‘Ssss…โบอา ไปเถอะ...ไป...Sss…โลกของงู...Ss…’
“ไม่ได้หรอกธอน ฉันกะจะโดดแค่คาบเดียว อ๊ะ...”
ฟึ่บ!
เสียงขาดลงช่วงท้ายประโยค เมื่องูขนาดใหญ่เลื่อยช่วงส่วนหัวลงไปยังบนพื้น ขณะเดียวกันก็ใช้ส่วนหางพัดเลื้อยรัดร่างกายฉันไว้ด้วยเช่นกัน
‘..เร็ว...Sss..โบอา..’ เสียงของเขาน่ะเอ่ยปากเชิญชวนอย่างมีมารยาท ไร้ซึ่งการข่มขู่หรือฝืนใจ แต่ไม่ใช่กับช่วงหางขนาดใหญ่ที่รัดกายฉันไว้แน่นยิ่งกว่าเงื่อนตาย แถมหางของธอนยังทรงพลังมากพอที่จะใช้ยกร่างฉันออกจากม้านั่ง ก่อนวางลงบนกลางลำตัวขนาดใหญ่ของตัวเอง อีกทั้งยังชูหัวขึ้นด้วยรูปลักษณ์เหมือนงูจงอางแล้วเอ่ยกำชับ ‘...กอด...Sss..ไว้...’
“ธอนฉันต้องกลับห้อง หยางฝากซื้อนม นายจำไม่ได้เหรอ?”
‘...กอดพี่สิ...Sss..โบอา…’ ถึงจะแย้งแค่ไหนก็ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สนใจ ยังคงยืนกรานคำสั่งเดิมเหมือนเด็กเอาแต่ใจ ครั้นต่อให้หนี เชื่อเถอะว่าธอนต้องลากตัวฉันไปจากที่นี่อยู่ดี เมื่อไม่มีทา
