สามีข้าคือนายพรานตาบอด

บทที่ 2

พอหานตงเทียนพูดจบก็มีเสียงอือฮากันทั่วทั้งบริเวณลานบ้านของตากับยาย สายธารในร่างของอวี่หลิงมองหน้าของว่าที่สามีในอนาคต เขารูปร่างสูงใหญ่ผิวออกไปทางดำแดงเพราะตากแดดกลางแจ้งจะให้ขาวเหมือนบัณฑิตคงจะไม่ได้ หน้าซีกที่ไม่ปิดก็มีหนวดเคราแต่ฝั่งที่ปิดเอาไว้แค่ที่ดวงตามองไปเหมือนโจรสลัดในทะเลเลยสายธารคิดในใจเอาวะไหนๆเราก็ตายจนจากมาเข้าร่างคนอื่นแล้วคงมีคนอยากให้เรามาละนะ เธอคิดปลอบใจตัวเองหลังจากมองหน้าของวาที่สามีของตัวเองจนพอใจแล้ว ถึงแม้จะมีรอยแผลเป็นยาวลงมาข้างแก้มที่เด็กมองเห็นแล้วกลัว เพราะเขาไว้หนวดจึงทำให้แม้แต่สาวๆในหมู่บ้านยังมองนายพรานตาบอดด้วยความรังเกียจ เขาจึงไม่ค่อยเข้ามาในหมู่บ้านเท่าไรเวลาที่ไปขายสัตว์ป่าเขาก็ไปตั้งแต่ยามเหมาทุกคนจึงไม่ค่อยเห็นหน้าพรานหนุ่มแต่ถ้าเจอก็พากันวิ่งหนีเหมือนเขาจะมาเอาชีวิตใครไปเสียอย่างงั้น

หานตงเทียนก็มองสาวน้อยว่าที่ภรรยาที่มองหน้าเขาด้วยเช่นเดียวกัน สองสายตาสบกันใจของพรานหนุ่มเต้นรัวนี้เขาเป็นอะไรอยู่มาได้ยี่สิบสองหนาวไม่เคยสนใจผู้หญิงในหมู่บ้านเลยสักครั้ง แต่สบกับดวงตาที่ใสซื่อของนางแล้วใจของเขาสั่นไหวจนยกมือจับหน้าอกตัวเองหรือเราจะไม่สบายกัน หานตงเทียนคิดในใจและสังเกตุสีหน้าของว่าที่ภรรยาตัวเองเงียบๆ

"เอาละในเมื่อได้ข้อยุติแล้วก็แยกย้ายกันกลับบ้านใครบ้านมันไปได้แล้ว" หัวหน้าหมู่บ้านบอกลูกบ้านที่ตามไปที่ลำธารในป่า ทุกคนจึงแยกย้ายกันเดินออกไปจากลานหน้าบ้านของตากับยาย แต่ยังพูดกันเสียงดังว่าน่าสงสารนังหนูอวี่หลิงที่แต่งให้กับสามีตาบอดที่ยากจนไม่รู้จะพากันไปอดตายเพิ่มอีกหรือเปล่า บางคนก็สงสารด้วยความจริงใจ บางคนก็ซ้ำเติมในความโชคร้ายของคนอื่น สายธารจึงส่ายหัวให้กับความคิดของคนที่นี้ก็แค่ตาบอดไม่ใช่โรคติดต่อเสียหน่อย ทำยังกับเขานำเชื่อโรคไปให้อย่างแหละเหอะสมองพิการกันทั้งหมู่บ้านไปแล้วคนพวกนี้ เห็นคนพิการไม่ได้ชอบคิดว่าสวรรค์ลงโทษและสาปแช่งให้เขาเป็นเช่นนี้ทุกคนจึงไม่อยากเข้าใกล้เพราะกลัวว่าตัวเองจะโชคร้ายไปด้วยนั้นเอง

สายธารได้แต่ส่ายหัวในความคิดของคนพวกนี้ที่มองคนแค่รูปร่างภายนอก คนดีๆจึงต้องเสียใจที่ต้องมาเจอเรื่องน่าปวดหัวเช่นนี้ หานตงเทียนก็คงจะเสียใจมากเช่นเดียวกันที่คนในหมู่บ้านต่างก็รังเกียจครอบครัวของเขาจึงไม่ค่อยพาน้องเข้ามาในหมู่บ้านถ้าไม่จำเป็น เด็กในหมู่บ้านที่พอมองว่าพวกเขาเข้ามาต่างก็พากันวิ่งหนีเพราะกลัวจะโชคร้ายไปด้วยนั้นเอง

"เอาละนังหนูปีนี้เองก็จะครบสิบแปดในไม่กี่วันในเมื่อนายพรานเขายอมรับแต่งเองนังหนูอวี่หลิงแล้วข้าก็จะมาในวันที่พวกเจ้าแต่งงานกันเจ้าจะว่าอย่างไร" ละหัวหน้าหมู่บ้านถามอวี่หลิงขึ้น

