วุ่นรักนักเย็บ

Ep.3 : โจรขึ้นบ้าน

“ชีฟองงงงงงงงงงง นอนให้มันดีๆ อาอึดอัด” ฉันพยายามจะผลักหลานออก แต่หลานฉันทำไมอกมันแข็งแบบนี้ ฉันสะดุ้งลืมตาตื่นขึ้นมา ก็เจอว่าตัวเองนอนใส่แต่ชุดชั้นใน กับผู้ชายที่มีแต่กางเกง เหี้ย!!!!!!!!! ฉันทุบคนตรงหน้าสุดแรงมันจะต้องตายกันไปข้างหนึ่ง แกกล้าข่มขืนฉันเหรอ!!!!!!!!!

“โอ้ยยยย โอ้ยยยย!!!! อะไร อะไร!!!!”

“ฉันให้แกเข้ามาอยู่ในบ้าน แต่แกมาปล้ำฉันได้เหรอ!!!!” โอ้ยยยยยยย ปวดหัว อาการปวดหัวจี๊ดมันทำให้ฉันต้องเอามือกุมหัวของตัวเองเอาไว้

“ละเมออะไรแม่คุณ เมื่อคืนมันร้อน ตัวเองก็ถอดเองไอ้ชุดพวกนี้อ่า พูดจาอะไรเลอะเทอะ ร้อนจะตายอยู่แล้วไปอาบน้ำดีกว่า ตื่นมาก็เสียงดังเลย คนอะไรแบบนี้” คนที่โดนฉันปลุกหงุดหงิด หงุดหงิด!!! แล้วเดินออกไปเลย ฉันผิดเหรอ ก็ฉันเหลือแต่ชุดชั้นในอะ สรุป ไม่ได้มีอะไรกันเหรอ หรืออะไรวะ!!!!

“เอ้ยยยย นั่นมันผ้าขนหนูของฉัน โยนมันมาให้ฉันด้วย นี่..เมื่อคืน เราไม่ได้มีอะไรกันใช่ไหม”

“เปล่า เธอบอกครั้งแรกอยากมีอะไรกับคนที่รัก” คนที่พูดโยนผ้าเช็ดตัวมาให้ฉัน แล้วเดินออกจากห้องไปเลย อะไร!!!! ตอบแบบนี้หมายความยังไง ไม่เห็นจะเข้าใจ ฉันลุกขึ้นจากเตียงห่อผ้าขนหนูรออาบน้ำ แต่พอส่องกระจกกลับเห็นรอยสีแดงแปลกที่ระหว่างนมกับคอ รอยอะไรอ่า ห้อเลือดเลย ยุงกัดโหดเหมือนโกรธที่ตบญาติมันไปหลายตัว

ฉันหยิบผ้าขนหนูผืนเก่า ให้แขกที่ยืนรออยู่หน้าห้อง จะมาใช้ผืนเดียวกับฉันจะได้ยังไง แล้วอย่ามาเนียนนอนกับฉันอีกนะ คนอะไรนอนกับผู้หญิงไม่ถือตัวรึไง ใจง่ายจริง

“ฉันจะอาบน้ำก่อน เพราะฉันต้องไปทำงาน คนนอนอยู่บ้านเฉย ๆ อาบตอนไหนก็ได้”

“อย่ากลับดึกมันอันตราย”

“ฉันก็ขับกลับทางนั้นทุกวัน ประสาทรึไง”

“หลาน ๆ เธอเป็นห่วง ปากนี่ด่าเป็นอย่างเดียวรึไง แล้วเมื่อไหร่ฉันจะได้ไปที่เกิดเหตุ แบบนี้เมื่อไหร่ฉันจะจำได้ อยู่ที่นี่มันร้อน สิ่งที่ฉันรับรู้ได้ในตอนนี้ คือฉันไม่ชินกับอากาศร้อน”

