เมื่อดาวเห็นยายน้อมนิ่งนาน จงใจเก็บงำเรื่องราวที่เกี่ยวกับเดือนเอาไว้ด้วยการหยุดถ้อยคำเอาไว้กะทันหัน เมื่อเผลอหลุดชื่อของเดือนออกมาด้วยความลืมตัว ดาวเข้าใจว่าที่ยายน้อมไม่กล่าวต่อ เพราะกลัวว่าตนจะโกรธ หารู้ไม่ว่าเป็นเพราะยายน้อมไม่อยากให้ดาวรับรู้เรื่องร้ายเกี่ยวกับเดือน
‘ไม่เป็นไรหรอกจ้ะยาย…ดาวไม่โกรธเดือนแล้วจ้ะ’ เป็นเพียงถ้อยคำที่พึมพำอยู่ในใจ ดาวอยากให้คนเป็นยายรู้ว่าวันนี้…เธอกลับมาพร้อมกับหัวใจที่พร้อมอภัย
“ไปกินข้าวกันเถอะ” ยายน้อมรีบตัดบท แค่นยิ้มทั้งที่น้ำตาปริ่ม ตกตรอมอยู่เต็มหัวใจ จูงมือดาวไปยังโต๊ะไม้เล็กๆที่ลำเจียกกำลังตั้งรออยู่นอกชานเรือน มีร่มเงาของชมพู่ต้นใหญ่แผ่กิ่งสยายก้านตระหง่านเป็นฉากหลัง ท่ามกลางมวลหมอกหนาและอากาศหนาว สายลมรวยรินมาเบาๆ หอมเอาความเยียบเย็นจากดอยสูงมาส่งให้ถึงชานเรือน
สายของวันนั้น หลังจากใช้เวลาครู่ใหญ่ๆ ร่วมโต๊ะกินข้าวกับยายน้อมและลำเจียก บรรย
