วุ่นรักนักเย็บ

EP.8 : ตูดใหญ่เหมือนกาละมัง

“หนูขอโทษค่ะ พ่อบอกว่าพวกนั้นมันจะเอาพ่อจ๋าตาย สภาพของพ่อจ๋าโดนมันกระทืบจนเละไปหมด เมื่อวานพ่อลากหนูไปด้วย แต่หนูร้องให้พ่อจ๋ามาส่ง กว่าจะมาถึงบ้าน ก็ตี3 พ่อจ๋าโกรธมาก แต่ถ้าหนูไป น้องจะอยู่ยังไง อาจะอยู่ยังไง หนูขอโทษหนูผิดเอง หนูคิดน้อย หนูทำให้อาเดือดร้อน เป็นหนูเองค่ะ ที่เอาเงินไป พี่ยีนบอกว่าให้เขาใจว่าเป็นเขาเอาไป อาจะได้ไม่โกรธหนู” ชีฟองเดินมานั่งที่ด้านหน้าของอาสาว แล้วพรั่งพรูสิ่งที่อยู่ในใจมากมาย

“บางทีเจ้ากรรมนายเวร ก็มาในรูปแบบของพี่ชาย อีก 15 วัน จะหาเงินที่ไหนมาให้มันอีก เราหนีบ้างดีไหม”

“จะไปที่ไหน ต้อนจะไปทุกที่ที่มีอา ต้อนรักอานิน อานินอย่าร้องไห้นะ” เด็กน้อยทั้งสองกอดอาของพวกเอาไว้แล้วร้องไห้ออกมา ตอนนี้พวกเธอไม่เหลืออะไรอีกแล้ว บ้านที่กระจัดกระจาย ข้าวของพังเสียหายจากการรื้อค้น จะเหลือก็เพียงแค่สองมือ และสองเท้า

“อยากให้พี่ยีนกลับมาจังเลย”

“ตอนนี้อาก็อยาก ไปนอนเถอะ พวกมันคงไม่กลับมาแล้ว” ลินินไม่เคยนึกเลยว่าคนที่เธอไว้ใจอย่างหลานเธอเอง จะทรยศเธอ แล้วเงียบมาตลอดทั้งวัน ยอมให้เธอเข้าใจผิด แต่มันก็ยังดี ที่หลานของเธอสารภาพผิดออกมา แม้เธอจะโกรธ แต่ก็เข้าใจที่หลานเธอทำ แต่ความไว้ใจ มันคงไม่มีอีกต่อไปแล้ว

หลายวันต่อมา…..

ลินิน Say ::

“เป็นอะไรทำไมนั่งหน้าเครียด แฟนไปไหน ไม่เห็นมาส่งหลายวันแล้ว” พี่สองเข้ามาทักทายฉันที่นั่งทำงานอย่างขะมักเขม้น ฉันไม่ว่างที่จะคุยกับด้วยซ้ำ เพราะคุณศศิเห็นภาพสเก็ตจากงานแก้ของฉัน เลยให้ฉันลองออกแบบและตัดเย็บชุดเพื่อนเจ้าสาว มันทำให้ฉันดีใจมาก อย่างน้อยในเรื่องร้ายของฉันยังมีเรื่องดีอยู่บ้าง

“เขากลับบ้านอ่า พี่มีอะไรอีกไหม ฉันกำลังร่างแบบส่งคุณศศิมันทำลายสมาธิ”

“เราคุยกันดี ๆ ได้ไหม เฮ้อ พอเข้าใจว่าระหว่างเราพี่ผิดที่ห้ามใจไม่ได้ แต่จะเราก็ยังเป็นเพื่อนเป็นพี่กันได้นิ นินคนเราไม่สามารถอยู่บนโลกใบนี้คนเดียวได้นะ เอางี้ นินทำงาน พี่ไปซื้อข้าวให้นินดีกว่า”

