6 ยิ้มละพัน
1554 Words
เวลา 20.23 น.
“ทำไรกิน” พี่สายรหัสถามขณะที่ฉันกำลังเก็บอุปกรณ์ร่วมรักของเขา เด็กของพี่สายรหัสเพิ่งจะกลับไปค่ะ “สั่งชาบูมากินดีกว่า”
“ค่ะ เดี๋ยวหนูสั่งให้นะคะ”
“เดี๋ยวพี่สั่งเอง พี่รู้จักร้านอร่อย” พี่สายรหัสชูมือถือขึ้น แล้วจากนั้นก็นั่งกด ๆ จิ้ม ๆ
“เออนี่เฉิ่ม มานี่หน่อย” เมื่อพี่สายรหัสกดมือถืออยู่สักพักเขาก็เอ่ยเรียกฉัน
“คะ” ฉันวางของและเดินมาหยุดตรงหน้าพี่สายรหัส
“พกติดตัวไว้ ห้ามเอาไปขาย พี่ขี้เกียจติดต่อผ่านคนอื่นแล้ว หัดเกรงใจเพื่อนบ้าง” พี่สายรหัสยื่นโทรศัพท์ราคาแพงมาให้ฉัน “พี่สมัครไลน์ไว้ให้แล้ว แอดเพื่อนเรียบร้อย”
“ขอบคุณค่ะ” ฉันยกมือขึ้นขอบคุณเขา ความจริงไม่มีความอยากได้เลย และรุ่นนี้คงแพงมาก ถ้าเอาไปขายคงได้หลายบาท ฉันว่าน่าจะประมาณ 3 – 4 หมื่น
“ขอย้ำว่าห้ามขาย ไม่งั้นจะหักจากเงินเดือน” บางทีพี่สายรหัสก็เหมือนมานั่งอยู่ในสมองของฉันจริง ๆ
“รับทราบค่ะ งั้นหนูไปทำงานต่อนะคะ”
“อืม รีบทำ อีกชั่วโมงอาหารน่าจะมาส่ง พี่หิวแล้ว” พี่สายรหัสพูดแล้วจากนั้นก็นั่งกดเกมที่เชื่อมต่อกับทีวี
ค่ะ สบายมากค่ะ รู้อะไรมั้ยคะ การเป็นแม่บ้านของพี่สายรหัสไม่ใช่เรื่องง่ายนะคะ ไอ้ไซซ์ถุงยางอนามัย ยี่ห้อถุงยาง กลิ่น รส อะไรคือฉันต้องรู้หมด
ฉันต้องเป็นคนซื้อ พี่สายรหัสของฉันมีหน้าที่ขึ้นเตียงอย่างเดียว จะเลือกใช้อะไรทุกอย่างต้องพร้อม
แล้วลองจินตนาการสารรูปของฉันที่เดินไปซื้อถุงยางอนามัยสิคะ พนักงานนี่มองหน้าฉันทุกครั้ง ส่งสายตาเหยียดฉันจนฉันรู้สึกได้ว่าพวกเขาคงคิดว่า ‘หน้าตาแบบนี้ใช้เยอะขนาดนี้เลยเหรอ’
แต่ฉันไม่แคร์ค่ะ เพราะการออกไปซื้อของพวกนี้ พี่สายรหัสจ่ายให้ฉันต่างหากครั้งละ 5,000 บาท ถือว่าคุ้มค่ากับการถูกมอง
“กินเยอะ ๆ เดี๋ยวก็ไม่มีแรงทำงานบ้าน ไหนจะไปเรียนอีก ตัวก็แห้ง” พี่สายรหัสตักหมู ตักผัก ตักเส้น ตักทุกอย่างมาใส่ถ้วยให้ฉัน เราสองคนนั่งกินชาบูด้วยกัน
“ขอบคุณค่ะ”
“เออ รายงานของพี่ถึงไหนแล้ว อาทิตย์หน้าพี่ต้องส่งแล้ว”
“อีกนิดก็เสร็จแล้วค่ะ”
“อืม ดี ๆ” รายงานที่ว่าก็รายงานที่พี่สายรหัสต้องส่งอาจารย์ แต่เขาให้ฉันเป็นคนทำ ส่วนตัวเขานั่งสั่งอยู่ข้าง ๆ รายงานเล่มละ 4,000 บาทเป็นต้นไป แล้วแต่ความยากง่าย “เออเฉิ่ม...”
