ตอนที่ 6
1084 Words
“ซันมาร์ ฉันว่าคุณถอดวิก กับคอนแทกเลนส์ออกเถอะ ฉันรู้สึกเหมือนนั่งกินข้าวกับคนแปลกหน้ายังไงก็ไม่รู้ แล้วก็ชุดลายพร้อยนี่ด้วย ฉันกับพี่ตาร์ไม่เดินด้วยนะ”
ในที่สุดกิดาการที่ทนไม่ไหวเอ่ยออกมาในที่สุด คนโดนว่าหัวเราะเล็กน้อยในลำคอ แล้วก็หันมายิ้มให้ตระการตาที่นั่งจ้องหน้าเขาไม่วางตาตลอดเวลาที่ทานข้าวด้วยกัน ซันมาร์คนเมื่อวานกับคนนี้มันไม่ใช่ ไม่ใช่คนเดียวกันเลย
“แทนที่จะชมว่าผมปลอมตัวเก่ง อุตส่าห์เตรียมตัวมานานแล้วนะเนี่ย แต่พวกคุณคงต้องทนเดินกับคนหล่อๆ อย่างผมละ เพราะที่ปลอมตัวมาเนี่ยเพราะหลบการ์ดมา ขืนกลับไปแต่งเหมือนเดิมมีหวังเราคงได้จัดกรุ๊ปทัวร์กรุ๊ปใหญ่ เพราะการ์ดเป็นสิบต้องตามมาแน่ๆ” เขาว่าอย่างไม่ยี่หระกับความหล่อที่ลดลงเมื่อปลอมตัว
ที่จริงมันก็ไม่แย่อะไรมากหรอก เพียงแค่เขาสวมคอนแทคเลนส์ สีเขียว แทนตาสีน้ำตาลของเขา ใส่วิกผมยาวรุงรังสีดำแทนที่ผมสั้นสีน้ำตาลทองที่แท้จริง แต่ที่น่าหนักใจคือเขาใส่เสื้อสีแดงสดลายพร้อย กางเกงขาสั้น สีเขียวแปร๋น รองเท้าสีเหลืองสด ที่แค่เห็นก็ขนลุกในความบ้าระห่ำของเขา
ตอนลงมากิดาการและตระการตาจำเขาไม่ได้ จนเขาเดินมาล็อกคอกิดาการนั่นแหละน้องสาวของหล่อนถึงจำได้ เห็นบอกว่าที่จำได้ว่าเป็นซันมาร์เพราะเจอกันทีไรสองคนนี้ทักทายกันอย่างนี้ประจำ ตระการตา ถอนหายใจ ถ้าจะแต่งตัวแรงเพื่อหนีการ์ดขนาดนี้ ยอมไปเที่ยวแบบมีการ์ดเป็นสิบดีกว่า
“ก็แล้วทำไมไม่ปลอมให้มันดูดีหน่อยเล่า มาซะแบบหลุดโลก ดูฉันกับพี่ตาร์แต่งตัวสิ เดินไปด้วยกันสามคนคงจะมีคนเชื่อว่าคุณมากับพวกเรา” กิดาการย่นจมูก ทำให้ซันมาร์สำรวจการแต่งตัวของสองสาวอย่างถี่ถ้วน ตระการตาใส่สูทคอลเล็คชั่นใหม่ล่าสุดของชาแนลสีครีม เขารู้เพราะอาทิตย์ที่แล้วยังพากิดาการไปซื้อไว้เป็นของขวัญให้พี่สาว ส่วนตัวยัยป่วนเองใส่ชุดคล้ายๆ กัน เพียงแต่เป็นสีน้ำตาลเข้ม ทั้งสองแต่งหน้าบางๆ เห็นแล้วสวยอย่างกับหลุดมาจากแคตวอล์ค และไม่ต้องเดาว่ากระเป๋าและรองเท้าของทั้งสองก็ต้องแบรนด์เนมแน่ๆ ถ้าไปด้วยกันคนอื่นคงมองว่าเขาไม่เข้าพวกจริงๆ
“กิด้าก็ว่าผมไปเรื่อย ไม่เห็นตาร์ว่าสักคำเลย อย่างนี้มันก็ไปได้ด้วยกันใช่มั้ยตาร์” เขาหันไปหาพวก
“อย่าว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลยค่ะ ตาร์ก็คิดว่าคุณปลอมตัวได้ประหลาดเกินไป เพียงแต่ไม่กล้าทักเท่านั้น” เป็นฉันฉันก็ไม่กล้าเดินด้วย ตระการตาคิดในใจ
“อ้าวแล้วกัน” เขาหัวเราะออกมาเสียงดัง
“เพราะฉะนั้นคุณไปเปลี่ยนชุดข้างบนเลย ชุดที่เปลี่ยนไว้ครั้งก่อนฉันซักไว้แล้ว”
