กิ่งไม้ | หนีหน้า
1581 Words
มาถึงกรุงเทพ ฉันไม่รีรออะไรทั้งนั้น... ประตูเครื่องเปิดปุ๊บ ฉันก็รีบหยิบกระเป๋าตัวเองเดินออกมาทันที ปล่อยคุณบอสไปตามทางของเขาเถอะ!
ตอนนี้ฉันกำลังนั่งแท็กซี่กลับบ้านสลัมที่แสนจะขนลุกขนพอง เฮ้อ! ปกติฉันไม่ได้อยู่ที่นี่หรอกนะ ฉันอยู่คอนโด พ่อกับแม่ฉันต่างหากที่อยู่ที่นี่ ฉันจะซื้อบ้านใหม่ให้ก็ไม่เอา ให้ไปอยู่คอนโดด้วยก็ไม่ยอม จะอยู่ที่นี่ให้ได้ แม่ฉันนั่นล่ะ! ที่ไม่ยอม ไม่อยากไปไหน ไม่มีเพื่อนเมาส์มอยหอยหมา นางกลัวเหงา...
"วู้ น้องกิ่งหอบข้าวของมาอยู่บ้านแล้วเหรอ ครับ" ฉันรีบก้าวยาวๆ หนีพวกขี้เหล้าเมายาหน้าปากซอย ที่วัน ๆ ไม่ทำอะไรนอกจากเมา เมา และเมา
"น่ารัก... มาเป็นเมียพี่มั้ย พี่เลี้ยงได้น่า" นี่ก็อีกคน
"พี่ช่วยมั้ย ๆ โอ้ยย อยากเป็นลูกเขยยายแก้วโว้ย~"
ฉันกำสายกระเป๋าแน่น รีบเดินให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ถ้าเดินถึงสี่แยกปากหมาเมื่อไหร่ ก็คือรอด!
"อ้าว กิ่ง~ หนีอะไรมาล่ะเอ็ง นู้น ๆ แม่แกนั่งโม้อยู่ทางโน้นนนน" ป้าเขียวขาโม้ประจำที่นี่ แกรีบเดินเข้ามาหาฉัน พร้อมกับชี้นิ้วให้ฉันมองตาม
"ค่ะ ๆ ขอบคุณค่ะ" ฉันรีบเดินไปหาแม่ ก็เห็นแม่นั่งโม้จริง ๆ โม้ไฟลุก
"โอ้ย ยัยกิ่งไปทำงานภูเก็ตนะ เงินเดือนนี่พุ่งเอา ๆ ฉันล่ะภูมิใจ๊ ภูมิใจ ในตัวมัน พูดได้หลายภาษา แถมผู้ชายก็ไม่ยุ่ง ฉันล่ะปลื้มมาก" แม่ฉันเอง! นั่งประกาศสรรพคุณฉัน จนเขารู้กันทั่วบ้านทั่วเมือง
"น่าอิจฉาแกจริง ๆ เลยแก้วเอ้ย ไม่เหมือนลูกฉัน วัน ๆ เอาแต่เที่ยวกลางคืนไม่ทำมาหากินอะไร!"
คนนี้ป้าสาย เป็นแม่เพื่อนสนิทฉันเอง ที่ด่า ๆ ก็คงด่าเพื่อนฉันนั่นล่ะ เพื่อนฉันชื่อสวย รายนี้เที่ยวกลางคืนจริง และตอนนี้ไม่รู้หายไปไหน สงสัยคงยังไม่ตื่น...
"โอ้ย สาย แกก็ว่าลูกเกินไป สวยมันก็ทำงาน มันเก่งคนละอย่างกันน่า อะ... อ้าวกิ่ง!" และแล้วคุณนายขี้โม้ก็หันมาเห็นฉัน
"สวัสดีค่ะ แม่ สวัสดีค่ะป้าสาย" ฉันเดินหอบของพะรุงพะรังไปนั่งข้างแม่
"มาทำไมไม่บอกแม่ แม่จะได้เดินไปรับหน้าปากซอย ดูสิ ไอ้พวกขี้เหล้าเมายามันแซะมารึป่าว" แม่จับไหล่ฉัน สำรวจร่างกายไม่หยุด
"เฮ้อ ทำเป็นห่วงกิ่ง แต่ไม่ออกไปจากที่นี่สักที" แม่เบะปากใส่ฉัน แล้วถอนหายใจออกมายาว ๆ
"เอาน่า กลับบ้านกัน ฉันกลับก่อนนะสาย ค่อยคุยกัน ๆ" แม่รีบลุกจากเก้าอี้ ช่วยฉันถือของจนมาถึงบ้าน
ฉันเดินหน้ามุ่ยบ่นพึมพำตลอดทาง ฉันเบื่อสภาพแวดล้อมที่นี่มาก น่ากลัวไปหมด
"แม่ย้ายออกไปเถอะ กิ่งขอร้อง กิ่งซื้อบ้านให้นะ" แม่เดินเอากระเป๋าฉันไปวางที่โต๊ะ ทำเป็นไม่ได้ยินที่ฉันพูด ทำหูทวนลม
"ไอ้แก่ กิ่งมันกลับมาแล้วโว้ย ลูกกลับมาแล้ว!"