“คะ?” ฉันเงยหน้าจากถ้วยแล้วมองหน้าพี่สายรหัส
“มีแฟนมั้ย”
“แค่ก ๆ อะ อะไรนะคะรุ่นพี่” ยอมรับว่าตกใจเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่พี่สายรหัสถามเรื่องนี้
“พี่ถามว่ามีแฟนมั้ย” พี่สายรหัสมองหน้าฉัน
“หน้าอย่างหนูใครจะเอาเป็นแฟนคะ” ฉันตอบและก้มหน้าตักของในถ้วยใส่ปากแล้วเคี้ยวตุ้ย ๆ
“หมั้นกันมั้ย”
“หือ อะไรนะคะ” ฉันเงยหน้าขึ้นอีกรอบ ฉันว่าฉันหูแว่วนะ คงหูแว่วแหละ พี่สายรหัสคงไม่ได้บอกว่าหมั้นกันมั้ยหรอก
“หมั้นกัน พี่จริงจัง” ดวงตาคมเข้มนั้นกำลังมองฉันด้วยสายตาที่จริงจัง “พี่จ้างเดือนละแสน ทำให้เนียนที่สุด”
“เอ่อ รุ่นพี่ช่วยขยายความมากกว่านี้หน่อยได้มั้ยคะ พูดแค่นี้หนูไม่เข้าใจ” เดือนละแสน ไม่ใช่เงินน้อย ๆ นะ ไหนจะค่าจ้างในส่วนของแม่บ้านอีก แค่คิดเงินก็เต็มหน้าฉันแล้ว
“พี่จ้างเฉิ่มเดือนละแสนในฐานะคู่หมั้นของพี่ เดือนละแสนไม่รวมกับเงินที่ได้รับทุกเดือน ทุกคนที่มอจะรู้ว่าเราหมั้นกัน เฉิ่มต้องรับมือกับพวกที่มอให้ได้ ถ้าเฉิ่มตกลงงานหมั้นจะถูกจัดขึ้นเงียบ ๆ สินสอดทองหมั้นจะเป็นของเฉิ่ม พี่ไม่ทวงคืน แต่เราต้องหมั้นกันจริง ๆ ทำยังไงก็ได้อย่าให้พ่อกับแม่ของพี่จับได้ โอเคมั้ย” นี่คือคำอธิบายของพี่สายรหัส
จำนวนเงินช่างหอมหวาน
“ทำไมต้องเป็นหนูคะ” สภาพของฉัน ไม่น่าจะหลอกใครได้นะ แล้วพี่สายรหัสที่สเปกของเขามีแต่คนน่ารัก เขาไม่คิดบ้างหรือไงว่ามันแปลก
“คนอื่นมันพูดไม่รู้เรื่อง แล้วพี่ก็เชื่อใจเฉิ่มแค่คนเดียว พี่เชื่อว่าเฉิ่มจะไม่ทำให้พี่ผิดหวัง และเฉิ่มคงไม่หลงรักพี่” ก็จริง เรื่องรักฉันรักพี่สายรหัสไม่ลงหรอก
“ครอบครัวของรุ่นพี่จะโอเคกับหนูเหรอคะ” เรื่องนี้น่าเครียดไม่ต่างจากโดนสายตาคนที่มอมองอีกนะ ถึงจะหมั้นปลอม ๆ แต่ครอบครัวเขาจะรับฉันได้รึเปล่า
“เรื่องนั้นไม่ต้องสนใจ สนใจแค่พี่ก็พอ เอาเป็นว่าตกลงนะ ถ้าตกลงพี่จ่ายก่อน 5 แสน โอนเข้าบัญชีเดี๋ยวนี้เลย”
โห ห้าแสนมันครึ่งล้านเลยนะ ไม่ใช่เงินน้อย ๆ เลย
เอาวะ เพื่อเงิน กอบโกยได้ต้องรีบกอบโกย เพราะไม่รู้ว่าพี่สายรหัสของฉันจะมีครอบครัวเมื่อไหร่ ตอนนี้มีโอกาสก็ขอโกยเงินเขาก่อนแล้วกัน
“โอเคค่ะ หนูจะพยายามทำให้เนียนที่สุด รุ่นพี่เชื่อใจหนูได้เลย” แล้วฉันก็ตกลงเพราะเม็ดเงินมันล่อตาล่อใจฉันมาก ๆ
“อย่างแรกคือต้องหัดยิ้มนะ ไม่งั้นที่บ้านพี่คงคิดว่าพี่บังคับเฉิ่มมาหมั้นด้วย เข้าใจมั้ย”
“ค่ะ เข้าใจค่ะ”
“แล้วก็รับกับแรงกดดันที่มอให้ไหว ถ้ามันหนักเกินพี่จะช่วยเอง”
