ตอนที่ 4... ช่าน้องรัก (2/2)
1931 Words
“กลับช้าเลยจังครับ”
“คุณ! ฉันตกใจนะ!” อลิชาใจหายใจคว่ำ อยู่ ๆ เสียงดีแลนก็ดังขึ้น ทางเดินหน้าบ้านพักก็ไม่สว่างไสว แต่เป็นไปสีส้ม ๆ ทำเอาคนเพิ่งมาอยู่ใหม่ไม่ถึงวันสะดุ้ง
“ขอโทษครับ”
“มีอะไรคะ” เธอไม่ถือโทษโกรธเขา ตัวเองก็มีส่วนผิด เพราะมัวแต่เดินก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ เลยไม่ได้สนใจว่าเขานั่งอยู่หน้าบ้าน (อีกแล้ว)
“ผมซื้อของมาฝาก”
“ฝากฉัน?”
“ครับ” ดีแลนยื่นถุงพลาสติกให้อลิชา ในนั้นมีสเปรย์กำจัดแมลงกับสเปรย์กันยุง
“ขอบคุณค่ะ” เธอยินดีรับน้ำใจ ตอนออกไปกินข้าวกับธัญญาก็ว่าจะซื้อมาติดบ้านไว้ แต่คุยกันจนเพลิน เลยลืมเรื่องนี้ไปเลย
“ผมมีของอีกอย่างให้ด้วย เป็นที่กั้นประตูกันแมลง เอาไว้ปิดช่องว่างระหว่างประตูกับพื้น ถ้าคุณไม่ว่าอะไร ผมจะทำให้ ใช้เวลาไม่นานครับ”
อลิชาพอจะนึกสิ่งที่เขาบอกออก และตอนนี้เพิ่งจะสามทุ่ม ยังไม่ดึกเกินไป จึงรับความช่วยเหลือจากเขาอีกครั้ง
“งั้นเดี๋ยวผมไปหยิบก่อนนะ”
“ค่ะ” เธอพยักหน้า เดินไปที่บ้านพักของตัวเอง เปิดไฟให้สว่าง ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาที เขาก็ทำเสร็จ
“อยู่ติดทะเล บางวันอากาศชื้นมากหน่อยก็อาจจะเจอตะขาบบ้าง ไส้เดือนบ้าง แต่ตอนนี้ปลอดภัยแล้วครับ หรือถ้ามันโผล่มาอีกก็ฉีดสเปรย์ใส่ได้เลย หรือถ้าคุณไม่กล้าทำ ตะโกนเรียกผมได้ตลอดเลยนะ”
“ขอบคุณค่ะ”
“แล้ว...”
“ฉันอยากพักผ่อนแล้วค่ะ” อลิชาตัดบท ไม่เปิดช่องให้เขาได้ชวนคุย ดีแลนจึงต้องเดินกลับไปแต่โดยดี ทว่าโชคชะตาก็เล่นตลกอีกครั้ง และคราวนี้เล่นหนักซะด้วย
“คุณ! คุณดีแลน!”
“ครับ!”
“ก๊อกน้ำหลุด!”
“อะไรนะ!”
“ก๊อกน้ำหลุดจากท่อ!” อลิชาพูดจบก็วิ่งนำไปที่ห้องน้ำ แต่เมื่อเขาเข้าห้องคราวนี้ เธอไม่ได้อยู่ในชุดวาบหวิบ ยังไม่ได้อาบน้ำ เสื้อผ้าทุกชิ้นยังอยู่ครบ แต่เป็นเขาต่างหากที่ใส่แค่กางเกงบ็อกเซอร์ ส่วนเสื้อ... อยู่ไหนน้า... ทำไมไม่ใส่ปิดกล้ามท้องสักหน่อยเล่า
“ปิดวาล์วน้ำก่อน”
“วาล์วอยู่ตรงไหน” เธอถาม ก็เขาชี้โบ๊ชี้เบ๊ จะรู้ไหมล่ะ
“ผมคิดก่อน”
“อ้าว”
