถึงสุดขีด
“คุณรู้ชื่อฉัน!!!”
“ไม่มีอะไรที่ดาฟองส์ซื้อไม่ได้ ผู้หญิงทั้งเมืองนี้ หาแค่นิดเดียวก็ได้แล้ว อีฟลิน”
ร่างหนาบดร่างอุ่นร้อน กดกระแทกเธอทิ่มตำร่องนุ่มของเธออย่างรุนแรงถี่ ๆ จนอีฟลินน้ำแตกพร่าน้ำกระเซ็นออกมาเลยทีเดียว
“กรี้ด อร้า!!!”
“หึ หึ ครั้งแรกของเธอ เป็นของฉันแล้ว อีฟลิน”
อีฟลินขนหัวลุกชัน เธอตัวสั่นระริกตื่นตระหนกขึ้นมา
“เธอหนีไม่ได้แล้ว เพราะอีฟลิน ลอเรนส์ คือชื่อที่แท้จริงในโลกใบนี้ เธอจะหนีไป เธอก็ต้องตายจากชื่อนี้ ซึ่งเธอก็ไม่รู้ จะหาหนทางอย่างไรแล้วในตอนนี้”
ร่างหนาผละออกไปอาบน้ำห่างออกไปไม่ไกล อีฟลินเร่งหาทางหนี แต่มันก็ยากเสียเหลือเกิน สภาพของเธอนั้นอีโรติคมาก มันช่างดูไม่จืดเลย อีฟลินเศร้ามากที่ไม่มีอุปกรณ์สะเดาะกุญแจมือหนีในตอนนี้
หลังจากที่อังเดรออกมาจากในห้องน้ำ ก็พาเธอไปอาบน้ำพร้อมกับโซ่ฝังเพชรสุดงดงาม และจัดการถอดออกไปจากกายของเธออย่างง่ายดาย
“อยากไปทำอะไรก็ไปทำ แต่บ้านเน่า ๆ ดูไม่จืดนั่นกับสำนักงานถังแตกห่วย ๆ นั่น ฉันจะรื้อมันทิ้งไปซะ มันสกปรก เกินกว่าที่เธอจะเป็นผู้หญิงของฉันได้”
อีฟลินฟังแล้วโกรธจัดจนเนื้อเต้น ตัวสั่นระริก ร่างหล่อโฮกเร่งโยนกุญแจรถสปอร์ตมาให้พร้อมคีย์การ์ดหนึ่งใบ
“ห้องในวิลล่านี้จะเข้าห้องไหนก็ได้ทุกห้อง ตึกนี้มีแค่แม่บ้าน ฉัน และเธอจะไปที่ไหนก็ไป เอาโทรศัพย์นี้ไปใช้ซะ”
อีฟลินตาโต มองโทรศัพท์ฝังเพชรหรูหราที่สุดเลิศที่ไฮโซสุด ๆ เธอยิ้มอย่างเพ้อฝันไปพักหนึ่ง และทำท่าปกติอย่างเกร็ง ๆ มือหนาดึงเธอเข้ามาจูบเรือนผมเบา ๆ และปล่อยเธอออกไปในทันที
“ห้องชั้นสาม ลิฟต์หมายเลขสี่ ทั้งชั้นมีเสื้อผ้าของใช้ทั้งหมดแล้วทุกอย่าง เธอแค่กลับไปบ้านเน่า ๆ สกปรกนั่น แล้วเอาเอกสารที่จำเป็นมาอีกครั้งก็พอแล้ว ฉันจะรีโนเวทมันใหม่ มันทุเรศสายตาของฉันเหลือเกินนะ อีฟลิน”
- Writer
