Birbirimize hem öylesine uzak hem de öylesine yakındık ki şu an aramızda ki hislerin adını koymakta zorlamıyordum. Gözlerime öyle dikkatli bakıyor ki sanki içimde ki tüm karmaşayı görüyordu.
Şu an kalbimi hızla attıran şeyin adı neydi? Heyecan mı?
“Bana çekilmemem gerekiyor Yaman Demiroğlu.” Diye fısıldadım bir düğmeyi titreyen elimle yavaşça açarak. Gözlerini hiçbir şekilde benden ayırmıyordu, elime değil de yüzüme bakıyordu.
“Biliyorum Zümrüt Göz.” İlk kez bana böyle seslenirken sesinde nefret yoktu. Tamamen his yüklüydü. “Ama buna engel olamıyorum. Ben bir katilim, elimde onlarca insanın kanı var. Sen bir doktorsun. Benim öldürmek için yemin ettiğim insanları sen kurtarmak için yemin ettin.”
Boğazıma bir yumru oturdu, gerçekler ayak uçlarımda cam kırıkları halinde döküldü ve ben o
