ผูกใจร้ายเพียงเธอ

บทที่1

“เอมไม่โกรธพี่ตาหรอกค่ะ พี่ตาอย่าโทษตัวเองเลยนะคะ เราเป็นครอบครัวเดียวกัน เอมยอมทำทุกอย่าง ขอแค่พี่ตากับคุณป้ามีความสุข เราทุกคนจะต้องผ่านมันไปให้ได้ค่ะ เอมเชื่อว่าทุกปัญหาที่เข้ามามีทางออกเสมอ พี่ตาเชื่อเอมนะคะ” จนถึงตอนนี้เอมมิกาก็ยังมองโลกในแง่ดีอยู่ เธอเชื่อว่าทุกปัญหาที่เข้ามานั้น ล้วนต้องมีทางออก ขึ้นอยู่กับว่า ทางออกที่ว่านั้นมันจะเกิดขึ้นในรูปแบบไหน

และนั่นต่างหากที่สำคัญที่สุด...

ร่างสูงโปร่งภูมิฐานแบบฉบับชายไทยก้าวลงจากรถ Benz s class สีดำคันหรูเมื่อมาถึงจุดหมาย ซึ่งเป็นโรงแรมหรูย่านใจกลางเมือง หนึ่งในธุรกิจที่เขาได้รับสืบทอดจากผู้เป็นย่าที่ตอนนี้วางมือจากทุกสิ่ง ก่อนจะย้ายไปใช้ชีวิตอย่างสงบอยู่ที่ต่างจังหวัด

“เรื่องที่สั่งให้ทำคืบหน้าถึงไหนแล้ว” เสียงเข้มเอ่ยถามเมื่อเห็นคนสนิทคู่ใจเดินออกมาต้อนรับ แม้จะรู้ว่าอาจได้คำตอบที่ทำให้ผิดหวัง แต่เสี้ยววินาทีหนึ่งก็ยังคาดหวังว่าจะได้รับคำตอบที่ถูกใจ ทว่าดูได้จากสีหน้าของอีกฝ่ายแล้ว คงไม่ได้เรื่องอีกตามเคย

“ยังเงียบอยู่ครับ แต่ผมส่งคนไปกดดันแล้ว วันสองวันนี้คงได้เรื่อง นายมาถึงเหนื่อยๆ จะพักก่อนไหมครับ” ด้วยรู้ว่าเจ้านายเดินทางมาไกล อีกทั้งยังต้องมาหัวเสียกับความไม่ได้เรื่องของตัวเองสมทบ ‘ศาสตรา’ จึงถามขึ้นหวังจะเอาใจ แต่ก็เหมือนจะไม่ได้ผลเท่าไหร่

“ไม่! ฉันจะเข้าบริษัทเลย เตรียมรถเอาไว้ให้พร้อมภายในสิบห้านาที”เสียงเข้มกล่าวตอบกลับไปเพียงสั้นๆ ก่อนจะเดินเลยผ่านหน้าลูกน้องมุ่งตรงไปยังลิฟต์ โดยมีพนักงานต้อนรับสาวเป็นผู้เดินนำไป กระทั่งเมื่อมาถึงที่หมาย ซึ่งเป็นห้องสูทราคาหลายสิบล้านเสียงหวานถึงได้ถามขึ้นเบาๆ

“คุณกานต์อยากจะรับเหมือนเดิมไหมคะ...” เหมือนเดิมที่ว่าคือบริการพิเศษสำหรับคนพิเศษ ที่นานปีทีหนเท่านั้นที่จะมีโอกาสได้เห็นเขาตัวเป็นๆ สักครั้ง เพราะความหล่อเหลาเอาเรื่องนี้เองที่มันทำให้ตัดใจสินถาม ด้วยพอจะทราบมาจากรุ่นพี่คนก่อนๆ ถึงบริการพิเศษสุดประทับใจ ที่หากได้ลองสักครั้ง จะติดใจไม่รู้ลืม

“จะทำอะไรก็รีบทำ ผมมีเวลาไม่มาก” นานนับนาทีเห็นจะได้ กว่าเสียงเข้มทรงอำนาจจะตอบกลับ ส่งผลให้ร่างบอบบางแต่ทว่ากลับอวบอิ่มในบางจุดต้องรีบสลัดเสื้อผ้าออกไปจากร่างกายอย่างเร่งด่วน ด้วยกลัวว่าหากมัวชักช้าไปมากกว่านี้ คุณกานต์ของเธอนั้นจะเปลี่ยนใจซึ่งเธอไม่อยากให้เรื่องบ้าๆ แบบนั้นเกิดขึ้น

“พราวขออนุญาตนะคะ”

