สามีข้าคือนายพรานตาบอด

บทที่ 1

สายธารสาวสวยดีกรีบัญฑิตดีเด่นพึ่งจะจบจะมหาลัยการเกษตรหมาดๆ กลับที่บ้านทางภาคอิสานทำไร่นาสวนผสมตามรอยพ่อหลวงเกษตรพอเพียงได้สองปีจนทุกอย่างเริ่มลงตัว ที่ดินห้าสิบไร่ที่พ่อกับแม่ทิ้งเอาไว้ให้ก่อนที่ท่านทั้งสองจะเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุตั้งแต่ที่เธอเรียนเรียนมหาวิทยาลัยในปีแรก จึงได้เงินประกันชีวิตของพ่อกับแม่ที่ทำให้เธอเรียนจนจบมาได้และได้กลับมาดูแลมรดกของพ่อกับแม่ที่ตากับยายดูแลเอาไว้ให้เป็นอย่างดีและพวกท่านก็จากเธอไปอีก หลังจากที่เธอกับมาช่วยพวกท่านทำไร่นาสวนผสมได้สองปีที่ตากับยายบุกเบิกสร้างเอาไว้รอหลานสาวคนเดียวที่ลูกสาวทิ้งเอาไว้ให้ดูต่างหน้า

หลังจากที่ทำงานเหนื่อยมาทั้งวันแล้วอาบน้ำกินข้าวนอนหลับพักผ่อนในห้องนอนที่แสนจะสบาย ในคืนนั้นเธอฝันเห็นครอบครัวหนึ่งมีสามคนพี่น้อง คนพี่คงจะยี่สิบกว่าๆส่วนน้องสองคนของเขาคงเป็นฝาแฝดชายหญิงอายุราวๆสิบขวบได้อาศัยที่บ้านดินติดชายป่าทางขึ้นเขา พวกเขาใช้ชีวิตอยากยากลำบากเพราะพี่ชายของพวกเขาไปล่าสัตว์โดนหมีทำร้ายบาดเจ็บสาหัสเลือดท่วมตัวเสียงสองแฝดพี่น้องร้องให้เสียงดังในบ้านดินหลังน้อย สายธารสะดุ้งตื่นด้วยใจที่เต้นระทึกเหงื่อไหลเต็มหลังมันเหมือนว่าเธออยู่ในบ้านหลังนั้นกับพวกเขาเลย

เช้านี้เธอจึงตื่นขึ้นมาด้วยใจไม่สดชื่นเท่าไรก่อนจะขับรถออกไปตลาดเช้า ใส่บาตรด้วยดีกว่าสายธารคิดในใจและขับรถกระบะออกไปจากบ้านตอนตีห้ากว่าๆแถวบ้านออกถือว่าสว่างแล้วช่วงหน้าร้อน

แต่อนิจจาเธอใส่บาตรเรียบร้อยซื้อข้าวของกลับมาด้วยเยอะแยะ แต่ไม่ถึงบ้านมีรถตำตรวจจับย***าที่ข้างทางและกำลังยิงปะทะกันพอดีกับที่เธอขับรถผ่านมาพอดีผีซ้ำกรรมซัดโดนลูกหลงจนรถเสียหลักตกลงข้างทางชนต้นไม้และเธอก็เสียชีวิตทันที เอ้อฉันยังไม่ได้แต่งงานเลยนะสายธารตัดพ้อสรรค์ในใจก่อนที่เธอจะถูกหมุนไปในหลุมดำก่อนจะสะดุ้งตื่นขึ้นมาเธอได้ยินเสียงคนเรียกว่าพี่สาวท่านเป็นอย่างไรบ้างขอรับข้างๆหู

"พี่สาวท่านเป็นอะไร"

