สุดท้ายแล้ว ฉันกับธอนเราก็ไม่ได้พากันไปยังตู้กดน้ำเหมือนอย่างที่ปากฉันบอกพวกมิเชลในห้อง แต่เราเลือกที่จะพากันมายังบริเวณสนามบาสเก่าด้านหลัง และนั่งกันอยู่ตรงนั้นเพื่อให้ธอนคลายอาการเหมือนคนหงุดหงิดลงบ้างและจนถึงตอนนี้ธอนเองก็ยังไม่ยอมปล่อยมือฉันออกเลย
“คิดจะจับมือฉันไปถึงไหน” ฉันถามธอนแบบไม่มองหน้า ส่วนสิ่งที่ได้รับกลับมาเป็นอันดับแรกก็ดูจะเป็นแรงบีบแผ่วๆ ที่อีกฝ่ายจงใจกุมกระชับเข้ามาก่อนตามมาด้วยคำตอบ
“ตลอดไป...”
“...” ฉันเงียบ เมื่อได้ฟังธอนตอบเช่นนั้น และเพราะความเงียบนั้นเอง เขาจึงเหลียวมามอง กระพริบตาถี่ๆ พร้อมรอยยิ้มและเอ่ยถาม
“เงียบทำไม..โบอา...”
“เราอยู่ด้วยกันตลอดไปไม่ได้หรอกนะธอน” ครั้งนี้พอสิ้นเสียง คนฟังก็หุบยิ้มลง
“ทำไมล่ะ...”
“มนุษย์กับงูอายุยืนต่างกันนะธอน” ที่พูดไม่ใช่เพราะฉันอยากขัดศรัทธาอีกฝ่าย แต่พูดเพราะรู้สึกว่ามันน่าจะเป็นช่วงเวลาที่เหมาะสมที่สุดเพื่อจะพูดข้อแต