“ขอจบงานแต่งที่จะถึงนี่ก่อน ตอนนี้ฉันไม่สามารถลางานได้เลย ถ้าฉันหยุด ฉันโดนไล่ออกแน่ๆ ฉันต้องแก้ชุดเพื่อนเจ้าสาว 30 กว่าชุด เพราะเจ้านายฉันดันเย็บผิดแบบ ต้องแก้ทุกตัวเลย ตอนนี้งานฉันเยอะมาก ฉันพอเข้าใจที่นายพูด แต่ฉันทำให้ไม่ได้” ฉันเลือกที่จะพูดความจำเป็นของฉันออกไปตามตรง มันก็แล้วแต่นายเลย จะเข้าใจหรือไม่เข้าใจก็แล้วแต่

ฉันเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ โดยมีเสียงตุ๊กแกทักทายเหมือนทุกวัน มันแอบอยู่ที่นี่เป็นปี โผล่ออกมาทักทายบ้างเป็นบางเวลา มันกลายเป็นผู้อาศัยในบ้านของฉัน

“แกนี่มันจริง ๆ เลยนะ ไม่เคยจ่ายค่าเช่า กินอยู่ฟรี แอบดูฉันอาบน้ำฟรีอีกต่างหาก” ฉันบ่นมันเป็นปกติทุกวันก่อนถอดชุดชั้นในแล้วตักน้ำราดลงบนผิวกาย ทำไมบนผิวกายมันมีรับรู้ถึงความรู้สึกประหลาด เหมือนเมื่อคืนมันถูกลูบไล้จากมืออุ่น ๆ เพ้อเจ้ออีกแล้ว ถ้าไปสายโดนหักเงินเดือนแน่

ฉันรีบอาบน้ำแล้วรีบลงมากินข้าวก่อนไปทำงาน แต่วันนี้บ้านฉันกลับพรั่งพรูไปด้วยอาหารมากมาย เพราะสาว ๆ ละแวกบ้านเอาอาหารมาให้ไอ้ตาตี่ ที่นั่งถอดเสื้ออยู่ในบ้าน แถมยังยิ้มแป้นแล้นโปรยเสน่ห์ให้สาว ๆ ด้วย ดี ทำตัวให้มีประโยชน์แบบนี้เลี้ยงได้ เอากับข้าวมาให้เยอะแบบนี้เย็นนี้ ชีฟองไม่ต้องทำกับข้าวแล้ว ประหยัดไปอีก

“โอ้ยยยย โดนลินินขับรถชนหรือคะ ถ้าไม่รู้จะคุยกับใคร บ้านฉันอยู่เยื้องไป 3 หลังทางนั้นนะคะ ชอบ หล่อ”

“นี่…รอบหน้าขอข้าวด้วย เอามาแต่กับข้าวได้เหรอ” ฉันตะโกนบอกสาว ๆ ที่จะมาดูผู้ชายที่บ้านฉัน เอาข้าวมาด้วย เอามาแต่กับข้าว จะกินยังไง ทุเรศจริง

“จะเอาทุกอย่างเลยว่างั้นนังนิน คนหล่อเขายังไม่พูดอะไรสักคำ มึงนี่เรียกร้องอย่างกับเมีย”

“เมียที่ไหน ถ้าผัวฉันพวกแกไม่มีทางได้มาแทะโลมแบบนี้หรอก แม่จะตบให้หมด แต่นี่ไม่ใช่ไง ยังไงคนหล่อนี่อยู่บ้านฉัน พวกแกก็ต้องเกรงใจฉันด้วย ด้วยการเอาของมาฝาก”

ฉันนั่งกินข้าวไป มองคนที่ยังถูกสาว ๆ จับจ้องไป ฉันแปะป้ายหน้าบ้าน เข้ามาดูคนหล่อ จ่ายค่าเข้า 20 บาท แบบนี้ดีไหมนะ มาวันละ 10 คนก็ 200 แล้วนะ จิ จิ จิ นายนี่มันตัวทำเงินจริง ๆ

