บทที่7
1092 Words
“ได้ตัวเธอแล้วครับนาย แต่เหมือนเธอจะโดนวางยา ผมไม่แน่ใจว่ายาตัวไหน แต่...” ศาสตรารายงานไปตามความจริง พยายามเป็นอย่างมากที่จะไม่โดนตัว ‘คนของนาย’ มากเกินความจำเป็นด้วยกลัวว่าจะเป็นเขาเองที่ชะตาขาด หากเผลอแตะของที่ไม่ควรแตะเข้า
“พาหล่อนมาให้ฉัน เดี๋ยวนี้” นั่นถือเป็นคำสั่งสุดท้าย ก่อนที่คนปลายสายจะกดวาง ปล่อยให้เขา หาทางจัดการที่เหลือต่อเอาเอง
เอมมิกาไม่รู้ว่าจุดหมายปลายทางของตนเองนั้นจะเป็นที่ไหน เพราะทันทีที่อุ้มเธอมาขึ้นรถ ผู้ชายที่คุ้นหน้าคุ้นตาอย่างบอกไม่ถูกก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกเลย นอกจากทำหน้าที่ขับรถของเขาไปจนกระทั่งถึงที่หมาย ความคุ้นเคยของมันสั่งการให้เดินหนีแต่ก็ถูก ‘คนของเขา’ จับตัวเอาไว้อีกจนได้
ซึ่งระหว่างทางที่ถูกลากไปนั้น ไม่มีใครสนใจใยดีต่อเสียงร้องขอความช่วยเหลือของเธอเลยแม้แต่คนเดียว จนกระทั่งเธอถูกพาตัวที่ยังห้องๆ หนึ่ง เขาถึงได้ยอมปล่อยแล้วหันหลังเดินกลับออกไปทันที ทิ้งให้เธอต้องเผชิญหน้ากับผู้เป็นเจ้านายเพียงลำพัง
“ปล่อยฉันนะ! ฉันบอกให้ปล่อย!” หญิงสาวพยายามเดินตามหลังอีกคนออกไป แต่กลับถูกกระชากต้นแขนเอาไว้ จากฝีมือของคนที่เธอไม่อยากเจอหน้าที่สุด เพราะไม่รู้จริงๆ ว่าเขาคิดจะทำอะไร แต่ที่แน่ๆ คือเธอไม่อยากอยู่ที่นี่ กับเขานานไปมากกว่านี้ ไม่เลยสักนิด!
“ไม่อยากขายตัวแล้ว!” นานนับนาทีกว่าเจ้าของห้องจะเอ่ยขึ้น น้ำเสียงนั้นอัดแน่นด้วยความไม่พอใจที่ฉายชัดให้เห็นผ่านดวงตา ทุกอย่างที่ได้ยินมันบอกให้เอมมิการับรู้ ว่าเขารู้ทุกอย่าง...
ทั้งๆ ที่รู้
แต่ก็เลือกที่จะยืนดูเธอถูกผู้ชายสารเลวพวกนั้นหลอก แต่เรื่องนี้จะให้โทษเขาฝ่ายเดียวก็คงไม่ได้ ทั้งหมดนั้นเธอเป็นคนเลือกเอง แล้วจะมาโวยวายอะไรกับสิ่งที่ตัวเองตัดสินใจไปแล้ว!
“ฉันจะขายหรือไม่ขาย แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย ปล่อยนะ ฉันเจ็บ!”เธอยอมถูกเสี่ยพวกนั้นรุมโทรมจนหมดแรง ยอมละทิ้งศักดิ์ศรีทั้งหมดที่มีของตัวเอง ดีกว่าต้องมาทนเห็นหน้าคนเลวตรงหน้านานไปมากกว่านี้! เกลียดเขาไม่รู้จะสรรหาคำใดมาเอ่ย มันถึงจะสาสมกับสิ่งที่เขาทำกับเธอ!
“ถ้าร่านอยากขายนัก! ผมก็จะซื้อไว้เอาบุญเอง! แต่ราคาค่างวดคงต้องดูกันอีกที!” สิ้นคำนั้นมือหนาก็กระชากต้นคอของคนถือดีเข้ามาใกล้ ก่อนจะบดริมฝีปากเข้าหาหล่อนอย่างแรง ท่ามกลางความรู้สึกที่ว่า...ไม่มีความจำเป็นอะไร ที่เขาต้องอ่อนโยนกับผู้หญิงที่ซื้อได้ด้วยเงิน โดยเฉพาะคนถือดีตรงหน้าคนนี้แล้ว ยิ่งไม่จำเป็นไปกันใหญ่!