‘ตึก ตึก ตึก’ เสียงพ่อวิ่งลงบันไดมา
"กิ่งไม้ของพ่อ…" เป็นคนเดียวที่เรียกฉัน กิ่งไม้…
"พ่อสวัสดีค่ะ คิดถึงหนูไหม ๆ" พ่อยิ้มกว้างแล้วเดินมาลูบหัวฉัน
"คิดถึงแกมาก... มาทำไมไม่บอก พ่อจะได้ไปรอรับหน้าปากซอย" เห็นไหมเป็นห่วงฉันทุกคน แต่ไม่ยอมย้ายออกสักคน
"ออกไปจากที่นี่นะพ่อ ไปอยู่ที่อื่น..."
"กิ่ง เราก็อยู่ที่นี่มาตั้งนาน พ่อแม่ก็ขายของชำได้เงิน แกจะให้พ่อแม่ไปนั่ง ๆนอน ๆ เฉย ๆ เหรอ ไม่เอาหรอก"
ทำอย่างกับขายของชำที่นี่แล้วได้เงินเยอะ! แถมตอนนี้ฉันยังเห็นพ่อเขียนป้ายใหญ่โตแปะไว้ ว่า…
'งดเชื่อ เบื่อทวง'
"พ่อ ไปเถอะขอร้อง หรือว่าที่พ่อไม่ไปไหนเพราะมีคนติดหนี้ที่ร้านเยอะ?"
"เอ่อ ก็มีบ้าง" ตอบ แต่ไม่สบตาฉัน
"กิ่งถ้าแม่ไปอยู่กับแก แกต้องคอยทำงานหาเลี้ยงพวกเราอีก แค่นี้แกก็รายจ่ายมากแล้ว ไหนจะผ่อนคอนโดอีก พ่อกับแม่อยู่ที่นี่ได้ ถ้าแกกลัว ก็โทรมาก่อน พ่อกับแม่จะเดินไปรับหน้าปากซอย"
"ใช่ ๆ แกอายุปูนนี้แล้ว เดี๋ยวก็แต่งงานมีลูกมีผัวอีก ให้พ่อกับแม่อยู่นี่ล่ะ ไม่ต้องห่วง ๆ"
แต่งงาน?
"แต่งอะไร ไม่มีหรอก เลขาแบบกิ่งคงมีผัวยาก วัน ๆ ตัวติดกับเจ้านาย จะเอาเวลาไหนหาล่ะ พ่อกับแม่จะสนใจอะไร กิ่งหาเลี้ยงได้อยู่แล้ว "
พ่อกับแม่หันมองหน้ากันทันที...
"แกอย่าบอกนะกิ่ง ว่าแกจะขึ้นคาน โอ้ยย พ่อกับแม่ก็อยากมีหลานนะ แกมีหลานให้พ่อกับแม่ก่อนไม่ได้รึไง" ฉันถึงกับกุมขมับทันที ผัวยังไม่มี จะเสกหลานจากไหนให้ล่ะจ๊ะ
"แม่กับพ่อมีแค่กิ่ง ไม่ยอมมีน้องเอง บางทีน้องอาจจะมีหลานให้ก็ได้ กิ่งขอบายนะ กิ่งขอนั่งบนคานสวย ๆ ดีกว่า"
"กิ่งเอ้ย บั้นปลายชีวิต ใครจะดูแลแก พูดเป็นเล่น!" ฉันยักไหล่ ไม่สนใจ เดินไปหยิบน้ำมากิน
จน...
"โว้ย ลุง! เหล้าขวดดิ๊" ขี้เมามาซื้อเหล้า พ่อหันมองฉันแวบหนึ่ง และรีบวิ่งไปหยิบเหล้าให้ลูกค้าตัวเอง
"ลงบัญชีไว้ก่อนนะลุง! ค่อยจ่าย" อ้าว! พ่อเหมือนจะไม่พูดอะไรด้วย พ่อเดินไปเขียนใส่สมุดบัญชี แล้วเดินกลับมาหาฉัน ปล่อยให้ไอ้ขี้เมาเดินเซออกไปจากร้านอย่างง่ายดาย
"พ่อ ทำไมไม่เก็บเงิน" พ่อรีบโบกมือไม่สนใจ
"เดี๋ยวมันก็มาจ่าย" เดี๋ยวมาจ่าย พ่อคิดอะไรอยู่เนี่ย
"นี่ร้านขายของชำนะพ่อ เอาของไปก็ต้องจ่ายเลยสิ พ่อจะเปิดร้านให้ได้อะไรเนี่ย"
"เอาน่า พ่อรู้แล้ว อย่าบ่นเลย"
"เลิกขายเถอะ ถ้าจะให้คนมาติดหนี้ไปวัน ๆ แบบนี้ ถามจริง ๆ พ่อทวงเงินได้บ้างไหม"
พ่อกลอกตามองบนทันที แม่ฉันก็ด้วย
"ก็รอมันมาจ่ายไง แกจะถามเซ้าซี้ทำไม เป็นไงบ้าง งานที่ภูเก็ตราบรื่นไหม" เปลี่ยนเรื่องทันที
"กิ่งจะทำยังไงให้พ่อกับแม่ย้ายออกไปจากที่นี่ได้เนี่ย เฮ้อ!"
