When you visit our website, if you give your consent, we will use cookies to allow us to collect data for aggregated statistics to improve our service and remember your choice for future visits. Cookie Policy & Privacy Policy
Dear Reader, we use the permissions associated with cookies to keep our website running smoothly and to provide you with personalized content that better meets your needs and ensure the best reading experience. At any time, you can change your permissions for the cookie settings below.
If you would like to learn more about our Cookie, you can click on Privacy Policy.
“ก็นะ ลูกค้าพอใจก็พอแล้วนี่ งานออกในนามร้าน นี่เงิน 5,000 หลังจากเสร็จงานตามที่สัญญา เอาไปสิ เธอต้องการเงินไม่ใช่เหรอ” ประโยคของคุณศศิทำให้ฉันสะอึกไปเลย ที่ผ่านมาฉันดูหน้าเงินขนาดนั้นเลยเหรอ มันไม่คุ้มเลยสักนิดความภาคภูมิใจกับเงินนี่ “ฉันไม่รับเงินค่ะ แต่ฉันอยากจะขอ ออกแบบชุดแต่งงานในครั้งนี้” “หล่อนคิดว่าหล่อเป็นใคร ไม่เจียมกะลาหัว ถ้าไม่ได้ชื่อฉันจะมีงานนี้ไหม แค่ชุดเพื่อนเจ้าสาว เอาให้รอดก่อนเถอะย่ะ” แล้วคุณศศิก็สะบัดบ๊อบเดินเข้าห้องทำงานของตัวเองไปเลย “นิน ทำไมอยากออกแบบชุดแต่งงานชุดนี้อ่า นินก็รู้ คุณศศิไม่ยอมหรอก งานใหญ่ สร้างชื่อเลย คุณศศิเธอไม่ให้หลุดแน่นอน” พี่สองพูดพลางวางมือบนไหล่ “เพราะมีคนขอมา แล้วก็เลิกแต๊ะอั๋งฉันได้แล้ว ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับพี่แล้ว” “เธอก็ยังเป็นคนที่พี่รักอยู่นี่” “ที่บ้านฉันมีผู้ชายหน้ามึนแล้ว ที่ทำงานไม่ต้องก็ได้ พี่ควรกลับไปง้อน้องปลาแรดของพี่ ฉัน