When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
ลินิน Say :: ชุดที่ใส่แต่งงานแล้วจะมีความสุขอย่างงั้นเหรอ ถ้าเป็นฉันอยากจะใส่ชุดแต่งงานแบบไหนนะ ก็คงจะแบบชิค ๆ ในชุดเท่ ๆ ใส่กางเกงไปเลย ทำอะไรทะมัดทะแมง ฉันคิดอะไรก็วาดออกมา วาดออกมาเรื่อย วาดให้ความคิดมันได้ตกตะกอน “แบบนี้อาร์ฟเตอร์ปาร์ตี้ได้นะ แต่ถ้าใช้ในชุดวิวาห์อาจจะไม่เข้าตาเสด็จป๊าของฉันหรอก แขกหลายพันแน่” เสียงคนที่กระซิบอยู่ข้างหูทำให้ฉันหดคอหนี แล้วหมุนเก้าอี้ไปหาเขา เป็นพี่น้องกัน พูก็ต้องรู้บ้างแหละว่าพี่ชอบแบบไหน “นายว่าพี่สาวนายจะชอบแบบไหน” “ไม่รู้สิจำไม่ได้ แต่ถ้าเป็นฉัน ฉันก็คงอยากให้คนทั้งงานอิจฉาเมียฉันอ่านะ ผู้หญิงที่ฉันเลือกต้องเป็นคนที่ทุกคนต้องอิจฉา เธออยากเป็นคนที่ใครก็อิจฉาไหม ขอฟันหน่อย” “ทุเรศว่ะ นับวันยิ่งทุเรศ ไปจีบสาวมา แต่มาขอฟันฉัน ไม่มีทางจะได้เห็นแม้แต่ขาอ่อนฉันเลยจะบอกให้” ทุเรศ ฉันละเกลียดจริง ฉันหมุนเก้าอี้กลับไปทำงาน แต่คนที่ไม่ลดละความพยายามก็หมุน