สายธารลืมตาตื่นขึ้นมาเธอนอนอยู่ข้างลำธารได้ยังไงวะและยังมีเสียงเด็กผู้ชายเรียกอีก เธอส่งเสียงครางอือๆในลำคอก่อนที่ความทรงจำสายหนึ่งจะไหลเข้ามาในหัวของเธอเหมือนน้ำหลาก สาวน้อยนามว่าอวี่หลิงเป็นเด็กกำพร้าอาศัยอยู่กับครอบครัวของอาของเธอ  ปกติขึ้นมาหาผักป่าไปทำอาหารเช่นทุกวันเธอมีบ้านดินเป็นของตัวเองและในบริเวณเดียวกันกับบ้านของท่านอาของเธอ ที่พ่อแม่เคยอาศัยอยู่ด้วยกันแต่พวกท่านทั้งสองเสียชีวิตเพราะไข้ป่าตายไปหลายปีแล้วจึงมีเพียงตายายที่อาศัยกับท่านอาดูแลหลานสาวตามมีตามเกิด เพราะครอบครัวของอาก็ยากจนมากนั้นเอง ในความทรงจำของอวี่หลิงพวกท่านก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรรักและเห็นใจหลานสาวกำพร้าที่พ่อแม่จากไปด้วยไข้ป่า

วันนี้เธอขึ้นมาหาผักป่าตามเช่นที่เคยทำมาทุกวันเพื่อหาเลี้ยงปากท้องของตัวเธอเอง ก่อนกลับแวะลำธารว่าจะจับปลาไปทำอาหารให้ตัวเองแต่ลื่นตกน้ำหัวกระแทกหินจนจมลงลำธารพอดีกับพี่น้องพรานป่ามาเจอ พี่ชายของเด็กชายจึงช่วยเธอขึ้นมาจากนั้นเอง

และมีคนในหมู่บ้านมาเจอจึงไปเรียกคนที่บ้านของอาเธอมาที่ลำธาร ตอนนี้คนมาเกือบจะสิบคนเลยละมั่งเธอคิด แต่ว่าทุกคนต่างก็บอกว่าเธอโดนพรานป่าแตะต้องเนื้อตัวแล้วต้องแต่งงานกับเขาเพียงเท่านั้น เพราะผิดผีกันแล้วนั้นเองสายธารคิดในใจไม่มีใครถามข้าสักคนว่าเป็นอะไรจึงตกน้ำลืมตาขึ้นมาก็จะหาสามีให้ข้าเลยหรือช่างกล้าคิดแทนคนอื่น

อาของเธอถามไถ่อาการของหลานสาวก่อนที่จะให้ภรรยาของท่านอากับลูกสาวพยุงพาอวี่หลิงกลับเข้าไปในหมู่บ้าน และบอกให้สองพี่หานตงเทียนกับหานตงเหวินที่สองพี่น้องเป็นคนช่วยอวี่หลิงขึ้นมาจากลำธาร

สายธารได้แต่ส่ายหัวกับคนหัวโบราณยิ่งนักแค่โดนตัวก็จับแต่งงานกันแล้วนี้นะจะบ้าตายแตะนิดแตะหน่อยไม่ได้เลยงั้นโอ้ยบ้าจริง ได้แต่สงสารสองพี่น้องที่ต้องมาลำบากเพราะตัวเราเหอะจะทำอย่างไรดีละทีนี้

พอมาถึงที่บ้านของตากับยายหัวหน้าหมู่บ้านและชาวบ้านที่ตามไปที่ลำธาร ก็บอกตากับยายว่า

"หลานสาวพวกแกสองคนผิดผีกับนายพรานตาบอดที่ยากจนที่อาศัยที่เชิงเขาโน้น คงต้องให้แต่งนางออกไปพวกท่านมีความคิดเห็นเป็นเช่นไร" หัวหน้าหมู่บ้านถามความคิดเห็นกับสองตายายที่มีชาวบ้านต่างพูดกันจนหนวกหูไปหมด

สายธารในร่างอวี่หลิงกรอกตามองบนถามเธอสักคำไหมว่าต้องการความรับผิดชอบหรือเปล่า นี้ถ้าแตะต้องเนื้อตัวเพียงเท่านี้เราไม่ต้องแต่งให้ทุกคนเลยหรือวะสายธารเอ๋ยคนสวยเซงเป็ดเธอทำหน้าเบื่อหน่ายที่ทุกคนไม่ยอมให้เธอได้อธิบายอะไรเลยอึดอัดโว้ยเธอได้แต่เดือดดาลในใจ

"ฟังข้าบ้าง!" 