ตอนนี้เงินจะกินข้าวฉันยังไม่มี การได้กินของฟรีทุกวันแบบนี้ เป็นลาภอันประเสริฐ ยีนหายไปหลายวันแล้ว เขาคงไม่กลับมาแล้ว เขาคงเบื่อปัญหาของบ้านฉันแล้ว ช่างเถอะ จะมาสนใจเรื่องผู้ชายไม่ได้ ฉันต้องออกแบบชุดเพื่อนเจ้าสาว 3-4 แบบให้เสร็จในวันนี้ เพื่อให้ลูกค้าเลือก ฉันค่อย ๆ ลากดินสอบนกระดาษ ตามบรีฟของลูกค้า ว่าต้องการชุดชมพูกลีบบัว เข้ารูปเรียบแต่หรู ฉันนั่งสเก็ตภาพออกหลาย ชุดขยำทิ้งก็เยอะ มันรู้สึกขัดใจและไม่ได้ดั่งใจ เพราะคุณศศิบอกต้องคอบัว แต่สำหรับฉัน คอบัวคือโคตรชุดอยู่บ้านเลย นั่งขีดนั่งเขียน จนเวลาเลิกงานมาถึง ก็ยังเป็นพี่สองอีก ที่ซื้อขนมมาให้

“ไม่เปลืองเงินรึไง เลี้ยงเช้าเลี้ยงเย็น”

“ก็จะทำให้เห็นไง ว่าเลี้ยงได้ทั้งชีวิต”

“มีหนี้พี่ชาย 2 ล้าน ใช้หนี้ให้แต่งเลย” ฉันแหงนหน้ามองพี่สอง ที่มาอยู่กับฉันหลังเลิกงาน

“ยังไม่เลิกเข้าบ่อนอีกเหรอ แย่จริง 2 ล้านเนี่ยไม่ใช่เงินน้อย ๆ เลยนะ แต่ก็ไม่มากที่พี่จะแต่งเมียไม่ได้นะ” คนที่พูดเขี่ยน้ำแข็งจากแก้วชานมที่หมดเข้าปาก

“แต่งกับอีน้องปลาไง”

“เลิกแล้ว น้องเขาฝึกงานเสร็จแล้ว พี่คิดว่าพี่รู้ใจแล้ว เลยมาง้อนินนี่ไง” ประโยคของพี่สองไม่ได้ทำให้ฉันหวั่นไหว แต่ก็คนหน้าเงินอย่างฉันนั้นคิดหลายตลบ ถ้าครั้งหน้ามันจะเอาตัวชีฟองไปอีกทำไง ถ้ามันเอาตัวหลานฉันไปขายซ่องล่ะ แค่คิดก็กลัวแล้ว

“ช่วยเงียบด้วยค่ะ ฉันต้องการสมาธิ ฉันหัวจะระเบิดอยู่แล้ว”

“คุณศศิรับช่างใหม่แล้วนะ พี่ว่าเค้าจะดันให้นินเป็นผู้ช่วย สู้เข้าล่ะ พี่หลับอยู่ตรงนี้เป็นเพื่อน” พี่สองนั่งลงแล้วฟุบลงกับโต๊ะของฉัน แล้วอยู่เงียบ ๆ ให้ฉันได้ทำงาน

“เพื่อ???” แต่ก็ขอบใจนะ ที่จะให้ฉันได้ทำงานต่อ

คุณศศิจะดึงให้ฉันมาเป็นผู้ช่วยเหรอ ดีจังเลย ฉันต้องพยายามให้มากขึ้นแล้วสิ ไฟมาเลย อ๊ะ!!! ไม่ได้สิ ฉันต้องรีบเอางานกลับไปทำที่บ้านสิ ชีฟองกับคอตตอนอยู่บ้านกันแค่สองคน ฉันสัญญาแล้วว่าจะให้เวลาหลานมากกว่าเดิม แต่ถ้าฉันกลับบ้าน ฉันอาจจะทำงานไม่เต็มที่นะ วัยของฉันคือวัยต้องสร้างตัวเอง แต่จะสร้างยังไง ถ้าต้องมารับผิดชอบสิ่งที่พี่ชายก่ออยู่ตลอดเวลา

“พี่สอง ฉันจะกลับแล้วนะ หลาน ๆ อยู่บ้านกันแค่สองคน ตอนนี้หลานฉันกำลังกลัวการทวงหนี้โหดที่ผ่านมา ปล่อยอยู่กันเองไม่ไหวหรอก ขอบคุณนะทีพี่อยู่เป็นเพื่อน แต่ฉันว่าฉันต้องกลับแล้ว”

“ให้พี่ไปอยู่เป็นเพื่อนไหม ยังไปมีผู้ชายอยู่ก็ปลอดภัยกว่า แฟนเธอไม่อยู่ ต่อให้เขาอยู่เขาก็น่าจะเข้าใจ” พี่สองพูดในสิ่งที่ยอมรับว่าตัวฉันเองก็กลัว บ้านฉันมีแต่ผู้หญิงกับเด็ก