"มีหลานให้สิ"
จบ
"ย้ายออกไปก่อน ค่อยมีให้ไม่ได้เหรอ ไหนจะพ่อของลูกอีก ถ้าพ่อแม่ไม่ย้ายออกจากที่นี่ มีหวังกิ่งได้ผัวเป็นไอ้พวกขี้เหล้าเมายา โดนมันฉุดไปข่มขืนก่อน"
"แกจะมาก็บอกล่วงหน้าสิ ไม่มีใครทำอะไรแกหรอกน่า" จ้า คนสมัยนี้ไว้ใจได้ที่ไหน!
"พ่อไม่เห็นในข่าวรึไง ยิ่งแก่ยิ่งดื้อนะเราอ่ะ" ฉันเดินไปบ่นไป เหมือนฉันคุยคนเดียวนั่นล่ะ พ่อกับแม่ทำหูทวนลมตามเคย
พ่อขับมอเตอร์ไซค์ออกมาส่งฉันหน้าปากซอย วันนี้ฉันต้องกลับไปนอนคอนโด เพราะพรุ่งนี้ต้องทำงานอีกแล้ว เป็นเลขาที่ทำงานคุ้มค่าจ้างมาก!
ฉันกลับมาถึงคอนโดก็รีบอาบน้ำนอน เพราะตอนเช้าฉันต้องเข้าประชุมใหญ่เรื่องสำคัญ กับคุณที และคุณเมย์ลิน
Anantara Hotel (Bangkok)
"กิ่ง คอนเทนท์เว็บไซต์ที่ดิวกับบริษัทมาสเตอร์ มอนสเตอร์ เป็นยังไงบ้าง" คุณทีถามฉันเรียบ ๆ และอ่านเอกสารไปด้วย ตายจริงฉันลืมคุยกับคุณบอสเรื่องคอนเทนท์เลย นี่ฉันต้องไปเจอเขาอีกเหรอ!
"ยังไม่คืบหน้าค่ะคุณที คือ..."
"พอดีเกิดเรื่องที่ภูเก็ตก่อนค่ะพี่ที เมย์ใช้งานกิ่งจนไม่มีเวลาเลย" คุณเมย์ คือนางฟ้าของอีกิ่งเลยตอนนี้!
"อื้ม จะไฮซีซันแล้ว จัดการด้วย อาทิตย์หน้าคอนเทนท์ต้องมี " ฉันนั่งตัวสั่น ได้แต่ยิ้ม และจดรายละเอียดคอนเทนท์ของคุณที ฉันกลัวคุณทีมาก! ถึงอนุภาคความหล่อจะปกคลุมไปทั้งห้องประชุมก็เถอะ แต่ถ้าคุณทีเอ็ดเรื่องงานเมื่อไหร่ ตายเรียบ!
จบการประชุม ฉันหอบแฟ้มออกมานั่งหน้าห้องคุณเมย์ตามเดิม และตอนนี้สมองฉันมันก็ตื้อไปหมด มันคิดอะไรไม่ออกเลย ฉันจะทำยังไงดี ทำไมต้องคุณบอส คนอื่นได้ไหม!
"กิ่ง..."
"คะ ขาคุณเมย์" อยู่ ๆ คุณเมย์ก็มายืนค้ำโต๊ะ จ้องหน้าฉัน
"จัดการเรื่องคอนเทนท์ให้เรียบร้อยนะ อีกสามวันเมย์ขอดูก่อน บางทีอาจจะต้องแก้ไขอะไรเพิ่ม เอ้อ ติดต่อผู้บริหารโดยตรงนะ จะได้เร็ว ๆ ฝากด้วยนะจ้ะ"
เฮือก... มาเร่งอีกิ่งอีกคน! ฉันได้แต่ยิ้มกว้างพยักหน้าน้อมรับคำสั่งเจ้านาย ได้ค่าได้เล้ย !
เฮ้อ! ติดต่อก็ติดต่อ
Calling | Masters Monster(Director)
‘ตืด… ตืด…’
สัญญาณรอสายทำฉันใจสั่นรัว... อย่าเพิ่งรับนะ ฉันควรวางก่อนดีไหม เหมือนตัวเองยังไม่พร้อมเลย โอ้ย อย่าเพิ่ง... รับ
(ไง… ปลาทอง คิดถึงกันล่ะสิ)
- Writer
