วิวาห์รักกลางทราย

ตอนที่ 2

เครื่องลงจอดได้อย่างเรียบร้อยปลอดภัย ผู้โดยสารต่างทยอยเดินลงจากเครื่อง ตระการตาก้าวเดินตามออกมาอย่างตื่นเต้น มองความโอ่อ่าของสนามบิน จาร์มาอินเตอร์เนชันแนลแล้วแทบจะห่อปากด้วยความทึ่งในความหรูหรางดงาม แต่ยังดีที่ยับยั้งอาการไว้ทัน ไม่เช่นนั้นคนอื่นที่เดินออกมาด้วยกันจะหาว่าบ้านนอกเข้าเมืองได้ แม้ว่ามันจะจริงก็ตามที

ตระการตาเดินมาเพียงลำพังเพื่อที่จะขึ้นบันไดเลื่อนเพื่อเข้าสู่ตัวอาคาร หญิงสาวหายใจเข้าลึกๆ เพื่อสูดอากาศยามเช้าเต็มที่ ก่อนจะเดินไปด่านตรวจคนเข้าเมืองและรอรับกระเป๋าอย่างชื่นมื่น

หญิงสาวสังเกตว่าผู้คนที่นี่เดินไปมาอย่างเร่งรีบอย่างไรก็ไม่รู้ แต่หล่อนไม่สนใจเดินรีบตามหรอก หล่อนสนใจสถานที่มากกว่า ร่างบางจึงเดินหลีกทางกลุ่มคนที่เร่งรีบมาทางที่คนน้อยลงหน่อย เพื่อจะได้เดินชมสถานที่ให้ชัด ยิ่งภาพถ่ายที่ตกแต่งแล้วสวยงามจนน่าไปยืนจ้องแต่หล่อนไม่กล้าทำ เดินมาพักใหญ่พอละสายตาจากภาพหรูริมผนังที่เดินมองมาเรื่อยๆ ก็สวนกลุ่มผู้โดยสารที่สวมชุดสีดำกันแทบทั้งกลุ่ม ในแบบที่ว่าแทบจะฝ่าวงเลยทีเดียว

ยังไม่ทันที่จะหลีกทางให้ชายในชุดสีดำห้าหกคนต่างก็กรูกันเข้ามาล้อมรอบตัวหญิงสาวเอาไว้ คนตัวโตที่สุดในกลุ่ม ทำท่าจะค้นตัวตระการตาด้วยซ้ำ หากไม่มีเสียงหนึ่งกล่าวห้ามไว้ซะก่อน

“หยุด”

ตระการตาที่มัวแต่ตกตะลึง ในการกระทำอุกอาจของกลุ่มคนเหล่านี้หันไปทางต้นเสียงทันที ชายหนุ่มรูปร่างสูงเดินเบียดเข้ามาใกล้ตระการตา ก่อนจะสั่งพวกยักษ์ตัวโตที่ห้อมล้อมตระการตาให้ถอยห่างออกมา ทุกคนจึงค่อยๆ ถอยห่างออกมาด้วยสายตาไม่ค่อยพอใจเท่าใดนัก

เขาหันมายิ้มให้ด้วยสายตาขอลุแก่โทษ ตระการตามองใบหน้า หล่อเหลาแล้วอารมณ์ตกใจหายไปได้บางส่วน แต่ก็ต้องกลับมาตกใจอีกรอบเมื่อสังเกตว่ารอบข้างไม่มีผู้โดยสารคนอื่นเลย ตระการตาต้องเดินเข้ามาผิดช่องแน่ๆ ถึงได้มาเจอพวกยักษ์ต่างดาวพวกนี้

“ขอโทษ หากเราทำให้คุณตกใจ” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาเป็นภาษา จาร์มาสำเนียงที่ครูสอนภาษาของตระการตาเคยบอกว่า ผู้ดีสุดฤทธิ์

ดวงตาสีน้ำตาลใต้เปลือกตาที่มีขนตายาวงอนเช้งนั้นดูมีเสน่ห์มากเพราะมันช่วยทำให้ใบหน้าคมของเขาดูอ่อนโยนลง ใบหน้าหล่อคมของเขาทำให้นึกถึงแบรต พิตต์ ตอนหนุ่มๆ แต่ไม่ใช่สิ ผู้ชายคนนี้ดูดีกว่าอีก หล่อนมองเลยลงมาที่สูทอาร์มานี่สีเทาเข้ม ฐานะก็คงไม่เลวหรอก จากสีเสื้อที่ใส่แตกต่างกับทุกคน ทำให้ดูออกว่าเขาอยู่ในฐานะที่เหนือกว่าชายชุดดำที่ยืนห้อมล้อมอยู่ ท่าทางหล่อนคงจะมาเจอพวกไฮโซกระมัง