“ไม่ต้องหรอก เสียเวลาพี่เปล่า ๆ วันนี้ยีนอาจจะกลับมา” ฉันยังหวังให้เขากลับมา กลับมาเถอะนะ ฉันเหงาจังเลยยีน ฉันอยากให้นายมาอยู่ข้าง ๆ ฉัน นายอยู่ทางนั้นสบายดีรึเปล่านะ

หลายวันต่อมา

พูม่า Say ::

“การใช้ไฟฟ้าอย่างอ่อน ด้วยวิธี TDCS มันจะช่วยเรื่องโรคความทรงจำถดถอย แต่จะช่วยได้หรือไม่ได้ ผลลัพธ์มันบอกชัดเจนไม่ได้นะครับ” หมอนทีบอกถึงผลที่จะตามมาจากการรักษา ซึ่งมันได้ผลบ้าง ไม่ได้บ้าง ตอนนี้เริ่มเป็นห่วงทางลินินแล้วสิ อยู่กันเองอาหลาน มีแต่ผู้หญิงและเด็กในชุมชนที่มีแทบทุกอย่างเลย

“ถ้าครั้งนี้ไม่ได้ ผมจะกลับไปก่อน ไว้ว่างจะมาใหม่”

“อะไร ทำไมไม่รักษาให้หายละครับ แบบนี้มันจะไม่ต่อเนื่องนะ”

“ผมก็มีธุระนะหมอ หมอเองยังบอกไม่ได้เลย ว่าผมจะหายเมื่อไหร่” ผมอยู่ที่นี่มาเป็นอาทิตย์เกือบจะ 2 อาทิตย์แล้ว แม้จะดีขึ้นแต่ก็ช้ามาก ความทรงจำในวัยเด็กกลับมาบ้าง แต่ปัจจุบันกลับไม่เพิ่มขึ้นเลย

“แล้วเรื่องที่พักจะเอายังไงครับ ถ้าคุณพักที่นี่ พวกคนไม่หวังดีจะหาคุณไม่เจอ”

“ที่ผ่านมา พวกนั้นก็หาผมไม่เจอ หมอช่วยไปส่งผมที่หนึ่งได้ไหม ผมมีคนที่รับปากว่าจะกลับไป”

“มีเมีย บ้านคุณได้อกแตกตายแน่ ก่อนคุณหายไป ที่บ้านคุณเพิ่งจะปล่อยข่าวการหมั้นหมายกับลูกสาวเจ้าสัวมานพผู้นำเข้าน้ำมันดิบรายใหญ่” สิ่งที่หมอนทีพูดมันทำให้ผมตกใจไม่น้อย ผมไม่เห็นจำได้เลย ป๊าผมจะบังคับลูกทุกคนให้แต่งงานหมดเลยเหรอ เห็นหมอนทีบอกว่าพี่สาวผมก็โดนนี่ ทำไมป๊าในความทรงจำของผม มันถึงได้สวยงาม แม้ในจิตใต้สำนึกจะบอกว่ามันไม่ได้เป็นแบบในความทรงจำ

“ผมไม่เห็นจะจำได้ ช่างเถอะ ไม่ใช่เมียหรอก เด็ก ๆ ที่ช่วยผมจากอุบัติเหตุอะ ผมสัญญาว่าจะกลับไป แล้วอีกอย่าง อยู่ที่นั่น คนที่ผมไม่รู้ว่าใคร ไม่มีทางหาผมเจอ”

“อันนี้โทรศัพท์เครื่องเก่าของผม ผมจะได้ติดต่อคุณได้” หมอนทีเปิดลิ้นชักโต๊ะทำงาน แล้วส่งโทรศัพท์ Iphone เครื่องเก่ามาให้ผม แต่จะบอกว่าเก่า ก็ไม่ถูกดูจากสภาพแล้ว หมอคงจะเป็นรักษาของอย่างดี

“มาติดต่อผมทำไม ผมไม่ชอบผู้ชาย เกมฟันดาบมันไม่สนุก” แค่ให้ผู้ชายซื้อเสื้อผ้าให้ก็ขนลุกแล้ว

