ร่างสูงคุกเข่าลงข้างเตียงคนป่วย ดวงตาคมที่เคยดุดันช้อนมองเว่ยซินอี้อย่างน่าสงสาร คิ้วกระบี่ลู่ลงไม่เหลือภาพลักษณ์หยิ่งผยองแม้แต่น้อย มือหนาจับเตียงนอนเอาไว้มิได้ล่วงเกินแตะเนื้อต้องตัวอีกฝ่ายสักนิด ดวงหน้างามเอียงคอมองบุรุษที่เคยเฉยชาด้วยความฉงน อะไรทำให้เขาทุ่มเทให้นางขนาดนี้ ชายผู้ไม่เคยคุกเข่าให้ผู้ใดนอกจากฮ่องเต้กำลังคุกเข่าให้องค์หญิงเช่นนางกระนั้นหรือ
‘ข้าไม่เข้าใจท่านเลยจริงๆ สตรีมากมายที่เฝ้ารอแต่งเป็นฮูหยินให้ท่านเหตุใดท่านจึงต้องสนใจองค์หญิงเช่นข้า หรือท่านต้องการตำแหน่งราชบุตรเขยอย่างนั้นหรือ’
นั่นยิ่งไม่น่าใช่เข้าไปใหญ่ ตำแหน่งราชบุตรเขยก็แค่หัวโขนที่ไม่มีอำนาจอะไรเลย ตำแหน่งราชครูของเขายังมีอำนาจมากกว่าองค์ชายบางคนด้วยซ้ำ
“กระหม่อมจะเอาตำแหน่งราชบุตรเขยไปทำสิ่งใดเล่าพ่ะย่ะค่ะ องค์หญิง…พระองค์ยังไม่ต้องเชื่อใจกระหม่อมในตอนนี้ก็ได้ จะแค่เก็บไว้ใช้ประโยชน์ก็ไม่มีปัญหา ดังนั้น