“ตรงนั้น ๆ ข้างบ้าน”
เธอได้ยินแล้วก็รีบวิ่งออกไป แต่ข้างไหนวะ ซ้ายหรือขวา วิ่งวนสองรอบแล้วก็หาไม่เจอ กว่าจะเจอก็รอบที่สาม และมันอยู่หลังบ้านต่างหาก
“น้ำหยุดไหลยังคุณ” อลิชารีบวิ่งเข้าบ้านมาถาม คิดในใจว่าทำไมอะไร ๆ ก็ไม่เข้าที่เข้าทางเลย
“หยุดแล้ว” เขาตอบเบาพร้อมยกต้นแขนเช็ดน้ำที่กระเด็นเปียกทั้งหน้า ทั้งตัว
เธอยืนมองเขาอยู่แบบนั้น ช่างเป็นภาพที่... เกินจะบรรยาย
“อย่ามองนาน” ดีแลนเรียกสติอลิชากลับมา ไม่รู้เธอจะจ้องอะไรขนาดนั้น ทำเหมือนไม่เคยเห็นผู้ชายถอดเสื้อไปได้
“แล้วคุณพอจะซ่อมได้ไหมคะ” เธอรีบเปลี่ยนเรื่อง กะพริบตาปริบ ๆ ทำตัวไม่มีพิรุธ แม้จะไม่ทันแล้วก็ตาม
“ไม่น่าจะได้ครับ ถ้าแค่มันหลุดออกจากกัน ยังพอซ่อมได้ แต่ปลายท่อ ตรงที่เป็นข้อต่อมันแตกด้วย แบบนี้เรียกว่าท่อแตก ไม่ใช่ก๊อกน้ำหลุด ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ครับ” เขาสงสัย มันไม่น่าจะหลุดออกจากกันได้ง่าย ๆ
“ฉัน... ลื่น ก็เลยจับก๊อกน้ำไว้ แต่ว่า... คงจับแรงไปหน่อย มันก็เลยหลุด แล้วฉันก็ล้ม แต่ทำไมมันแตก ฉันอธิบายไม่ได้ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากเลยค่ะ”
ดีแลนได้ยินก็มองไปที่ตัวเธอ มีรอยเปียกชื้นจากน้ำอยู่บนเนื้อผ้า และเธอไม่ได้เลือดตกยางออก ซึ่งถือว่าเป็นเรื่องดี
“พรุ่งนี้ผมจะให้ช่างมาซ่อมให้นะครับ”
“พรุ่งนี้เลยเหรอคะ”
“ครับ คืนนี้คุณก็ไปอาบน้ำที่บ้านผมก่อน”
“ไม่ ๆ ไม่เป็นไรค่ะ” อลิชารีบปฏิเสธ จะบ้าเหรอ ไม่เอาหรอก
“คืนนี้ไม่อาบก็ไม่เป็นไร แต่ยังไงพรุ่งนี้คุณก็ต้องอาบน้ำอยู่ดี หรือว่าคุณจะตัวเหม็น ๆ ไปทำงานวันแรกครับ”
“อาบที่บ้านหลังอื่นไม่ได้เหรอคะ มีว่างอีกตั้งหลายหลัง”
“ผมไม่เคยบอกว่าว่างเลยนะครับ”
“แต่คุณบอกฉันว่าแถวนี้มีคุณกับฉันอยู่แค่สองคน”
“แต่ผมไม่ได้บอกว่ามันว่างนี่ ทุกหลังมีเจ้าของ อย่างหลังแรกทางซ้ายมือนั่นก็ของพี่ทราย หลังอื่นก็มีคนอยู่ แต่เขาอยู่บ้าง ไม่อยู่บ้าง”
“แล้วถ้าไปอาบในห้องพักของโรงแรม...”
“อาบห้องผมนี่แหละสะดวกที่สุด ตอนคุณอาบ ผมจะออกไปข้างนอก คุณสบายใจได้เลย”
“แต่...”
