วิวาห์รักกลางทราย

ตอนที่ 5

วีณาพาตระการตาเดินมาที่หลังร้าน ก่อนจะขึ้นบันไดไปที่ชั้นบนสุดที่ตกแต่งแตกต่างจากตัวร้านชัดเจน กิดาการเคยเล่าให้ฟังว่าชั้นนี้ทั้งชั้นกิดาการขอมารดาเอาไว้สร้างอาณาจักรของตัวเอง ไม่ขออยู่บ้านหรือที่โรงแรม เพื่อความเป็นส่วนตัวเวลาเพื่อนฝูงมาจะได้สะดวก วีณามาหยุดที่หน้าประตูสีขาวบานใหญ่แล้วเคาะสามครั้ง รออยู่ชั่วอึดใจประตูก็เปิดผางออก ตามด้วยเสียงกรี๊ดดีใจของกิดาการและตระการตาที่แสดงอาการดีใจ เกินงามไปนิดหน่อย

“เออ สองคนนี้นี่ เดี๋ยวข้างล่างเขาคงแห่มาดูหรอกว่าเกิดอะไรขึ้น” วีณาบอก กิดาการดึงมือลูกพี่ลูกน้องเข้ามาในห้อง และมารดาเดินตามเข้ามา

“ก็มันตื่นเต้นนี่คะแม่ ว่าแต่การเดินทางสะดวกมั้ยพี่ตาร์”

“ก็ดีนะ นั่งเฟิร์สคลาสครั้งแรกสบายกว่าชั้นประหยัดเป็นกองเลย เห็นจาร์มาแล้วยิ่งปลื้ม น่าอยู่จริงๆ ตึกรามก็สวย รถก็ไม่ติด”

“ช่าย แล้วผู้ชายก็หล่อ” กิดาการเสริม

“น้อยๆ หน่อยเถอะยัยกิด้า เห็นมั้ยน่ะน้าวีณาตาเขียวอยู่นั่น” แม้จะเห็นด้วย แต่ก็อดแซวคนพูดไม่ได้ แต่วีณาก็คงไม่ว่าอะไรแล้ว เพราะรู้นิสัยของทั้งลูกและหลานดีว่าชอบพูดเล่นกันแบบนี้

“โอ๊ย แม่น่ะไม่ว่าอะไรหรอก กลัวกิด้าจะขึ้นคานมากกว่าใช่มั้ยคะแม่”

“ถูกเลย แม่กลัวกิด้าขึ้นคานมาก ขนาดรูปร่างหน้าตานี่สเปคที่ผู้ชายชอบแล้วนะ ยังไม่เห็นมีใครมาจีบเลย”

“ไม่ใช่หรอกแม่ หนูไม่เอาเองต่างหาก คนอย่างกิดาการนะ กระดิกนิ้วเดียวผู้ชายตามมาเป็นพรวน” คนโดนแซวอวด

“ขี้โม้ ใหญ่แล้ว เสน่ห์แรงจริงรึเปล่า ถ้างั้นตอนนี้ก็มีแฟนสิเรา” ตระการตาถาม

“ไม่อ่ะ” พอกิดาการตอบไม่มั่นใจมาเท่านั้นทั้งสามคนฮาครืน

หลังจากนั้นหัวข้อสนทนาก็กลายเป็นการวางแผนการท่องเที่ยวซะส่วนใหญ่ แม้ว่าจะดูแล้วเหมือนเป็นการเดินสายช็อปปิ้งมากกว่า ทั้งสองสาวก็ตกลงกันว่าวันนี้จะอยู่พักผ่อนวางแผนกันที่บ้านก่อน แล้วจะเริ่มตระเวนเที่ยวโดยมีซันมาร์รับหน้าที่เป็นทั้งคนขับรถและไกด์ไปด้วยในตัว กิดาการแอบบอกว่าซันมาร์อาจจะปลอมตัวหนีบอดี้การ์ดออกมา เพื่อที่จะได้เที่ยวสะดวกหน่อย ไม่ต้องให้ใครมาตามเป็นพรวน ตระการตาจึงแอบลุ้นกับเขาไปด้วยว่าพรุ่งนี้เขาจะทำสำเร็จรึเปล่า