“ดีใจนะที่คุณกวนตีนผมได้แล้ว แสดงว่าคุณพูม่าที่ผมรู้จัก เริ่มกลับมาแล้ว อดทนหน่อยนะครับเหมือนมดกัด” พอหมอนทีพูดจบกระแสไฟฟ้าอ่อน ๆ ก็ถูกปล่อยเพื่อกระตุ้นสมอง ทำไมชอบทำทีเผลอ ยังไม่ได้ทำใจเลย โอ้ยยยย แล้วไอ้มดกัดของหมอ จะหายเมื่อไหร่

หลายชั่วโมงต่อมา

ผมให้หมอนทีมาส่งที่ชุมชนในยามเย็น ที่ตอนนี้ชุมชนแออัดไปด้วยผู้คนที่เดินออกมาใช้ชีวิต หมอนทีมีอาการตกใจแต่ก็ยังเดินตามผมเข้ามา จะตามผมเข้ามาทำไม ส่งแล้วก็กลับไปซิ หมอนทีเดินตามผมมาจนถึงบ้านของลินิน แน่นอนว่าที่ต้องเดินเพราะถนนในชุมชนมันกว้างแค่เมตรเดียวเองจะเอารถหรูของหมอเข้ามาไม่ได้แน่

“อะไรกันที่ผ่านมาคุณอยู่ในที่แบบนี้เหรอ!!!!”

“ตามผมมาทำไมเนี่ยหมอ หมอชักจะออร่าเกินผมไปแล้ว เดี๋ยวเรทติ้งผมตกหมด กลับไปได้แล้วไป” ผมไล่คนที่ยืนปั้นจิ้มปั้นเจ๋ออยู่ได้

“อะไรเล่า ผมอยากจะเห็นอะไรที่ทำให้คุณอยากกลับมา”

“วุ่นวาย เจ๊าะแจ๊ะชีวิต…..”

“พี่ยีน!!!! อาคะ พี่ยีนมาแล้ว” ชีฟองที่เดินออกมาหน้าบ้าน เห็นเราที่กำลังทะเลาะกัน ก็รีบวิ่งเข้าไปในบ้านด้วยความอารมณ์ดี เพื่อเรียกอาสาวของเธอ มันยิ่งทำให้ผมต้องรีบผลักหมอนทีให้ไปไกล ๆ ยิ่งกว่าเดิม แต่นอกจากเขาจะไม่ไปแล้วดื้อด้านสุด ๆ

“ยีนนนน!!!!!” เสียงของหญิงสาวที่ดังอยู่ด้านหลังของผม ทำให้ผมที่ไล่หมออยู่หันไปมอง ทันทีที่ผมหันไปอ้อมแขนที่พุ่งเข้าใส่ผม มันทำให้ผมต้องรับร่างบางของหญิงสาวเข้ามาไว้ในอ้อม

“อะไรเล่ามากอดผู้ชายหน้าบ้าน แรดใหญ่แล้ว” หายไปสองอาทิตย์นี่ถึงกับกอดเลยเหรอ ปกติไล่ตีอย่างกับแมลงสาบ

“ไม่ได้คิดถึงนายหรอกนะรู้ไว้ด้วย แต่เด็ก ๆ คิดถึง” จ้าาาาา กระโดดกอดขนาดนี้ ไม่คิดถึงเลยจ้าาาาา กลิ่นแบบนี้ เพิ่งทอดไข่เสร็จใช่ไหมเนี่ย ตัวยังมีกลิ่นไข่อยู่เลย

“อ่ออออ นี่สินะเหตุผลที่ทำให้คุณกลับมา” เสียงของหมอนที ทำให้คนที่เพิ่งรู้ตัวว่าผมไม่ได้มาคนเดียว รีบผลักผมออกแบบทันทีเลย

“อ๊ะ!!! นี่คือว่าที่สามีของผู้หญิงที่นายบอกอยากผสมพันธุ์ ไม่ใช่เหรอ”

“อะ ใช่ ๆ ตอนนี้ก็ยังอยากผสมพันธุ์อยู่ เอ่อ เค้าเป็นเจ้านายของฉัน ที่ฉันเคยเป็นคนขับรถให้ เห็นเมียเค้าทุกวันก็เลยอยากลากเข้าป่าหน่ะ” ผมแหย่ประสาทคนหลงเมีย แน่นอนหมอมีอาการคิ้วกระตุก แต่ก็ไม่ได้ออกอาการอะไร เพราะรู้ว่าผมแกล้ง

“สวัสดีครับ ผมชื่อนที ผมอยากจะขอฝากคนไข้ผมหน่อย อย่าลืมให้เขามาเจออาทิตย์ละ 1 วัน เพื่อการรักษา”

“ค่ารักษาแพงไหมคะ ฉันจะได้มีเวลาเก็บเงิน” ประโยคของลินินทำให้ผมสงสัย ทำไมเธอยังคิดว่าจะต้องดูแลผมอยู่

“เก็บเงิน??”