“พรุ่งนี้ผมจะให้ช่างมาซ่อมแต่เช้า รับรองว่าคืนพรุ่งนี้คุณได้อาบน้ำก่อนนอนที่บ้านตัวเอง แต่ตอนเช้ากลั้นใจไปอาบที่บ้านผมก่อนก็แล้วกันนะครับ”
“ก็ได้ค่ะ แล้วฉันไปอาบได้ตอนกี่โมงคะ”
“ตอนไหนก็ได้ เคาะประตูเรียกได้เลย”
“ประมาณเจ็ดโมงแล้วกันนะคะ”
“ครับ”
“ขอบคุณมากนะคะ” เธอพูดจบก็เดินไปส่งเขาที่หน้าประตู แต่แทนที่ขายาว ๆ ของดีแลนก้าวไปแล้ว ก็ควรจะก้าวไปข้างหน้าต่อไป เขากลับถอยหลัง และหันกลับมาหาอลิชา
“ผมคิดว่าเราควรอยู่บ้านหลังเดียวกัน คุณว่าเป็นไอเดียที่ดีไหม”
“ไม่ดีค่ะ”
“หรือผมทำทางเชื่อมบ้านคุณกับผมให้เป็นบ้านหลังเดียวกัน แบบนี้ดีไหม”
“ไม่ดีเลยค่ะ”
“ผมว่าดีออก” เขาทำหน้าครุ่นคิด เธอมีปัญหาอะไร จะได้ช่วยแก้ได้ทัน หนาว ๆ ก็นอนกอดกัน ดีจะตายไป
“คุณจะบ้าเหรอ ไม่ได้เป็นอะไรกัน จะอยู่ด้วยกันได้ยังไง กลับบ้านได้แล้วค่ะ”
“ครับ” ดีแลนเดินตรงเข้าบ้านพักของอลิชา ยังไม่อยากไปไหน เขารู้สึกว่าคำขอบคุณที่ได้รับ หลังจากช่วยเหลือเธอถึงสองครั้งสองคราภายในวันเดียว ไม่เพียงพอกับสิ่งที่ต้องการ เพราะยิ่งอยู่ใกล้ผู้หญิงที่อยากรู้จัก ความโลภก็บังเกิดขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่
“ออกไปเลยคุณ” เธอดึงแขนเขาสุดแรง แต่ก็ต่อสู้กับร่างกายอันแข็งแกร่งของเขาไม่ไหว จากที่เป็นฝ่ายดึงเขาออกไป กลับถูกเขาดึงกลับเข้าบ้าน และขายาว ๆ ของเขาก็เขี่ยประตูให้ปิดลง
“ไปกินข้าวกับพี่ทรายมาสนุกไหมครับ”
อลิชางงว่าเขาจะอยากรู้ไปทำไม และอย่ายิ้มกรุ้มกริ่มได้ไหม ไม่ชอบเลย
“ผมอยากคุยด้วย ถ้าคำถามทำให้คุณรู้สึกว่าผมจุ้นจ้านเกินไป หรือผมถามไปเพื่ออะไร ผมขอโทษนะครับ”
“เรื่องคำถามฉันไม่ถือสา แต่ช่วยเอาตัวคุณออกห่างจากตัวฉันด้วย ไม่ต้องกอด”
“ไม่ได้กอด แค่โอบเอว” เขาชี้แจง อลิชาเข้าใจผิดไปนิดหน่อย ถ้ากอด ตัวตรงติดกันมากกว่านี้... แบบที่กำลังทำอยู่นี่ไง
“คุณดีแลน ใกล้เกินไปแล้วนะ” เธอพยายามขยับตัวหนี แต่ทำไมนะ ทำไมอีกใจอยากอยู่ใกล้ สงสัยจะเป็นเพราะโสดมาสักพัก ร่างกายเลยโหยหาไออุ่นจากผู้ชายงั้นเหรอ
“ผมอยากใกล้กว่านี้อีก ทำไมคุณน่ารักจังครับลิชา”
อลิชาหลบตา เขาต้องรู้แน่ ๆ ว่ากำลังเขิน หันหนีไปทางไหนก็มองตามตลอด
“วันนี้คุณน่ารักมากเลย ผมชอบตอนที่คุณพูดเรื่องงาน คุณจริงจัง มุ่งมั่น โชคดีมากที่ผมได้ทำงานกับคนเก่งแบบคุณ และโชคดีมากเข้าไปอีก ที่คุณยอมให้ผมกอด”
“อุ้ย!” อลิชาไม่รู้ตัวว่ายอมให้เขากอดโดยไม่ขัดขืนตั้งแต่ตอนไหน คงตอนที่โดนดวงตาสีฟ้าเข้มของเขาร่ายมนตร์ใส่เมื่อครู่ละมั้ง
“ถ้าอยากหายตกใจ คุณต้องให้ผมกอดบ่อย ๆ จะได้ชิน”