“อื้อ! ปล่อยนะ!” แรงเท่ามดหรือจะสู้แรงของเขาได้ แค่คิดว่าทั้งหมดนี้หล่อนทำเพราะหวังผลบางอย่าง เขาก็รู้สึกสะอิดสะเอียนเต็มกลืน แต่กระนั้นลึกๆ ในใจก็ยังแสดงความรู้สึกต้องห้ามบางอย่างออกมาอยู่ดี
จูบที่เต็มไปด้วยความหยาบคาย ทำให้หญิงสาวรู้สึกแสบร้อนไปทั่วทั้งริมฝีปาก แต่ถึงกระนั้นคนใจร้ายก็ยังไม่คิดจะใจอ่อนยอมอ่อนข้อให้กันเลยแม้แต่น้อย นั่นเป็นเพราะว่าเขามีความเชื่ออย่างหนึ่ง ว่าอาการขัดขืนที่กำลังได้เห็นเหล่านี้ คือหนึ่งในมารยาของหล่อน ที่ต้องการทำให้เขาตายใจก็เท่านั้น จะมีผู้หญิงคนไหนเก็บความสาวของตัวเองเอาไว้เพื่อการนี้ คำตอบคือไม่มี! หรือถึงต่อให้มี ก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องให้ความสนอกสนใจกับมันอยู่ดี!
แม้จะเคยเห็นผู้หญิงเปลือยกายมาก็มาก แต่กับไม่มีเลยสักคนที่จะทำให้กานต์รู้สึก ‘อยากเอาชนะ’ ได้เท่ากับคนตรงหน้าเขาคนนี้อีกแล้ว เขาชอบที่ได้เห็นเธอสิ้นไร้ไม้ตอก ชอบที่จะทำให้เธอรู้สึกสำนึก ว่าสุดท้ายแล้วไม่ว่าเธอจะถือดีสักแค่ไหน สุดท้ายแล้วคนที่จะเป็นฝ่ายชนะ และได้ทุกสิ่งสมใจนั้น ก็จะยังเป็นเขาอยู่ดี
เสียงซิปที่ถูกรูดจนสุด
ยิ่งเพิ่มแรงขัดขืนให้หญิงสาวเป็นเท่าตัว
เธอเกลียดทุกๆ การสัมผัสของเขา เกลียดมือหนาสากที่กำลังปัดป่ายไปทั่วเรือนร่างของเธออย่างถือสิทธิ์ เกลียดกระทั่งตัวของเธอเอง ที่เผลอเกิดความรู้สึกที่ไม่ควรขึ้น ยามเมื่อฝ่ามือร้อนสัมผัสหนักๆ เข้าที่ทรวงอกอิ่ม ก่อนที่เขาจะบีบขย้ำมันอย่างแรงเหมือนต้องการระบายอารมณ์โกรธ เพราะเผลอไปนึกภาพของหล่อน กำลังนัวเนียอยู่กับชายแก่คราวพ่อถึงสามคนขึ้นมา!
“ผมจะให้ทุกอย่างที่คุณกับครอบครัวต้องการ แต่ถ้าขืนคุณยังดื้อไม่เลิกอยู่แบบนี้...นอกจากคุณจะถูกผม ‘เอา’ จนพรุนแบบฟรีๆ แล้ว คุณจะไม่ได้อะไรจากผมเลยแม้แต่อย่างเดียว!” นี่ดูเหมือนจะเป็นประโยค ที่ฉุดเอาแรงดิ้นรนขัดขืนของเธอให้ค่อยๆ ดำดิ่งลึกลงไปเรื่อยๆ ด้วยสำนึกดีว่าคงเหลือแต่เพียงเขาคนเดียวแล้วเท่านั้น ที่จะเป็นตัวเลือกสุดท้ายที่เธอจำต้องรับไว้อย่างไม่มีทางเลือก
“คะ...คุณต้องรับปากมาก่อน ว่าหลังจากนี้จะไม่เข้าไปยุ่งวุ่นวายกับพี่สาวของฉัน อ๊ะ!” แทนคำตอบ มือหนาจัดการจับเรยวขาสวยทั้งสองให้ค่อยๆ แยกออกจากกันก่อนที่ปลายนิ้วก็กดแทรกเข้าสู่กลีบกุหลาบที่กำลังบานฉ่ำไปด้วยพิษรักอย่างรุนแรง ราวกับต้องการจะตอกย้ำให้คนใต้ร่างได้สำนึก ว่าหล่อนไม่มีสิทธิ์มาชี้นิ้วสั่ง หรือบอกให้เขาทำอะไรต่อมิอะไร เพื่อสนองถึงความต้องการของตัวเองทั้งนั้น!
แต่เพื่อเป็นการเห็นแก่ความคับแน่นที่กำลังเล่นงานนิ้วของเขาอยู่ตอนนี้ ครั้งนี้เขาจะยอมอ่อนข้อให้สักครั้ง ถือเสียว่าเอาบุญ!
“ตกลง!” ชายหนุ่มหยุดคำพูดของตัวเองเอาไว้ชั่วครู่ ราวกับจะปล่อยให้เหยื่อสาวตายใจ ก่อนที่เขาจะทำลายทุกอย่างลงด้วยคำพูดต่อมา…
- Writer
