วีก้ากอดน้ำมนต์แนบแน่นไม่ยอมปล่อยเธอ เขาเป็นคนพูดไม่เก่ง และไม่รู้ว่าเวลาแบบนี้คนอื่นเขาทำอย่างไรกันบ้างเขารู้แค่ว่าเขาต้องการให้เธออยู่กับเขาในทุกช่วงเวลา ในทุกวัน วีก้าใช้มือหนาลูบผมด้านหลังของน้ำมนต์อย่างหวงแหน ก่อนจะค่อยๆ ผละออกจากตัวเธอ ใช้สองมือประคองใบหน้าหวานของเธอ แล้วกดจูบเบาๆ ที่หน้าผากมนของเธออย่างคนที่คิดถึงเธอจนใจแทบขาดรอนๆ
"พอใจพี่วีก้าแล้วใช่มั้ยคะ"
เขานิ่งไปเพียงครู่ แววตาของเขาสับสนและฉงนมากขึ้นไปอีกเมื่อน้ำมนต์ใช้สองมือดันตัวเขาให้ออกห่างจากเธอไป
"มนต์"
"..." น้ำมนต์ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก เธอเดินกลับไปเก็บของของตัวเองแล้วเดินไปหมายจะข้ามถนนกลับเข้าโรงแรมที่เธอพักอยู่ แต่ว่าวีก้าไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆ เขาวิ่งตามมาคว้าข้อมือของเธอเอาไว้
"เดี๋ยว!"
"ปล่อยค่ะ มนต์อยากอยู่คนเดียว"
"ฟังพี่ก่อน"
"ฟังเรื่องอะไรคะ"
เธอทำสีหน้าไขสือแล้วถามวีก้าออกไปแบบนั้น ขณะเดียวกันชายหนุ