“ใครรู้เรื่องนี้ได้บ้างคะ หนูบอกดิสได้มั้ย” ฉันไม่มีความลับกับดิสไง แล้วดิสก็รู้ว่าฉันกับพี่สายรหัสไม่มีทางจะหมั้นกันเพราะความรักได้
มันไม่มีมูลที่จะเป็นความจริงสักนิด
“ได้ดิ เพื่อนพี่รู้ เพื่อนเฉิ่มรู้”
“อ่อ โอเคค่ะ” ฉันพยักหน้ารับรู้ “เอามือถือมาโอนเงินเลยมั้ยคะ เดี๋ยวหนูไปหยิบให้”
“ใจเย็นก่อนก็ได้ กินข้าวให้เสร็จก่อน พี่ไม่โกงหรอก” พี่สายรหัสทำหน้าเหมือนเอือมความงกของฉัน “อ่อ พี่โหลดแอพโอนเงินมาให้แล้ว ไปตั้งค่าเอาแล้วกัน ไอ้แจ้งเตือนเงินเข้าออกด้วย เน็ตใช้รายเดือน พี่ออกให้ ขอแค่อย่าทะลึ่งเอาไปขายก็พอ”
“ขอบคุณค่ะ” ฉันเอ่ยขอบคุณและตักหมูขึ้นมาเคี้ยว
“อย่าลืมนะเฉิ่ม ต้องยิ้ม ไม่งั้นไม่เนียนนะ ถ้าที่บ้านของพี่จับได้เราจบเห่ด้วยกันทั้งคู่นะ”
“ค่ะ รับทราบค่ะรุ่นพี่”
“รับทราบก็ยิ้มดิ”
“ยิ้มตอนนี้เหรอคะ”
“อืม หัดยิ้มตอนนี้แหละ งั้นจะเนียนมั้ยล่ะ” จู่ ๆ มาสั่งให้ยิ้ม มันมีอะไรจรรโลงใจจนน่ายิ้มให้หรือไง ตรงหน้าก็หน้าหล่อของพี่สายรหัสสุดหื่น ไม่น่ายิ้มให้สักนิด
“คือตอนนี้มันไม่มีอะไรที่หนูอยากจะยิ้มให้ค่ะ”
“พี่นี่ไง” เอิ่ม ให้ยิ้มให้คนอย่างพี่สายรหัสเนี่ยนะ “พี่ลืมบอกว่าพรุ่งนี้ต้องไปบ้านพี่ มันกะทันหันพี่รู้ พี่ก็ตั้งตัวไม่ทันเหมือนกัน ไหนยิ้มดิ๊”
นี่มันเข้าโหมดขู่บังคับนะ คนเราไม่อยากยิ้มมาบังคับให้ยิ้มได้ด้วยเหรอ
“ยิ้มละพัน” พี่สายรหัสล้วงกระเป๋าตังค์ขึ้นมา ควักแบงค์พันออกมาจากกระเป๋าหนึ่งใบ
ฉันคลี่ยิ้มบาง ๆ “ถ้ายิ้มกว้างกว่านี้ได้ 2 พัน” พี่สายรหัสควักแบงค์พันใบที่สองออกมา ฉันก็ยิ้มกว้างกว่าเดิมสิ นั่นเงินเลยนะ แล้วก็แค่ยิ้มเอง ฉันยิ้มได้อยู่แล้ว
“ฉีกยิ้มให้ 3 พันเลยอะ” ใบที่สามถูกหยิบออกมาจากกระเป๋าของพี่สายรหัส
ฉันฉีกยิ้มกว้าง กว้างที่สุดเท่าที่จะกว้างได้ ตอนยิ้มคือมองเงินที่แกว่งตามแรงมือของพี่สายรหัสนะ ไม่ได้มองหน้าพี่สายรหัสสุดหื่นสักนิด คิดแค่ว่า ‘สามใบนั้นเป็นของฉัน ต้องมาอยู่ในกระเป๋าของฉันเท่านั้น ไม่มีทางจะกลับเข้ากระเป๋าพี่สายรหัสอีก’
“นั่นแหละ พรุ่งนี้ยิ้มแบบนี้ ส่วนสตอรี่ความรักของเรา เดี๋ยวพี่จะบอกตอนเดินทางไปบ้านพี่พรุ่งนี้ตอนเย็น… อะ หน้าเงินจริง ๆ นะเรา” พี่สายรหัสยื่นแบงค์พันสามใบมาให้ฉัน
“ขอบคุณค่ะรุ่นพี่” ฉันจูบแบงค์พันสามใบแล้วยัดใส่กระเป๋ากางเกงวอร์ม จากนั้นก็นั่งกินชาบูต่อ
วันนี้ได้มาสามพัน ถือว่าคุ้มค่ากับรอยยิ้ม ไม่สิ ต้องได้มากกว่านี้นี่นา
“รุ่นพี่อย่าลืมโอน 5 แสนนะคะ” ฉันเอ่ยเตือนเมื่อนึกขึ้นมาได้ กลัวว่าพี่สายรหัสจะลืมเงินก้อนโตของฉัน
END KONDEE
- Writer