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่ถือ ขอบคุณที่ให้เกียรติขอโทษฉันสำหรับความผิดของพวกคุณ”

หญิงสาวเชิดหน้านิดหนึ่งเพิ่มความสง่า ก่อนตอบเป็นภาษาจาร์มากลับไป สังเกตได้ว่าเขานิ่วหน้าเล็กน้อยเมื่อฟัง คงไม่เข้าใจเท่าไหร่

หล่อนนึกก่นด่าตัวเองในใจ น่าจะตั้งใจเรียนภาษาจาร์มาในชั้นเรียนให้ดีกว่านี้ จะได้ไม่ต้องมาลุ้นว่าพูดไปแล้วคนฟังจะรู้เรื่องรึเปล่า ยิ่งประโยคสนทนาธรรมดานี่หล่อนไม่คิดจะสนใจด้วยซ้ำ มันมีปัญหาแค่เรื่องการพูดเพราะหล่อนไม่ได้ตั้งใจเรียนเท่าไหร่ ตอนเรียนหล่อนสนใจแค่ตอนที่อาจารย์สอนประโยคพวกคุยเกี่ยวกับราคาสินค้า สอนประโยคที่ต้องใช้เวลาไปช็อปปิ้ง และเน้นการทำธุรกรรมทางการเงินเท่านั้น ส่วนนอกเหนือจากนี้หล่อนก็ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง เพราะคิดว่าไม่จำเป็น (ถ้ารู้ว่าจะมาเจอหนุ่มหล่อแถวนี้ คงจะหัดพูดหัดเรียนมาอย่างตั้งใจ แหม เสียดายจัง) แต่ก็ยังดีที่พออ้อมแอ้มคุยไปได้บ้าง แต่เรื่องฟังนี่หล่อนฟังเข้าใจทุกอย่างได้ง่ายๆ เพราะฟังภาษาจาร์มาที่น้องสาวสอนและเพลงที่น้องสาวส่งมาให้ฟัง ทำให้พอจับใจความได้บ้าง

อันที่จริงก่อนจะมาหล่อนไปติวเข้มภาษานี้มาเพิ่มอีกนิดหน่อย แต่สมองหล่อนดันจำได้แต่ที่เรียนมาครั้งก่อนๆ เนื่องด้วยว่าหล่อนอยากรู้แค่เท่านั้น แต่คงไม่เป็นปัญหาหรอก อยู่นานไปคงดีขึ้นเอง สมองอันเฉียบขาดของตระการตาถ้าตั้งใจจะจำก็คงไม่เหนือบ่ากว่าแรงเท่าใดนัก

“เราไม่ได้ผิด คุณเดินเข้ามาผิด นี่เป็นทางเดินของแขกวีไอพี แล้วตอนนี้มีเพียงกลุ่มเราเท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้เข้ามาได้” ชายผิวสีคนที่ตัวโตที่สุดเอ่ยออกมา ตระการตาจึงถึงบางอ้อ หล่อนเดินมาผิดนี่เอง มิน่าล่ะ มัวแต่ถ่ายรูปสนามบินและก็ชื่นชมอะไรมากมายจนเดินพลัดกับผู้โดยสารทั่วไปมาเข้าพวกช่องที่ต้องรักษาความปลอดภัยเป็นพิเศษ ราวกับประธานาธิบดีเช่นนี้

“ไม่เป็นไรน่า มาร์โก้ เธอไม่ได้ตั้งใจ”

เทพบุตรสุดหล่อคนเดิมยังช่วยแก้ตัวให้ คงเพราะเห็นตระการตามี สีหน้ารู้สึกผิดด้วย ที่จริงหล่อนก็ไม่ได้รู้สึกผิดอะไรเลย หล่อนไม่ได้ชนเจ้านายของนายยักษ์พวกนี้จนล้มสักหน่อย หากชนจริงโดนเนื้อต้องตัวกัน หล่อนก็คงเสียหายกว่าอีกเพราะเป็นผู้หญิง แต่ที่ตีหน้าเศร้าอยู่นี่เพราะอยากให้นายบอดี้การ์ดนี่โดนดุบ้างเพื่อความสะใจเล็กน้อย

“ฉันเสียใจค่ะ พอดีไม่ได้สังเกตเลยเดินเข้ามาเลย” กับคนหน้าตาดีต้องเจรจาด้วยการใช้มธุรสวาจา หญิงสาวท่องไว้ในใจ

“ไม่เป็นไรครับ คนของผมคงจะทำเกินเหตุกับคนน่ารักๆ อย่างคุณเกินไปหน่อย แม้ว่าจะต้องรักษาความปลอดภัย แต่ก็ต้องดูให้ดีด้วย” เขาว่า

“ตอนนี้เราไว้ใจอะไรไมได้ นายก็รู้” คนโดนติงยังบ่นอุบอิบ จนตระการตาหันไปค้อนขวับเข้าให้