ในตอนบ่ายวีณาและกิดาการก็พาตระการตาไปชมโรงแรมอันโอ่โถงของอับดุลลา ซึ่งเป็นโรงแรมห้าดาวขนาดสี่สิบห้าชั้น ทั้งโรงแรมตกแต่งอย่างหรูหราสมกับราคาที่ค่อนข้างสูง วีณายังบอกว่าหากหล่อนไม่อยากอยู่ห้องรกๆ ของกิดาการ หล่อนสามารถไปเปิดห้องอยู่โรงแรมได้ฟรีๆ ทำเอากิดาการค้อนไปวงใหญ่เลยทีเดียว

หลังจากที่เดินดูโรงแรมและร้านอาหารจนทั่วแล้วตระการตาก็ปลีกตัวออกมาโทรศัพท์หามารดาและน้องสาวที่เมืองไทย หล่อนใช้บริการโทรศัพท์มือถือที่สามารถนำไปใช้ได้ทั่วโลก แม้ว่าวีณาจะคะยั้นคะยอให้ใช้โทรศัพท์ของที่ร้านได้เลย เพราะปกติแล้วกิดาการเองก็ใช้โทรศัพท์ที่ร้านโทรหาหล่อนที่เมืองไทยเป็นประจำอยู่แล้ว แต่ถึงยังไงหล่อนก็อดเกรงใจไม่ได้ มาอยู่ฟรีทุกรายการอย่างนี้ อย่างน้อยก็ต้องออกเองบ้าง

หลังจากที่กดต่อสายไปชั่วอึดใจ เสียงปลายสายก็เปล่งออกมาอย่างดีใจ ตระการตาเลือกที่จะโทรเข้ามือถือมารดาเลย เพราะหากโทรเข้าบ้านมารดาอาจจะไม่อยู่ ตอนนี้ที่จาร์มาเป็นเวลาบ่ายๆ ที่เมืองไทยเวลาต่างกันห้าหกชั่วโมง คงดึกไม่มาก

หล่อนคุยกับมารดาแต่ยังไม่บอกเรื่องจะมาอยู่ที่นี่ เพราะมันยังไม่ถึงเวลา...

วันต่อมาวีณาปลุกตระการตาแต่เช้าซึ่งความจริงผิดวิสัยของทั้งสองสาว แต่โปรแกรมการท่องเที่ยวและไกด์หนุ่มรออยู่ข้างล่าง ทั้งสองคนจึงรีบเร่งเตรียมตัวกันแล้วลงมาที่ร้านอาหารข้างล่างที่มีผู้คนหนาตา ไม่เหมือนเมื่อวานที่ยังดูบางตาน้อยกว่านี้ วันนี้เป็นวันทำงานแต่กิดาการบอกว่าซันมาร์ยินดีสละเวลาอันแสนมีค่าแต่ละวินาทีแพงกว่าทองคำมาพาทัวร์จาร์มาอย่างเต็มใจ

ก่อนจะออกเดินทางทั้งสองคนได้ทานอาหารที่ร้านรองท้องกับซันมาร์ร่วมชั่วโมง หลังจากได้ลิ้มรสอาหารแล้วตระการตาจึงรู้ว่า ทำไมร้านไทยเดิมถึงได้มีชื่อเสียงและผู้คนคับคั่งอย่างเช่นวันนี้ อาหารทุกจานนั้นรสชาติที่ออกมาเป็นรสไทยแท้ ไม่ได้ปรับปรุงรสให้เปลี่ยนไปเพื่อให้ถูกลิ้นชาวต่างชาติ ทุกคนที่ได้มากินจะได้ลิ้มรสอาหารในแบบฉบับต้นตำหรับแท้ๆ ไม่ใช่หวานจนเลี่ยน จืดจนนึกว่าลืมใส่น้ำปลา หรือรสชาติเปลี่ยนจนเจ้าของชาตินึกไม่ออกว่าเป็นอาหารชาติตน เรื่องนี้ถือว่าเป็นจุดยืนของร้านเลยทีเดียว เลยเป็นเหตุผลให้คนไทยทั่วจาร์มา และที่อยู่เมืองอื่นแล้วมีโอกาสมาจาร์มาต้องมารวมตัวกันที่นี่เสมอ จนกิดาการยังบ่นติดตลกว่ากินข้าวไทยทุกวัน ที่ร้านก็คนไทยเต็ม มาอยู่ที่นี่หลายปียังพูดภาษาจาร์มาไม่แข็งแรงเลย