“เพราะฉันเอง นายถึงเจ็บแบบนี้ นายเจ็บไหม เจ็บรึเปล่า” ฉันนอนตะแคงพูดกับคนที่นอนอยู่บนเตียง ร่างกายที่ถูกพันแผลไม่ต่างจากมัมมี่ ที่เขาต้องเจ็บเพราะเอาอุปกรณ์เซฟตี้ให้ฉันใส่จนหมด แล้วเป็นตัวเขาที่ต้องเจ็บ เพราะฉันแท้ ๆ เลย
“เจ็บแต่ไม่เท่าเธอจะทิ้งฉันหรอก คิดได้ยังไง เลือกที่จะปล่อยมือฉันมากกว่าสู้ไปกับฉัน จำไว้ลินิน ถ้าฉันไม่ปล่อย เธอไม่มีทางได้ไปไหน ฉันจะเป็นคนที่ตามติด ต่อให้เธอไปอยู่ไหน ฉันก็จะลากกลับมา” แววตาที่เปลี่ยนไป แววตาที่จริงจังแบบที่ฉันไม่เคยเจอ มันทำให้ฉันหยุดมองไม่ได้เลย
“ฉันกลัว ฉันกลัวไปหมดเลย ชีวิตฉันเคยเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดา วันนี้ฉันมีคู่แข่งที่ทั้งรักนาย ดีพร้อมไปซะทุกอย่าง ฉันกลัวว่าถ้านายเปลี่ยนใจ แล้ววันข้างหน้าฉันจะทำใจไม่ได้อีกแล้ว” ฉันประคองใบหน้าของคนที่พันแผลที่หัวไว้อุ้งมือ
“เธอไม่รักฉันเหรอ เธอรักฉันแพ้เขารึไง ถ้าไม่ ก็ช่วยมั่นใจหน่อย ว่าฉันจะไม่ปล่อยมือเธอ