“เอ่อ ทุกคนครับผมอยากไปอาบน้ำ ถ้ายังไงผมขอตัวนะครับ” อุ้ยตายยยยย กับผู้หญิงคนอื่นสุภาพจังเลยนะ กับฉันไม่เห็นเป็นแบบนี้

“นาย นาย ฉันจะไปแล้ว อย่าให้นังพวกนี้ขโมยของบ้านฉัน ล็อกบ้านด้วย” ฉันไม่ไว้ใจคนในชุมชนนี้ มือไวอย่างกับนักมายากล หายวับในพริบตา

“ไหนเธอบอกฉันเป็นคนในแก๊งแล้ว ชื่อยีนไง ทำไมยังเรียกนาย ๆ”

“เลอะเทอะ ไปทำงานแล้วนะ ฝากดูหลานด้วย”

“เดี๋ยวสิ ฉันไปส่งไหม”

“ไม่ต้อง ๆ ขืนไปสาย ยัยเจ้านายยักษีเอาฉันตาย ฉันไปละ” ทำไมจู่ ๆ ถึงจะมาทำดีด้วย ช่างเถอะ นึกไม่ออก ตอนนี้ฉันต้องรีบไปทำงาน

.

.

การไปทำงานวันนี้ของฉันมันช่างเลวทราม เพราะฉันต้องออกมาซื้อของกับพี่สองและน้องปลาแรด ใช่ และฉันก็เป็นส่วนเกิน ฉันไม่ใช่พวกยอมคน แต่อะไรที่คิดว่าแพ้แล้วก็จะไม่สู้ต่อเช่น เช่นเรื่องนี้

“ร้อนไหมปลา ร้อนไหมนิน” พี่สองหันมาถามเราทั้งคู่ ที่ต้องมาเดินกลางแดดร้อนของสำเพ็งงงงงง เป้าหมายการซื้อของของเรามันเยอะมาก มันเลยทำให้เรา 3 คนต้องมาด้วยกันเพื่อความไวในการซื้อ

“ร้อนค่ะพี่สอง ว่าแต่ทำไมพี่นินต้องมาด้วยคะ”

“ก็เรื่องผ้า นินเก่งที่สุดในบรรดาเราทุกคนนี่ นินก็เลยต้องมาดูผ้า ขอโทษน้า แทนที่นินจะได้ทำงาน พี่ยังต้องลากนินมา” นี่คืออีกหนึ่งปัญหาที่ฉันยังทำใจไม่ได้สักที คือพี่สองยังดีกับฉันอยู่ตลอดเวลา มันทำให้ฉันคิดว่าฉันยังมีหวังอยู่ตลอดเวลาที่ฉันจะได้เขาคืน

“มันคือการทำงานนิคะ พี่สองสอนปลาเอง ว่าอย่าเลือกงาน เจ้านายสั่งให้ทำอะไรก็ทำ ใช่ไหมคะ” รอยยิ้มหวานของเด็กฝึกงานทำให้ฉันอยากจะเดินหนีไปทางอื่น

“ใช่เลยน้องปลา เก่งแบบนี้เดี๋ยวพี่เซ็นให้ผ่านงานเลย” อ่อ พี่สองดีกับทุกคน ไม่ใช่แค่กับฉัน ฉันนี้เพ้อเจ้ออะไร เขาดีกับฉันอยู่ ไม่ใช่ดีกับฉันคนเดียว

ฉันเดินออกไปหาผ้าซาตินเสื้อเงาแบบหนา เพื่อที่จะเอามาทำเป็นม่านฉากจะได้ไม่ยับ ทิ้งคู่ใหม่ปลามันให้เดินกันไป มันน่ารำคาญ บางทีการโดนกระทำให้เจ็บบ่อยเข้า มันก็อาจจะเริ่มชาชิน พวกนั้นทำตัวเหมือนมาออกเดทมากกว่าทำงาน อะไรที่ทำกับหล่อน เขาก็ทำกับฉันย่ะ อายุ 26 กับ 20 อายุห่างกันขนาดนั้นเดี๋ยวก็เลิก ไม่เห็นว่ายัยปลาเน่าจะสวย หรือดีกว่าฉันตรงไหน เฮ้อออออ ฉันก็แค่คนขี้อิจฉาสินะ แต่…แล้วไง??

