Harap olmuş kelimeler saklandıkları yerden çıkıp göğsüme acımasız dikenler gibi batmaya başladı. Öylesine çok kasılıyordu ki bedenim, karnıma kramplar giriyordu. Eğer yalnız olsaydım ilk yapacağım şey portmantonun köşesine çöküp kollarımı dizlerimin etrafına sararak soluklanmak olurdu. Bu genelde çok streste olduğumda ya da korktuğumda yaptığım eylemdi. Kendi kabuğuna çekilmek de diyebiliriz, rahatlatıcıydı.
Fakat ne yaparsam yapayım onun varlığı nedeniyle rahatlamanın mümkün olmadığını biliyordum. Kocaman salonun ucunda olmasına rağmen devasa görünüyordu. Onun heybeti gözlerimi daha da korkuttu.
Fiziki yapı olarak uzaktan gördüğüm kadarıyla yaşlı birine benzemiyordu fakat yüzünü görmeden kesin karar vermem mümkün değildi. Arkası bana dönük, elindeki bardakta ki sıvıyı yudumluyordu.
Üze