“โห ผมมาค้างตั้งเดือนกว่า ทิ้งชุดไว้ยังเก็บไว้ให้อีกเหรอ” เขาแซว
“ที่จริงก็เอาไปถูบ้านแล้วละ บังเอิญว่าเด็กมันเก็บมาซักแห้งเมื่อวานนี้พอดี”
“จริงเหรอ”
“บ้าน่า”
ยังไม่ทันที่ใครจะว่าอะไรต่อเสียงมือถือของซันมาร์ก็ดังขึ้น เขายิ้มเมื่อเห็นว่าใครโทรเข้ามาก่อนจะกดรับคุยกันไปได้สักครู่ก็วางสายไป
“ผมเปลี่ยนชุดตามใจพวกคุณได้แล้วละ เมื่อครู่มาร์โกโทรมา”
“นี่เราจะไปกันเป็นสิบคนจริงๆ เหรอคะ” ตระการตาถาม
“ไม่หรอก วันนี้ผมสั่งไว้ว่าให้พวกเขาพักผ่อน ถ้าไม่เชื่อ ผมจะแจ้งต้นสังกัดเขาว่าปล่อยให้ผมหนีรอดออกมาได้” เขาอวดอย่างภูมิใจ
“เป็นฉันเฝ้า ฉันก็ปล่อยให้หนีได้ ดูชุดสิ ไม่มีใครคิดหรอกว่าคุณจะกล้าใส่” กิดาการดักคอ
“ครับ ผมผิดไปแล้ว โปรดให้อภัยด้วย”
“พอเลยๆ ไปเปลี่ยนชุด พี่ตาร์รอแป๊บนึงนะเดี๋ยวลงมา”
“จ้ะ”
ทั้งสองขึ้นไปเปลี่ยนชุดข้างบน ตระการตาสังเกตว่าทั้งสองดู สนิทสนมกันมาก เมื่อคืนกิดาการก็จ้อเรื่องเขาทั้งคืนจนเผลอหลับ มันน่ามีอะไรให้หล่อนคิดลึกอยู่เหมือนกัน
ครู่หนึ่งทั้งสองก็เดินลงมา ซันมาร์สวมชุดใหม่แล้วค่อยน่าโล่งใจขึ้นมาหน่อย เพราะเขาใส่ชุดสไตล์เดิมของเมื่อวานแล้ว
“ไปกันพี่ตาร์ คนขับรถพร้อมแล้ว” กิดาการว่า
“อ้าวนี่ผมเป็นคนขับรถเหรอ”
“ก็หน้าให้นี่”
“อืม ขับรถก็ได้ เรามันเป็นได้แค่นี้แหละ” ซันมาร์แกล้งถอนหายใจ
“พอเลยๆ อย่ามาทำน่าสงสาร ฉันกับพี่ตาร์น่ะไม่ใช่หญิงไทยใจงามหรอก”
“สำหรับคุณผมเชื่อ แต่กับตาร์นี่ผมไม่แน่ใจ” เขายังคงแซว นึกสนุกที่ได้ต่อปากต่อคำกับเพื่อนรุ่นน้อง ทำให้เขาดูเด็กลงไปหลายปี
“ถ้าคุณว่ากิด้าร้าย ตาร์นี่ร้ายกว่าค่ะ คอนเฟริ์ม” ตระการตาเอาบ้าง ซึ่งมันก็จริงแหละ เพื่อนสนิทหล่อนที่เป็นผู้ชายล้วนให้เหตุผลถึงเรื่องที่ตระการตาคบใครได้ไม่เกินสามเดือน เพราะความปากร้าย ขี้วีน เอาแต่ใจของหล่อนนี่แหละ
“โดนรุม” เขาบอก
“พอๆ ไปกันเถอะ อยากไปเที่ยว” กิดาการสงบศึก ไม่งั้นอาจจะ อดใจจิกกัดผู้ร่วมหุ้นของพ่อเลี้ยงไม่ไหว
ทั้งสามจึงได้เริ่มต้นออกไปเที่ยวกันโดยมีซันมาร์เป็นคนขับรถจริงๆ เริ่มแรกซันมาร์พาไปเที่ยวที่พิพิธภัณฑ์ไข่มุกทะเลก่อนเพราะอยู่ใกล้ที่สุด หนุ่มหล่อเล่าชีวิตความเป็นมาของชาวจาร์มาให้ทั้งสองสาวฟังราวกับเป็นอาจารย์สอนประวัติศาสตร์ เมื่อออกมาเขาก็ซื้อสร้อยไข่มุกสีชมพูให้สาวๆ คนละสองเส้น ตอนแรกนั้นตระการตาไม่กล้ารับเลย แต่กิดาการก็คะยั้นคะยอบอกว่าซันมาร์ชอบซื้อของให้อยู่แล้ว เพราะว่าเขารวยมากจนไม่รู้ว่าจะเอาเงินไปเก็บไว้ที่ไหน เลยเอามาซื้อของเล็กน้อยให้เพื่อน ตระการตาจึงกล้ารับเอาไว้
- Writer