“พี่สองคะ นี่ไงคะผ้าซาติน” เด็กปลาชี้เนื้อผ้ามั่วๆ

“แหกตาดู นี่ผ้าซาตินเนื้อบาง เนื้อแบบจะเอามาทำชุดนอนเหรอ” ฉันรีบค้านขึ้นมาทันที

“พอแล้วนินจะว่าน้องทำไม พี่รู้ว่านินเกลียดพี่แต่น้องไม่เกี่ยวเลย พี่พานินมา เพื่อที่นินจะได้สอนน้อง นินควรจะแยกแยะเรื่องงานกับส่วนตัว น้องอาจจะรู้แค่ผ้าซาตินแบบเดียว” ฮึกกกกก พี่สองตวาดใส่ฉันชุดใหญ่

“ฉันไม่ชอบแฟนใหม่ของแฟนเก่า ฉันผิดตรงไหน แล้วพี่ก็ควรจะรู้ไว้ ว่าฉันไม่โอเค ไม่โอเคเลย ฉันผิดอะไร” ช่างเถอะ เดี๋ยวจะคิดว่าฉันอยากได้พี่คืน ฉันไม่อยากได้อะไรคืน ฉันแค่จะบอกว่า ฉันพาล ฉันเกลียดทั้งคู่ จบ

“พี่ขอโทษนะนิน พี่ขอโทษจริง ๆ” พี่สองจะเดินเข้ามากอดปลอบฉัน ฉันเลยต้องรีบผลักออกให้ไว บ้ารึไง ฉันไม่เอาเหี้ยทำผัวหรอก

“รีบซื้อของค่ะ อยากกลับไปทำงานที่ค้างแล้ว”

ด้านชายผู้ที่ตอนก็ยังจำอะไรไม่ได้ Say ::

23:02 น

อื้อหือ หมดสภาพอีกแล้ว เมาเป็นหมาทุกวันแบบนี้ขับรถกลับมายังไง เฮ้ออออ วันนี้มีอ้วกด้วย ชีวิตผมนี่มันจะหาความจริงของตัวเองยังไง เมื่อตัวต้นเหตุยังเมาเป็นหมาทุกวัน

“ไอ้ชั่ว ขอโทษพ่อง” คนเมา จู่ ๆ ก็ด่าขึ้นมา เฮ้อออออ ปากหรือนั่น

อะไรทำให้ยัยนี่เมากว่าเมื่อวานอีกนะ เมื่อวานแก้ผ้าแล้วไม่ได้สืบพันธุ์นี่มันใจร้ายกับอาการสูบฉีดของเลือดของผมมากเลยนะ แก้ผ้านอนกอดกันบ้านไหนเขาทำกัน แต่คำว่าอยากมีอะไรกับคนที่รัก แล้วมาอ่อยทำไม

“อุววว อุวววแหวะ” คนที่จู่ ๆก็มีอาการคายของเสีย วิ่งเข้าห้องน้ำ แล้วอ้วกออกมามีแต่พริกและก็ผัก น่าจะแสบคอน่าดู ผมเห็นหญิงสาวตักน้ำออกมาจากอ่างน้ำแล้วเกิดอาการตกใจจนตาโต ไอ้อ่างนี้ไม่ได้มีไว้ให้แช่เหรอ!!!! ไอ้ฟังชั่นตักน้ำออกมานี่คืออะไร อะไรก็ช่างแต่ผมลงไปแช่เรียบร้อย

“คร่อกกกกก ทำไมน้ำมันรสชาติแปลก ๆ” ผมมองคนที่ตักน้ำในสิ่งที่ผมเรียกว่าอาบมากลั้วคอ แล้วเกิดอาการทนไม่ไหว สงสัยต้องแอบเปลี่ยนน้ำในอ่างนี้แล้วละมั้ง ทำใจเห็นไม่ได้จริง ๆ