เสียงหวานเอ่ยขึ้น ยามเมื่อจัดการกับตัวเองเสร็จ เธอค่อยๆ ขยับเข้าไปใกล้ ปลดกระดุมเสื้อให้อย่างเอาอกเอาใจ ยิ่งได้เห็นเขาใกล้ๆ ยิ่งรับรู้ได้ถึงความทรงอำนาจที่แผ่ซ่านไปทั่วร่างกำยำสูงใหญ่ เพราะแบบนี้สินะใครๆ ถึงได้แย่งกันทำหน้าที่นี้นัก

โชคดีที่วันนี้เป็นวันของเธอ ซึ่งหากเธอทำให้เขาพอใจ เผลอๆ อาจได้มากกว่าของขวัญ แค่คิดถึงความสำเร็จที่อยู่ใกล้แค่เอื้อม ความอยากเอาชนะใจเขา ก็เข้าครอบงำจิตใจจนเนื้อตัวสั่น

“คุณเหลือเวลาอีกแปดนาทีคนสวย...” กระทั่งเมื่อเสียงเข้มของเขาดังขึ้นอีกครั้ง เธอจึงได้สติ ยอมละสายตาจากใบหน้าคมคาย มุ่งประเด็นไปยังบางส่วนที่กำลังนูนเด่นอยู่ใต้กางเกงสีดำ มือบอบบางค่อยๆ ปลดมันออกจากร่างกำยำสูงใหญ่อย่างช้าๆ นับเป็นบุญของเธอเหลือเกินที่ได้มีโอกาสนี้ เพราะใครก็ตามที่ถูกเรียกใช้ หากไม่ได้รับของขวัญที่แสนถูกใจ เผลอๆ อาจกลายเป็นคู่ขาของเขา แม้จะแค่ระยะสั้นๆ ก็ถือเป็นโชคดีสูงสุดในชีวิตแล้ว

“พราวขออนุญาตจัดการให้นะคะ” หนนี้เมื่อเขาไม่ตอบ เธอจึงคิดเอาเองว่าความเงียบของเขาคือคำอนุญาต ถึงได้ขยับเข้าไปใกล้ สูดกลิ่นยั่วเย้าของสิ่งตรงหน้าที่มีขนาดใหญ่เกินชาย ก่อนที่จะอ้าปากครอบมันไว้ในปากในนาทีถัดมา การกระทำอุกอาจนี้ได้รับการยืนยันถึงความพออกพอใจด้วยเสียงเข้มที่ครางขึ้นอย่างสุขสม สิ่งนี้ยิ่งทำให้หญิงสาวเริ่มลำพองใจ ขยับปากเข้าออกเป็นจังหวะ ไม่นานเธอก็ทำให้เขาปลดปล่อย แต่แทนที่จะรังเกียจ หญิงสาวกลับกลืนกินความสุขสมของเขา ก่อนจะปาดเลียทำความสะอาดให้อย่างเอาอกเอาใจ ภาพนั้นเร้าอารมณ์คนมองอย่างถึงที่สุด หากแต่ช่างน่าเสียดายที่ตอนนี้...เวลาของหล่อนนั้นหมดลงแล้ว!

“หมดเวลา! ผมต้องไปแล้ว ที่เหลือคุณจัดการต่อเองก็แล้วกัน ผมอนุญาตให้ใช้ห้องน้ำได้ ส่วนเรื่องอื่น...จะมีคนจัดการให้ทีหลัง” ทว่ายังไม่ทันที่ได้รับรางวัล ร่างสูงใหญ่กลับขยับหนีพร้อมจัดแจงเสื้อผ้าของตัวเองให้กลับคืนเป็นปกติ ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง อย่างไม่นึกแยแสคนข้างในเลยสักนิด ว่าหล่อนจะค้างคาสักแค่ไหนกับอารมณ์ที่ยังไม่ได้ปลดปล่อย เพราะว่ามันไม่ใช่หน้าที่ที่เขาจะต้องใส่ใจ!

ความจริงแล้วผู้หญิงพวกนี้สำหรับเขาก็ไม่ต่างอะไรจากเศษฝุ่น บ้างก็หิวกระหายในเงินตรา บ้างก็อยากเอาชนะใจเขาเพื่อไต่เต้าฐานะของตัวเอง ซึ่งก็ไม่เคยมีใครทำได้สำเร็จเลยสักราย!

“ย่าอยากอุ้มเหลน แต่ขืนรอให้แกหาเมียเองอยู่แบบนี้ ย่าเกรงว่าคงหมดลมไปเสียก่อนจะถึงวันนั้น เอาเป็นว่าครั้งนี้ถือว่าย่าขอสักครั้งเถอะนะตากานต์ แล้วจากนี้ ย่าจะไม่ขออะไรแกอีกเลย” นั่นถือเป็นคำขาด ที่ย่ามอบให้กับเขาครั้งล่าสุดที่พบหน้ากัน หากแต่มันกับเป็นเรื่อง ที่กำลังรบกวนจิตใจเขามากที่สุดเช่นกัน!

“ย่าครับ...”