-PYTHON TALK-
‘นั่นใครน่ะ!?’
‘แล้วนั่นใคร?’
‘ฉันไม่รู้’
‘ฉันก็ไม่รู้’
‘นายกำลังจะตาย’
‘ใช่ฉันกำลังจะตาย’
‘มาอยู่กับฉันสิ ตรงนี้เหลือที่พอให้เราอยู่ด้วยกันได้นะ’
ผมได้ยินเสียงพวกนี้ มันดังก้องอยู่ในความคิดตลอดเวลา รับรู้แค่ว่าเจ้าของเสียงที่ว่านั้นช่วยทำให้ผมเป็นอิสระและรอดชีวิตจากความความตาย เพียงเพราะการเกี่ยวรัดผูกพันธนาการไว้กับร่างกายซึ่งมีสภาพเป็นเหมือนก้อนเนื้อ
เราอาศัยอยู่ด้วยกันภายในเยื้อบางๆ สภาพหลับใหล ผมรู้สึกอบอุ่นและไม่รู้สึกหิว แม้ระยะเวลาเหล่านั้นจะเนิ่นนานจนน่ากลัว แต่แล้วความมืดและการหลับใหลก็สิ้นสุดลงเมื่อเสียงร้องจ้าของเด็กทารกเพศหญิงดังขึ้น
ผมลืมตา ท่ามกลางแสงสว่างในแบบที่ไม่เคยเจอ และมีโอกาสได้เห็นหน้าค่าตาคนให้ชีวิตใหม่เป็นครั้งแรก เธอดูไม่เหมือนก้อนเนื้อที่ผมเคยจดจำอีกต่อไปแล้วและพวกมนุษย์เรียกอดีตก้อนเนื้อชิ้นเล็กนั้นว่า ‘โบอา’
“...ธะ ธอน…” ความคิดถูกทำ