“อ้วกพอแล้ว ออกมาคุยกันข้างนอก ดีกว่าเนอะ” ผมลากคนที่ล้างหน้าล้างตาเรียบร้อยออกมาจากห้องน้ำ ผมเองต้องรีบกลับบ้านตัวเองให้ไวที่สุดแล้วสิ ผมไม่รู้ว่าโลกใบนี้มันใช้ยังไง แต่ที่นี่มันช่างต่างจากสามัญสำนึกของผมนัก

ผมพาลินินมานั่งที่โซฟา ผมไม่เข้าใจว่าทำไมต้องช่วยเธอ แต่ที่ผมเข้าใจได้ คือผมไม่ชอบเห็นผู้หญิงร้องไห้ มันทำให้ผมนึกไปถึงผู้หญิงที่อยู่ในหัวของผม ที่กำลังร้องไห้ ผมฝันเห็นเธอเศร้าในตอนกลางคืน เธอเป็นใคร ตาของเธอเหมือนผมเลย

“นาย วันนี้ฉันต้องอยู่กับพวกนั้นทั้งวัน พวกมันขอโทษฉันทั้งวัน แต่มันขอโทษได้ด้วยเหรอวะ”

“ไม่รู้สิ ปกติมันได้ไหม เธอมาถามคนที่จำอะไรไม่ได้ได้ยังไง แต่ที่รู้เธอแม่งโคตรใจกากเลยว่ะ แค่คนที่เลวทำกับเธอก็ต้องกินเหล้าร้องไห้กลับมาทุกวันหรือไง ใจกาก”

“ด่าโคตรเจ็บเลย ไม่ได้จายยยยกากเว้ย ฉันลินิน ต่อให้ไม่มีไอ้เวรนั่น ฉันก็อยู่ได้” คนเมาชูมือขึ้นมาอย่างฮึกเฮิม เฮ้ออออออ ถ้าเมาเป็นหมาแบบนี้ เมื่อไหร่เรื่องของฉันจะคืบหน้า ผมรู้ว่าผมเป็นคนดีมาก ก่อนที่ความจำของผมจะหายไป ผมอาจจะเป็นสุภาพบุรุษสุด ๆ เพราะเมื่อคืนผมมีโอกาสได้ผสมพันธุ์ ผมดันหยุดให้เธอเฉย แม้เธอจะเป็นคนเริ่มก่อน

“นั่นสิ ไอ้นั่นมันหล่อกว่าฉันอีกรึไง” คำถามของผม ทำให้หญิงสาวหันมาหาผม แล้วนาบมือเข้ากับแก้มของผมทั้งสองข้าง ก่อนจะโยกหัวผมไปมา เธอจำได้ไหมนะว่าผมเจ็บหัวอยู่

“เขาหล่อ แต่นายก็หล่อ ฉันไม่เคยมีแฟนตี๋เกาหลีแบบนี้อ่า ไม่รู้หรอกว่าดีกว่าไหม หล่อกว่าไหมมันอยู่ที่ใจมองงง” ยัยนี่เมาแล้วเพ้อเจ้อ ใจมองงั้นเหรอ อะไรคือใช้ใจมอง ใช้ใจมองให้สวย แบบที่ผมมองว่าเธอสวยตอนนี้อย่างนั้นเหรอ ตากลมโตที่ไม่ได้โดนเด่นอะไร ริมฝีปากก็ไม่ได้บางมากมาย แต่ทำไมมันอยู่ตรงหน้าผมแล้วดึงดูดจังเลยนะ ผมเผลอปล่อยให้ใบหน้าของเธอเข้ามาใกล้ ลมหายใจอุ่น ๆ ของเธออยู่ใกล้แค่นี้เอง

“หัวใจนายไม่เต้นตึกตักเลย จะจูบกันมันก็ไม่เต้นเหรอ”

“หัวใจเต้นยังไง อธิบายหน่อยสิ”