อยากจะถามเหลือเกินว่าฉันจะมีปัญญาอะไรไปทำร้ายพวกนายได้ มากันเป็นสิบ แถมแต่ละคนตัวโตราวกับยักษ์วัดแจ้ง วัดโพธิ์ นี่ถ้าหล่อนเป็น ซูโม่มาก็คงไม่สงสัยว่าพวกเขาจะระแวงหล่อนหรอก แต่นี่มาว่าคนตัวเล็กๆ น่าทะนุถนอมอย่างหล่อนน่าสงสัย มันน่านัก ที่สำคัญที่สุดหน้าสวยๆ อย่างหล่อนคงไม่กล้าเป็นโจรผู้ร้ายอย่างที่พวกเขาเข้าใจแน่นอน

“โอเคๆ เดี๋ยวฉันจะเดินกลับตรงทางที่ฉันเดินเข้ามาก็ได้ค่ะ” ตระการตาสรุปให้ เตรียมลากกระเป๋าเดินออกมา หล่อนไม่ได้ให้คนมารับ หล่อนต้องนั่งแท็กซี่เข้าไปหาญาติที่ตัวเมืองเอง เพราะหล่อนไม่อยากรบกวนให้ใครต้องมารับแต่เช้า

“เอ่อ เดี๋ยวครับ” ชายหนุ่ม เรียกไว้ “คุณมีคนมารับรึเปล่า”

“ไม่ค่ะ” ตระการตาตอบ หญิงสาวตั้งใจที่จะมาพักกับน้าสาวที่เปิดร้านอาหารไทยและทำกิจการโรงแรมกับสามีชาวจาร์มา และเลือกที่จะนั่งแท็กซี่เข้าสู่จาร์มาแล้วลงที่ร้านอาหารของน้าสาวเลย เพราะไม่อยากรบกวนยิ่งกิจการร้านอาหารไทยของน้าสาวเปิดครัวแต่เช้า ป่านนี้คงวุ่นกันน่าดู

“คุณคงเข้าตัวเมืองจาร์มาใช่ไหมครับ งั้นเพื่อเป็นการขอโทษ ผมขอไปส่งคุณได้ไหม” เขาเอ่ยออกมา พร้อมด้วยรอยยิ้มบาดตา นี่ถ้าเจอกันในสถานการณ์อื่นตระการตาคงลมจับแน่ถ้ามีคนหน้าตาดีขนาดนี้ยิ้มให้ แต่หล่อนไม่รู้จักเขานี่นา ขืนไปกับเขาสุ่มสี่สุ่มห้ามีหวังโดนจับไปเป็นขอทานแหงๆ

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันไปเองน่าจะดีกว่า” หล่อนได้แต่ปฏิเสธไป แม้ใจจะโอนเอียงอยากไปกับเขาเล็กน้อย

“เอ่อ คุณไม่รู้จักผมใช่ไหมครับ” เขาถาม เหมือนกับว่าหล่อนควรจะรู้จักเขาและตอบตกลงไปกับเขา ตระการตาถึงกับงง นายหน้าหล่อนี่ท่าจะหลงตัวเองไม่เบา คงคิดว่าคนทั้งโลกจะรู้จักเขากระมัง

“ก็แน่อยู่แล้วละ”

“ผมชื่อ ซันมาร์ อับบาอิล ขอรับรองด้วยเกียรติว่าถ้ามากับผมแล้วปลอดภัยแน่นอน ให้เกียรติผมได้ไปส่งคุณเพื่อเป็นการขอโทษด้วย”

“เอ่อ”

หญิงสาวเกือบจะปฏิเสธไปถ้าไม่นึกออกว่า ค่าแท็กซี่เข้าจาร์มานี่พันกว่าบาท และเขาบอกชื่อแซ่มาขนาดนี้คงเป็นพวกคนดังในจาร์มากระมัง ท่าทางจะมีฐานะเอามากๆ ซะด้วย รู้จักไว้ไม่เสียหายเท่าไหร่ ยังไงๆ ตระการตาก็ตั้งใจจะใช้ชีวิตที่นี่แล้ว รู้จักหาเพื่อนไว้ก็ดี เขาคงไม่ได้ตั้งใจมา ทำร้ายอะไรหล่อนหรอก หล่อนคิดได้ก่อนจะพยักหน้าตอบรับไป

“ขอบคุณที่วางใจ” เขายิ้มรับ แล้วสั่งให้บอดี้การ์ดช่วยถือกระเป๋า ตระการตาจึงยื่นกระเป๋าให้คนของเขาช่วยลากแทน ก่อนจะเดินเชิดน้อยๆ เป็นหญิงสาวหนึ่งเดียวในกลุ่มขึ้นรถลิมูซีนคันหรู ออกมาที่ท้องถนนมุ่งหน้าเข้าสู่จาร์มา