สายธารตะโกนขึ้นกลางวงที่ทุกคนไม่ยอมฟังอะไรเลยในตอนนี้ทุกคนต่างหันมามองที่ตัวเธอเพียงคนเดียว

"เจ้าว่าอะไรนะนางหนูอวี่หลิง" หัวหน้าหมู่บ้านถามนางกับพอได้ยินเสียงของนาง

"ข้าว่าไม่ต้องถึงขั้นแต่งงานหรอกเจ้าค่ะท่านลุงผู้ใหญ่บ้าน เอ่อพี่ชายหานกับน้องชายของเขาช่วยชีวิตข้าเอาไว้ถือเป็นผู้มีพระคุณต่อข้านะเจ้าคะทุกท่าน" นางพูดเสียงอ่อยๆ บ้าเอ้ยคนช่วยชีวิตคนนะว้อยนี้ทำบุญจะได้โทษแทนรึไงกัน แล้วถ้าเกิดอนาคตมีผู้หญิงตกน้ำคนช่วยเป็นผู้ชายต้องแต่งกันอีกรึ! อยากจะบ้าตายเอาสมองไหนคิดกันวะเนี่ย

"ไม่ได้ในเมื่อหานตงเทียนได้ถูกเนื้อต้องตัวเจ้าแล้วยังจะมีใครแต่งงานให้กับเจ้าอีกหรือ" ทุกคนต่างแย่งกันพูดแทนนางทุกอย่าง

"และคนในครอบครัวของอาเจ้าก็พลอยแต่งไม่ออกเพราะเรื่องของฉาวโฉ่ของเจ้า" พอหัวหน้าหมู่บ้านพูดจบทุกคนก็พยักหน้ายิกๆเหมือนไก่จิกตามกันทุกคน

"ว่าอย่างไรหานตงเทียนเจ้าจะรับผิดชอบนางหนูอวี่หลิงไหม" หัวหน้าหมู่บ้านถามนายพรานหนุ่มกับและรอคำตอบอวี่หลิงเงยหน้าขึ้นมองคนที่ช่วยชีวิตของตัวเองสองคนก็ตกตะลึง

"!!!" คนที่นางฝันถึงก่อนที่จะเสียชีวิตนี้นาโอ้ะพระเจ้าช่วยกล้วยทอดนี้ข้าไม่ได้ฝันใช่ไหมผู้ชายที่ใส่หน้ากากสีดำปิดหน้าครึ่งหนึ่งที่มีแผลเป็นที่โดนหมีทำร้ายมาจนเสียดวงตาไปข้างหนึ่งจึงปกปิดเอาไว้ซีกหนึ่งนั้นเอง สายธารได้แต่อึ่งกิมจิไปแล้วนั้นเอง หานตงเทียนจึงตอบบ้าง

"ข้าจะแต่งให้นางเพื่อรับผิดชอบแต่พวกท่านก็ทราบว่าครอบครัวข้ายากจนและข้ายังมีน้องอีกสองคนที่ต้องดูแล ข้าไม่มีตำลึงมาแต่งนางแต่ขอเวลาขึ้นเขาไปล่าสัตว์ก่อนจึงจะนำมาเป็นสินสอดขอรับ" เขาตอบคำถามของหัวหน้าหมู่บ้าน ซึ่งครอบครัวของตากับยายก็ได้แต่มองหลานด้วยความสงสารในชะตาชีวิตที่ต้องแต่งให้นายพรานตาบอดที่ยากจนที่ชาวบ้านรังเกียจ ส่วนครอบครัวของอวี่หลิงก็ยากจนเช่นเดียวกันพวกเขาไม่เคยมีเรื่องกับครอบของสามพี่น้องที่เชิงเขาเขา

เปิดเรื่องใหม่แล้วฝากทุกคนติดตามให้กำลังใจไรท์ด้วยนะคะฝากอวี่หลิงไว้ในอ้อมอกทุกคน