“แบบที่ เวลาชอบกันแล้วมันจะเต้นแรงเลย หัวใจนายม้ายเต้น นายไม่อยากจูบฉันเหรอ” มาอีกแล้วคำถามแปลก ๆ เหมือนเมื่อคืนเลย ผมไม่เข้าใจ แต่ถ้าอยากผสมพันธุ์ตอนนี้อะใช่ หัวใจไม่เต้น แต่หัวล่างหน่ะตื่นแล้ว

“ไม่รู้สิ ลองจูบก่อนแล้วถึงจะรู้”

“เราเคยจูบกันม้ายยย”

“ก็ไม่นะ” ที่จริงเมื่อคืนก่อน ก็ 3 ที

“จะจูบได้หัวใจต้องเต้นตึกตักด้วย รู้ไหม อย่าจูบกับคนที่ไม่ได้รักมั่วซั่ว เพราะถ้าเผลอรักไปแล้ว มันจะยุ่ง” ประโยคของเธอทำให้ผมนึกอะไรออกได้บางอย่าง รักงั้นเหรอ

‘ฮ่ะๆ’ ภาพบางอย่างมันผุดมาในหัวของผม ผู้หญิงผมม้าคนนี้เป็นใคร อ๊ะ!!!! หรือผู้หญิงคนนี้คือแฟนผม เสียงหัวเราะของเธอมันทำให้ผมหัวใจเต้นเบา ๆ โอ้ยยยยยยยย ปวดหัวววววววว

กลางดึกคืนนั้นเอง

“ฮื่ออออออ ร้อนนนนนนนน!!!!” แล้วคนที่นอนอยู่ข้างผมก็ลุกขึ้นมาถอดเสื้อผ้าอีกแล้ว น้ำก็ไม่อาบเหม็นเหล้าไปหมด คิดว่าผมเป็นพระอิฐพระปูนรึไง ถึงผมจะทนได้ แต่จู๋ผมมันทนไม่ได้ ปล้ำแม่งงงงงง

แต่ถ้าผมมีแฟนอยู่แล้วล่ะ ผมจะผิดต่อเธอหรือเปล่า แต่ผมไม่ทำอะไรผู้หญิงตรงหน้า ผมอาจจะผิดต่อนมบึ้ม ๆ นี่ได้ ใหญ่ดีจริงๆ ผมมองรอยรักที่ผมเป็นคนทำบนเนินอกของเธอ เลยตรัสรู้ได้ว่า ผมไม่ใช่มนุษย์เพศผู้ที่จะทนต่อภาพสวยงามนี้ได้ นอนโซฟาก็ได้มั้ง สมองผมคิดแบบนี้ แต่มือผมมันไปอยู่ที่นมเธอแล้ว

“อ๊าาาาาาาาา ยีนนนน นอนดี ๆ” เสียงงัวเงียร้องบอกผม

“นอนดีแล้วไง ตอนนี้ฉันนอนแบบบรรจงเลย” บรรจงบีบนะ อกอวบที่อยู่ในมือ สมองผมสั่งให้มันเอาออก มันก็ดันบีบ สมองสั่งมือไม่ได้เลย

“ซี้ดดดดด อ่าาาาา” ตอนนี้หัวล่างของผมเริ่มผงกพร้อมที่จะคุยแทนหัวบนแล้ว หลับ หลับซะนะตัวผม เพราะถ้าผมไม่หลับ ปล้ำแน่ ตอนนี้หัวใจผมเต้นแล้ว ไม่ได้เต้นเพราะชอบเธอ แต่เต้นเพราะผมกำลังสู้กับตัวเอง