“ก็ยีนมาอยู่กับฉัน เขาไม่ได้ขับรถให้คุณ เขาก็ไม่มีเงินเดือน แบบนี้ฉันก็ยังต้องรับผิดชอบใช่ไหมล่ะคะ” คิดอะไรของเธอ เอาเถอะ ไม่อยากเถียงด้วย เข้าบ้านดีกว่า

“ได้โปรดช่วยเรียกเค้าว่าพู มันมีผลต่อการกระตุ้นความทรงจำ คุณพูเค้าอาจจะดูแข็งแรง แต่การที่ถูกกระตุ้นด้วยไฟฟ้า คนไข้จะมีอาการอ่อนเพลีย แล้วนี่ยาครับ อย่าให้ดื้อ กินยาให้ตรงเวลา ผมรู้ว่าเค้าไม่ใส่ใจผม ไม่ทำตามที่ผมสั่งแน่ แต่เค้าใส่ใจคุณ” หมอจะมาเพื่อทำสิ่งนี้อย่างงั้นเหรอ ทำอะไรเพื่อเรื่องเล็กน้อยแบบนี้อ่าเหรอ

“ได้ค่ะ ฉันจะดูแลให้อย่างดีเลย สรุปแล้วเค้าชื่อพูเหรอคะ อะ ๆ ได้ ให้เรียกพูก็พู หมอต้องดูแลคนขับรถดีขนาดนั้นเลยเหรอคะ” คำถามของลินินทำให้ผมต้องทำมือไขว้กันเป็นกากบาท ส่งสัญญาณบอกไม่ให้หมอบอกความจริง

“อะไรนะ ผมไม่เข้าใจคุณ” น้ำเสียงกวน ๆ ของหมอนที มันทำให้ผมรู้ผมโดนหมอมันเอาคืนแล้วววววว ทำไมยัยนี่ถึงถามเยอะ ผมยกมือไหว้ให้หมอกลับไปได้แล้ว ได้โปรดกลับไปเถอะคร้าบบบ

“อะไรกันคะ” ลินินเกิดอะไรสงสัย หันมาที่ผม ผมเลยต้องยืนนิ่ง ๆ เก็บอาการ

“ผมกลับแล้วนะครับ ไม่ต้องห่วงเรื่องค่ารักษา ทางโรงพยาบาลจัดการให้แล้ว”

“ทำไมโรงพยาบาลให้รักษาฟรีคะ” ทำไมยัยนี่ถามมากจังงงง

“รู้จักบัตรทองไหมยัยซื่อบื้อ เข้าบ้านได้แล้ว หมอก็กลับไปได้แล้ว ผมอยากนอนแบบสุด ๆ” ผมไล่หมอกลับ แล้วลากลินินเข้าบ้าน

“นายทำไมว่าเจ้านายแบบนี้ ไม่น่ารักเลย ขอโทษเลย เค้าเลิกจ้างนาย นายตกงานเลยนะ คิดได้ยังไงว่าเจ้านายตัวเอง ฉันขอโทษแทนยีน เอ่อพูด้วยนะคะ ฉันจะดูแลให้เป็นอย่างดี คุณหมอไม่ต้องเป็นห่วงเลยนะคะ” ลินินยกมือไหว้ขอบคุณแทนผมอย่างสวยงาม ทำไมกับคนอื่นทำดีนักกับผม ทำกับผมอย่างกับเป็นนักโทษ

“ครับ งั้นผมขอตัวลา”

ในที่สุดหมอนทีก็กลับไปสักที ผมเดินเข้าไปในบ้านเด็ก ๆ ก็รีบกระโดดเกาะเป็นลูกลิงเลย โดยเฉพาะคอตตอนที่ดูเหมือนจะดีใจมาก

