ตติยะลืมตาตื่นขึ้นมาในยามเช้า... มือเขาควานหาร่างบางที่ข้างตัวไม่มี เขาก็ขมวดคิ้วแล้วลืมตาขึ้นมามองอย่างสงสัยว่าหล่อนออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมเขาไม่เห็นรู้ตัวเลย...
“ผู้หญิงที่มากับผมเมื่อคืนล่ะ หายไปไหน” เขาสวมเสื้อคลุมเดินออกมาถามคนที่เฝ้าบ้านอยู่ เพราะเดินหาหล่อนทั่วบ้านแล้วก็ไม่พบและข้าวของหล่อนก็หายไปหมด...
“เอ่อ ออกไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้วครับ เธอบอกว่านายน้อยหลับแล้ว และเธอทำหน้าที่เสร็จจะออกไปหากินต่อ”
“แล้วปล่อยให้ออกไปได้ไงค่ำมืดขนาดนั้นห๊ะ” เขาถามด้วยความโมโห
“เอ่อ เธอบอกว่าเจ้านายจะไม่รั้งเธอไว้ เราเลยปล่อยไปครับ”
“นี่เป็นบ้าหรือไงกันนะ กล้าออกไปได้ไงค่ำมืดขนาดนั้น” เขาพูดอย่างฉุนเฉียว มือหนาปัดต้นไม้แถวนั้นอย่างมีโมโห...
ส่วนคนเป็นลูกน้องนั้นแทบไม่เชื่อว่านายน้อยตติยะจะมีหงุดหงิดกับเรื่องแค่ว่าสาวที่หิ้วมาหนีกลับไปก่อน...
“เอะอะอะไรกัน... ว่าไงนายต้น มายืนทำหน้าเคร่งอะไรแ