ไม่ไหวแล้วโว้ยยยยยยย!!!! ไปนอนโซฟาก็ได้!!!! ผมถือหมอนของตัวเองลงไปนอนชั้นล่าง เพราะผมหยุดมือของตัวเองไม่ได้แบบนี้ ต้องมีได้เสียแน่ๆ แต่ระหว่างที่ผมลงมา ผมกลับได้ยินเสียงก๊อกแก๊กเหมือนมีคนกำลังรื้อค้นอะไรในความมืด ผมเดินตัดสินหาต้นตอของเสียง จนเจอเงาดำของคนที่กำลังรื้อค้นลิ้นชักของบ้าน ผมเลยเดินตรงเข้าไปลากคอของคนที่กำลังค้นข้าวของทันที

“มึงเป็นใครวะ ปล่อยกู” มันพยายามจะสู้ ผมเลยซัดเข้าไปหลายตุบ สิ่งที่ผมรู้ได้คือผมเก่งเรื่องการต่อสู้ด้วย ผมสามารถหลบมันได้แล้วสวนคืนได้ไม่ยาก เสียงตะโกนโวยวายของโจรกระจอกทำให้เจ้าของบ้านและหลาน ๆ รีบลงมาดู พร้อมกับไฟที่เปิดสว่างจ้าและความเสียหายบนใบหน้าของไอ้เจ้าโจรนี่ที่โดนซัดไปหลายตุบ

“พ่อ!!!!!!” เด็ก ๆ รีบวิ่งเข้ามากอดโจรเฉยเลย

“พี่มาทำไม มาขโมยของของฉันเหรอ!!!!”

“มาขอตังค์ไง จะมาขอเงินไปตั้งตัว ไม่นึกว่าจะโดนผัวแกกระทืบตอนเช้ามืดแบบนี้ นินช่วยพี่หน่อยดิวะ นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว พี่จะเลิกแบบถาวรเลย” ผมไม่เข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้นเท่าไหร่ แต่คอตตอนเดินเข้ามาตีผมที่ทุบพ่อจนแดงไปทั้งหน้าเลย

“คอตตอน ขอโทษพี่เขา”

“พี่เขาตีพ่อจ๋า” เด็กน้อยเดินเข้าไปกอดพ่อของตัวเอง

“แต่พ่อจ๋า กำลังขโมยเงินอา คอตตอนไม่เห็นว่าอาเหนื่อยใช่ไหม ถ้างั้นคอตตอนก็ไปอยู่กับพ่อเลย” ประโยคที่ตวาดด้วยน้ำตา ทำให้เด็กน้อยร้องไห้ แล้วกอดพ่อของตัวเองแน่น

“คอตตอนไปอยู่กับพ่อจ๋าได้ไหม” เสียงเด็กน้อยที่คงจะคิดถึงพ่อที่จากไปนาน ผมพยายามจะเข้าใจสถานการณ์ แต่มันดันเข้าใจยาก ผมมีพ่อรึเปล่านะ พ่อผมเป็นแบบพ่อของเด็ก ๆ รึเปล่านะ

“ไม่ได้หรอกลูกพ่อหนีหนี้อยู่ อยู่กับอานินก่อนนะ” คำตอบของคนเป็นพ่อทำให้ชีฟองเดินมาลากน้องชายออกจากพ่อของตัวเอง

“เราให้เงินพ่อไม่ได้หรอก อานินต้องทำงานตั้งแต่ 8 โมงเช้ายัน 3 ทุ่ม หนูไม่รู้ว่าพ่อมีความจำเป็นอะไร แต่อานินเหนื่อยมาก ที่พ่อโดนซัดแค่นี้ยังน้อยไป ไปคอตตอนเราจะไปนอน พรุ่งนี้เราต้องไปโรงเรียน พ่อแค่มาขโมยเงินของอานินแล้วก็กลับไปแบบทุกทีนั่นแหละ” ชีฟองปาดน้ำตา แล้วลากแขนน้องชายของตัวเองไปนอน

“ชีฟองลูก โธ่!!! นิน นี่มันจะเป็นครั้งสุดท้าย พี่ขอสาบาน ที่จริงพี่เลิกมานานแล้ว พี่ลงทุนขายลอตเตอรี่ แต่มันดันขาดทุนเพราะขายไม่หมด พี่อยากจะมีทุนสักก่อนเพื่อตั้งตัว เลยไปเข้าบ่อนหวังจะได้ทุนสักก้อน แต่มัน….”