“บ้าบอ ปล่อยค่ะ กลับบ้านคุณได้แล้ว”
“ยังไม่อยากกลับอะ”
“หือ?” อลิชายกขมวดคิ้ว เมื่อกี้เขาทำเสียงอ้อนเหรอ แล้วทำไมต้องทำตาละห้อย แถมยังก้มหน้าลงมาซบบนไหล่อีก
“ผมดีใจมากที่คุณไม่มีใครเป็นเจ้าของแล้ว ฝันดีนะครับ” เขากระซิบที่ข้างหู ใกล้ซะจนเธอได้ยินทุกคำชัดแจ๋ว แม้เสียงจะแผ่วเบามากเหลือเกิน
ดีแลนค่อย ๆ คลายอ้อมกอด ส่งยิ้มหว่านเสน่ห์ให้อลิชา หากว่ามันทำให้เธอใจสั่นได้ก็คงดี และขอยียวนทิ้งท้ายอีกหน่อยก็แล้วกัน
“ถ้าเปลี่ยนใจอยากไปอาบน้ำที่บ้านผม ไม่ต้องเกรงใจนะครับ มาได้เลย มาตอนไหนก็ได้ สี่ทุ่ม เที่ยงคืน ตีสองก็สะดวก ตีสี่ผมก็พร้อม ผมไม่ล็อกประตูนะ”
เธอจะตีเขาสักที แต่ก็เขาวิ่งหนีอย่างว่องไว เปิดประตูและปิดคืนพร้อมล็อกให้ด้วย
“อ่อยเก่ง...” เธอเบะปาก ถอนหายใจอย่างโล่งอก ที่เขาออกจากห้องไปสักที แต่เมื่อมองไปที่ประตูก็คลี่ยิ้ม ชอบกอดเมื่อกี้จัง เหมือนตัวเองเป็นนางเอกในหนังฝรั่งที่ชอบดูเลย
“โอ๊ย! ขนลุกอะ 5555” อลิชาหัวเราะตัวเอง ฝันเฟื่องไปไกลเหลือเกินแม่คุณ
“ว้าว!”
“อึ้งไปเลยละสิ” อลิชาตอบกลับท่าทีของเขา ไม่ใช่อะไรหรอกนะ พอดีว่าได้อาบน้ำแล้ว เขาเลยมีโอกาสได้เห็นหน้าสด พร้อมสภาพผมที่เปียกและมีผ้าขนหนูผืนเล็กห่อหุ้มเอาไว้ ส่วนอื่น ๆ ของร่างกายนั้นอยู่ในชุดนอนสุดเรียบร้อย เดี๋ยวกลับไปเปลี่ยนเป็นชุดทำงานที่บ้านตัวเองจ้ะ จะไม่มีการโป๊เรี่ยราดให้เขาเข้าใจผิด คิดว่ากำลังอ่อยอีกแน่นอน
“อึ้งจริงครับ ผมคิดว่า... คุณจะ... ไม่มีคิ้ว” ดีแลนกลั้นขำ ก็ปกติผู้หญิงส่วนใหญ่ เวลาไม่แต่งหน้าก็จะคิ้วบางลงหน่อย ของเธอแม้ไม่บาง แต่ก็ไม่หนาเตอะ
“แหม... ช่วยให้เกียรติคิ้วสามมิติของฉันด้วยนะคะ จองคิวสักคิ้วล่วงหน้าตั้งสามเดือนเลยนะ ดูเป็นธรรมชาติดีเนอะ คุณว่าไหม” เธอบอกอย่างภูมิใจ คิ้วนี้ราคาหลักหมื่นนะจ๊ะพี่น้อง ช่างสักคนเดียวกับนางเอกแถวหน้าของเมืองไทยเลย
“ธรรมชาติมาก คุณสวยครับลิชา”
อลิชาเลิกยิ้ม ทำหน้านิ่งและรีบกลับบ้านตัวเอง ไม่ได้เขินเลย พูดจริ๊งงง แค่กลัวหน้าจะแห้ง ต้องรีบไปทาครีมบำรุงต่างหาก แต่เดี๋ยวนะ เบรกแป๊บ...
“คุณ”
“ครับ?”
“ช่างซ่อมกลับไปแล้วใช่ไหมคะ”
“ครับ”
เธอถามเพื่อความแน่ใจ กลัวจะเปิดประตูเข้าไปจ๊ะเอ๋กับคนไม่รู้จัก ที่สำคัญประทับใจที่เขาเป็นธุระให้ แต่ไม่ได้ซึ้งใจเท่าไหร่หรอก เขาจะลำบากแค่ไหนกันเชียว เป็นเจ้าของโรงแรมก็แค่ชี้นิ้วสั่งให้แก้ปัญหา แต่ก็...
“ขอบคุณนะคะ”
“ครับ” เขายิ้มรับคำขอบคุณ ยืนมองเธอเข้าห้องไป ตั้งแต่มีเธออยู่ใกล้ ชีวิตมีสีสันขึ้นเยอะเลย
- Writer