“พี่ยีนสูง ๆ พี่ยีนสูง ๆ” จะให้ผมโยนขึ้นฟ้า อาได้เลย ไหนมาเลยตัวแสบผมอุ้มคอตตอนขึ้นมา แต่เพียงแค่ผมจะโยนอาการเกร็งในสมองมันก็ทำเอาผมร่วงตุบลงไปกับพื้น พาเอาคอตตอนต้องล้มมาทับผมด้วย มันเหมือนแค่อาการวูบมากกว่า

“อา พี่ยีนเป็นลม”

“ไม่เป็นไร สงสัยเป็นเพราะกระตุ้นสมองด้วยไฟฟ้าอ่า มันเลยวูบนิดเดียว ต้อนเจ็บไหม”

“ไม่เจ็บครับ แต่พี่ยีนจะต้องขี้แตกแน่ เพราะต้อนทับพี่ยีนจนแบน” ตัวแค่นี้เนี้ยะนะ เพ้อเจ้อใหญ่แล้ว

“ฮ่ะๆ เห็นแบบนี้ฉันแข็งแรงมากนะ ตัวแค่นี้จะทับขี้แตกเลย ไม่ไหว ไม่ไหว เร็วไปอีกสิบชาติ” ผมจี๋เอวของเด็กตัวเล็กจนเขาหัวเราะออกมาน้ำตาไหล

“งั้นตัวใหญ่แบบอานิน” ชีฟองถามขึ้นมา

“อันนั้นแน่นอน แค่ก้นก็เท่ากะลามังแล้ว” ที่จริงหุ่นเธอไม่ได้อ้วนเลย ออกจะเนื้อนมไข่ด้วยซ้ำไป จะเสียก็คงปากหมาไปหน่อย

“ไอ้ยีน คนกำลังจะไปทอดไข่ให้ ไม่ต้องกินมันแล้วข้าว”

“โอ้ยยยย ท่านลินินคนสวย หุ่นดีประหนึ่งนางแบบ ทอดไข่เผื่อฉันด้วย” ที่จริงแล้วผมอาจจะชอบความวุ่นวายแบบนี้ก็เป็นได้

อีกด้าน

“ป๊าคะ หนูคิดถึงน้อง ขอมานอนด้วยนะคะ” พัชชาผู้เป็นพี่สาวฝาแฝดของภูวดล

“อะไร จะแต่งงานแล้ว ติดน้องแบบนี้ไม่ได้นะ ตอนนี้ป๊ายังไม่ได้ข่าวน้องเลย อาอินก็ยังไม่คืบหน้า ทำไมมันถึงได้หาไม่เจอ พูไม่เคยเบิกเงินของตัวเองที่ไหน บัตรเครดิตก็ไม่มี แม้แต่เบอร์โทรศัพท์ก็ไม่เคยเปิดเบอร์ เราได้แต่มั่นใจว่าพูยังปลอยภัย”

“หนูรู้สึกว่าพูเองปลอดภัยเหมือนกันค่ะ ว่าแต่ ป๊าเตรียมคนเยอะแยะแบบนี้ทำไมคะ” พัชชามองไปรอบ ๆ บ้าน ที่ตอนนี้มีคนมากมายมายืนตามระเบียบพักรอบ ๆ เต็มบ้าน รอคำสั่งจากชายผู้เป็นพ่อของเธอ

“ตามหาลูกชายไง ต่อให้จะพลิกแผ่นดินก็จะต้องทำ ไอ้อินมันไม่ได้เรื่อง ก็ต้องเจอฉันเอง ให้มันรู้กันไปว่าคนคนเดียวจะหาไม่เจอ”

ไทเกอร์ ชายผู้เป็นพ่อ บัญชาการให้คนมากมายที่ไม่ต่างหน่วยรบพิเศษ ตามหาให้ทั่วทุกโรงพยาบาล ทุกคอนโด ทุกหมู่บ้าน ห้องเช่าต่าง ๆ มันจะไม่มีทางเลย ที่ลูกชายของเขาจะหายไปแบบไร้ร่องรอยแบบนี้

“ทำไมหนูมีความรู้สึก ว่าป๊าคิดว่าน้องไม่อยากกลับ คนพวกนี้มีเพื่อไปลากน้องกลับมามากกว่า”

“ใช่ที่ไหน ตอนนี้ป๊าคิดไปถึง ถ้าน้องโดนลักพาตัวโดยกลุ่มก่อการร้ายแล้ว”