เห้อะข้าจะไปว่าอะไรได้สายธารคิดในใจในเมื่อพวกท่านเจ้าจี้เจ้าการให้ข้าต้องแต่งเท่านั้นนี้นะยังจะมาถามหาความอะไรอีกเล่านางคิดแต่ในใจแต่ไม่พูดออกมา ก่อนจะเงยหน้ามองทุกคนที่ยืนอยู่ตรงหน้ามีตากับยายอาของนางภรรยาของท่านอาและลูกทั้งสองคนของท่านอา ที่ยืนจับมืออวี่หลิงในกำลังใจนางอยู่ข้างๆในความทรงจำครอบครัวของท่านอาดีกับนางทุกอย่างรวมทั้งตากับยายด้วยที่เสียทั้งลูกสาวและลูกเขยจากไข้ป่าไปพร้อมกันทิ้งหลานสาวเอาไว้ให้ดูต่างหน้า

"ข้าไม่เป็นไรเจ้าค่ะข้าจะแต่งให้นายพรานหานตงเทียน ข้าต้องขอโทษด้วยเจ้าค่ะที่ทำให้ท่านนายพรานต้องเดือดร้อนที่ช่วยเหลือข้าจนต้องมารับผิดชอบด้วยการแต่งงานกับข้าขอโทษจริงๆเจ้าค่ะ" สายธารในร่างอวี่หลิงลุกขึ้นก้มขอโทษหานตงเทียนจากใจที่ต้องรับนางไปเป็นภรรยาด้วยความไม่เต็มใจ

หานตงเทียนเองก็ตกใจที่นางยอมแต่งให้เขาโดยที่ไม่โวยวายที่ได้สามีตาบอดเช่นเขา ทั้งยังขอโทษเขาอีกที่ต้องมาเดือดร้อนไปกับนางด้วยเขาจึงตอบว่าที่ภรรยาด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงหลายส่วน

"ไม่เป็นไรถ้าเจ้าไม่รังเกียจครอบครัวของข้าที่ยากจนทั้งยังมีน้องทั้งสองคนที่ต้องดูแลอีก" หานตงเทียนตอบนางกับ

"อ้อข้าไม่รังเกียจเลยเจ้าค่ะข้ายินดีแต่งให้ท่านด้วยความเต็มใจเงินทองเป็นของนอกกายข้าจะช่วยท่านหาเองเจ้าค่ะไม่ต้องกลัว" อวี่หลิงตอบคำถามของหานตงเทียนด้วยรอยยิ้ม

หานตงเทียนมองหน้าของอวี่หลิงที่ยิ้มให้เขาจนตาหยี่จนตาพร่ามัวนางบอกไม่ได้รังเกียจครอบครัวของเขาเลยทั้งยังจะช่วยเขาหาตำลึงเพิ่มขึ้นมาอีกด้วย เขาจึงยกยิ้มที่มุมปากด้วยความพอใจก่อนจะวางหน้าเรียบเฉยไม่ให้ใครเห็นรอยยิ้มเมื่อสักครู่ของเขา

ตากับยายจึงเดินเข้ามาหาหลานสาวถามด้วยความเป็นห่วง

"เจ้าพูดจริงใช่ไหมหลิงเอ๋อร์ถ้ากลัวก็บอกตากับยายถึงเราจะยากจนข้าก็รักเจ้ามากไม่ต่างไปจากลูกของอาของเจ้าเลย" ยายบอกหลานสาวและกอดนางแนบอก

สายธารกอดยายตอบที่ครอบครัวนี้รักหลานเท่าเทียมกันแม้จะยากจน นางคิดถึงตากับยายในภพเดิมที่แสนดีเช่นเดียวกันหรือนี้จะเป็นครอบครัวเก่าในภพเก่าและให้นางย้อนกาลเวลามาช่วยทุกคนจากความอดอยาก ไม่เป็นไรต่อไปนี้ข้าจะดูแลคนในครอบครัวของเจ้าเองอวี่หลิงสายธารพูดในใจอย่างหมายมั่น

"ยายจ๋าอย่าห่วงข้าสบายดีและเต็มใจแต่งให้นายพรานเจ้าค่ะ พวกท่านสบายใจได้เลยข้าจะไปอยู่กับสามีที่บ้านเชิงเขาหลังจากแต่งงานแล้ว บ้านหลังนี้ให้อวี่ซิงอยู่ต่อถ้านางแต่งงาน

"แค่ช่วยดูแลบ้านแทนข้าด้วยหรืออยากทำบ้านหลังไหม่ก็ได้ใกล้กันได้เลยข้ายินดีเจ้าค่ะตายาย" อวี่หลิงตอบทุกคนให้สบายใจ อวี่จางเฉิงถามหลานสาว

"เจ้าแน่ใจแล้วอาก็ไม่ขัดถ้าหลานอยู่ที่บ้านของสามีไม่ได้บ้านหลังนี้ก็ยังเป็นของหลานอาจะดูแลเอาไว้ให้เจ้าเอง"

"เจ้าค่ะท่านอาขอบพระคุณนะเจ้าคะที่ทุกคนดูแลข้ามาเป็นอย่างดีข้าจะตอบแทนคุณพวกท่านอย่างแน่นอน" จากนั้นอวี่ซิงก็มากอดญาติสาวเช่นเดียวกันเพราะทั้งคู่เกิดไล่เรี่ยกันอวี่หลิงห่างจากอวี่ซิงไม่กี่ปี

"ทุกคนไม่ต้องห่วงข้าเต็มใจแต่งงานให้นายพรานหานตงเทียนเจ้าค่ะ" อวี่หลิงตอบเสียงชัดเจนจนหานตงเทียนมองนางด้วยความสนใจเช่นเดียวกันที่นางไม่กลัวเขาเหมือนคนในหมู่บ้านหรือ