อสูรพรางสวาท

บทที่ 1 ตอนที่ 3

ในมุมมืด...เด็กหนุ่มที่ทรุดนั่งลงบนพื้นใช้กำปั้นชกกำแพงหนักๆ หลายครั้งจนเลือดไหลซิบเป็นทางยาวพอๆ กับน้ำตาของเขา ครอบครัวของเขา พ่อ...แม่ คนในบ้าน ต้องมาสังเวยลมหายใจไปโดยไม่มีความผิดอะไรเลย อีกทั้งบ้านของเขา บ้านที่แม่รัก และพ่อก็สร้างมันด้วยน้ำพักน้ำแรงเพื่อมอบให้กับเธอ บัดนี้กลับตกไปเป็นของคนโฉด ที่ชุบมือเปิบอย่างหน้าตาเฉย เพื่อใช้เป็นของรับขวัญลูกสาวของมัน

เด็กคนนั้น...ที่ถือกำเนิดขึ้นมาในค่ำคืนที่ครอบครัวของเขา ต้องเผชิญกับความวิบัติ แล้วจะถือว่าเป็นตัวนำโชคเช่นที่ไอ้ฆาตกรมันว่าได้อย่างไรเล่า แต่เป็นตัวซวยต่างหาก เป็นตัวกาลกิณีโสโครกเช่นเดียวกับผู้ให้กำเนิดนั่นแหละ

“กรี๊ด!”

เสียงหวีดร้องดังระงมแว่วเข้าหูให้ได้ยิน เด็กหนุ่มลุกยืนอัตโนมัติ ใจวูบหล่นแทบเท้าทันที ตัวเขาชาวาบราวกับไม่มีโลหิตไหลเวียนคอยหล่อเลี้ยง เขารู้ดีว่าเกิดอะไรขึ้น เขารู้ดีว่าเสียงนั้นเป็นเสียงของใครบ้าง แม้จะไม่อยากยอมรับก็ตามที

“คุณแม่...น้าทิม...”                                                                                       

        ‘สาบานสิครับว่าจะรักษาชีวิตไว้แก้แค้นให้พวกเราทุกคน’ ก่อนที่เท้าจะก้าวตามเสียงไป คำพูดของทิมขณะที่อยู่ให้ห้องน้ำร้างก็ดังขึ้น ฉุดให้เขาหยุดตัวเองได้เสียก่อน

รัชตะกัดริมฝีปากตัวเองที่ซึมเลือดซ้ำรอยเก่าอย่างไม่รู้สึกถึงความเจ็บ ยกมือปาดน้ำตาลูกผู้ชาย ที่เอ่อไหลรินเพราะความเจ็บแค้น แล้วหันหลังวิ่งตรงไปที่กำแพงรั้วสุดชีวิต เด็กหนุ่มปีนป่ายขึ้นต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ใกล้รั้วมากที่สุดก่อนจะไต่กิ่งไม้นั่นโหนตัวค่อยๆ วางเหยียบข้ามเหล็กดัดเป็นรูปหอกแหลมตรงส่วนบนสุดของกำแพงรั้ว และกระโดดข้ามไปยังอีกฝั่งอย่างรวดเร็ว

เด็กหนุ่มออกมายืนเต็มความสูงตรงด้านนอกกำแพงของบ้าน ท่ามกลางความเงียบสงัด มีเพียงสายลมเท่านั้นที่พัดผ่านแว่วเข้ามาในหู ราวกับทุกอย่างกำลังหลับใหลไปกับราตรีกาล ทุกสรรพสิ่งหารับรู้ไม่ว่าเลยผ่านกำแพงนี้ไปได้เกิดโศกนาฏกรรมเลวร้ายที่สุดขึ้น

“ผมสาบาน...ว่าผมจะกลับมาทวงทุกอย่างของเราคืน...ทวงลมหายใจให้กับทุกคน หลับให้สบายนะครับ...”