“ไม่ได้ ไม่ได้ใช่ไหม มันมีใครรวยได้เพราะการพนันบ้างวะพี่ป่าน” เสียงตวาดพี่ชายด้วยน้ำตา ทำให้ผมต้องเดินมาวางมือบนไหล่ของหญิงสาว ผมทำได้แค่ปลอบ เพราะผมไม่ค่อยเข้าใจเรื่องพวกนี้

“นะ 2 หมื่น ถ้าพี่ไม่มี มันกระทืบพี่ตายแน่ ๆ”

“พี่สมควรโดน”

“นิน นะ นิน พี่สัญญาว่าต่อจากนี้ พี่จะทำตัวให้ดีขึ้น พี่จะรีบตั้งตัวแล้วทำตัวเป็นพ่อที่ดีของเด็ก ๆ” ประโยคเดียวของคนเป็นพี่ชาย ทำให้คุณเจ้าของบ้านเดินขึ้นไปชั้นบนแล้วลงมาพร้อมกับเงินปึกหนึ่ง ที่ยัดใส่มือพี่ชาย

“นี่คือเงินทั้งหมดที่ฉันมี ไม่ถึงสองหมื่น แต่ก็เกือบ ฉันไม่มีอีกแล้ว เงินแค่ 200 บาท เอาไปทำงาน กับให้หลานไปโรงเรียนพรุ่งนี้” ทำไมถึงให้เงินง่าย ๆ แล้วถ้าพี่ชายทำอีกจะทำยังไง ผมเดินเข้าไปดึงเงินคืนจากคนเป็นพี่ชายเจ้าของบ้าน แล้วคืนให้เธอ

“ความพยายามของเธอ ไม่ควรโดนทำลายเพราะความมักง่ายของคนอื่น” ผมเดินขึ้นไปที่ชั้นบน แล้วไปนำเสื้อแจ็คเก็ตของตัวเองลงมาด้านล่าง ถ้ายัยนี่อยากได้เสื้อตัวนี้ แสดงว่ามันต้องมีราคา ผมตัดสินใจให้มันกับพี่ชายของคุณเจ้าของบ้าน

“นายไม่จำเป็น เสื้อตัวนี้ของนายน่าจะเป็นแสนนะ”

“แต่มันเลอะเลือดของฉัน ไม่รู้ว่ามันจะซักออกไหม มูลค่ามันอาจจะลด แต่เงินนั่นเธอตั้งใจเก็บสะสมอะ ถือซะว่าผมขอซื้อผ้าของคุณทั้งหมด แลกกับแจ็กเกตตัวนี้ คุณเอาเสื้อผมไปขายได้เลย” ผมให้ยัยเจ้าของบ้านเก็บเงินเอาไว้

“แต่กว่าพี่เธอจะขายได้ เผื่อจ่ายดอกก็แล้วกัน” ผมเนี่ยแพ้น้ำตาผู้หญิงจริง ๆ ด้วย เอาเถอะ ถือว่าเป็นค่าอาศัยบ้านเขาก็แล้วกัน เฮ้อออออออ

อีกด้าน

“อิน แกหาพูม่าเจอรึยัง”

“ยังเลยครับท่านทีปกร”

“ลูกฉันหายไปทั้งคน!!!! ทำไมยังหาไม่เจอ!!! ไม่ว่าที่ไหนก็ต้องหาให้เจอ พูม่าไม่ใช่คนโง่ เขาจะต้องหาวิธีติดต่อเราอยู่แน่ ๆ แกอยู่ที่ไหน พู” ชายวัยกลางคนทิ้งตัวลงเก้าอี้ทำงาน เพราะหาลูกชายมาหลายวันแล้ว แต่ก็ยังหาไม่เจอ

“เราจะต้องตามหาเจอแน่ ๆ ครับ ไอ้อินคนนี้เอาหัวเป็นประกัน”