เมื่ออยู่กันสองคนพรีมพริมาก็พยายามใช้เรี่ยวแรงที่พอมีผลักเขาออกไปจากร่างตนเอง หากแต่เขานั้นก็กอดหล่อนไว้แน่นไม่ยอมปล่อยเอาเสียเลย จึงกลายเป็นว่าหล่อนยื้อยุดกับเขาอยู่... และหล่อนก็เป็นฝ่ายเสียเปรียบมากกว่าเพราะดิ้นอยู่ในอ้อมกอดของเขายุกยิกๆ อยู่อย่างนั้นทั้งที่หล่อนคิดว่าจะไม่ให้เขาได้ใกล้ชิดแบบนี้อีกแล้ว
“คุณทำอะไรของคุณ ทำไมต้องมาทำอย่างนี้ คุณมาวุ่นวายกับชีวิตฉันทำไม หา...” หล่อนถามเขาอย่างเหลืออด
“ผมแค่ไม่อยากให้ผู้ชายถูกหลอกเพิ่มอีกหนึ่งคน แค่อยากให้ไอ้ฝรั่งนั่นไปเจอคนที่ดีกว่าคุณมั้ง”
“ปล่อยฉันได้แล้ว ออกไปห่างๆ ไป” หล่อนบอกเขา เพราะเขารัดแน่นจนหล่อนอึดอัดไปหมด ตอนนี้หล่อนถูกกอดให้นั่งอยู่บนตักของเขานั่นเอง
“ไม่ อยู่อย่างนี้แหล่ะดีแล้ว ดิ้นมากๆ ไม่เหนื่อยหรือไงฮึพรีม” เขาเอ็ดหล่อนเบาๆ
น้ำเสียงที่อ่อนโยนนั้นทำเอาหล่อนอึ้งไปชั่วขณะ หล่อนหยุดดิ้นแล้วเงยหน้าขึ้นมามองเขา... ดวงตาที่เ
