“แม่แจงจ๋านี่สอนแต่อะไรดี ๆ ให้ลูกจำเนอะ” ไอ้หมายิมมันกระซิบที่ข้างหูฉัน
น้ำเสียงของมันบ่งบอกถึงความไม่พอใจเป็นอย่างมาก
ฉันหันไปยิ้มเจื่อน ๆ ให้มัน
“จัสจ๋า เรียกแบบนั้นไม่ได้แล้วนะคะเพราะตอนนี้คุณลุงเขาสติดีแล้วค่ะ” ฉันรีบแก้ต่างกับลูก
รู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ ยังไงไม่รู้ ถึงจะโดนบ่อย แต่ก็ไม่เคยชิน
“งั้นเรียกพ่อยิมจ๋าได้ไหมจ๊ะ”
เอิ่มมมมม
ไม่เจอกันแค่ไม่กี่วันทำไมลูกอีแจงช่างเจรจานักล่ะ มีจ๊ะ มีจ๋า
“เอ่อ...” อีแจงอ้ำอึ้ง ควรพูดอะไรต่อดี
“ก็ยายแจ๋มบอกว่าลุงยิมจะมาเป็นพ่อ ต่อไปให้เรียกพ่อยิม จัสก็เลยเติมจ๋า เหมือนที่เรียกแม่แจงไงจ๊ะ” จัสมินอธิบาย ทำให้ฉันนึกถึงตัวการของเรื่องขึ้นมาทันที
ถ้ายายแจ๋มไม่ตกลง งานนี้ไม่มีทางเกิด ฉันต้องการเคลียร์กับยายแจ๋ม
“จ้ะ เอาที่จัสสบายใจเลยนะลูก แต่ตอนนี้ยายแจ๋มอยู่ไหนจ๊ะ บอกแม่แจงหน่อยซิ แม่แจงคิดถึงยายแจ๋มมาก” หลอกถามลูกคือเรื่องปกติของอีแจง
“ยายแจ๋
