“พีทนายแน่ใจเหรอ?...แล้วนีน่าจะรู้สึกอย่างไร” หนูนาสลึมสลือยังรู้สึกมึนๆและรู้สึกปวดที่ฝ่าเท้าทั้งสอง เหมือนได้ยินเสียงน่าจะเป็นจอนนี่ไกลๆ
หนูนาค่อยๆลืมตารับแสงยามเช้าและในขณะเดียวกัน “มันอันตรายเกินไปถ้าจะเป็นคนอื่น” ปีเตอร์ตอบกลับจอนนี่ ด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบไร้ซึ่งความรู้สึกใดๆ โดยที่ทั้งสองยังไม่รู้ตัวว่าหญิงเดียวในห้องเริ่มรู้สึกตัวแล้ว และได้ยินบทสนทนาของทั้งสองแต่ยังไม่เข้าใจ
“นีน่า...อาจเข้าใจผิดได้...นายน่าจะหาวิธีอื่นดีกว่านะ” จอนนี่ให้เหตุผลเพื่อที่จะเปลี่ยนใจเพื่อน
“ต่างก็ต้องยอมรับความจริง” หนูนาได้ยินปีเตอร์กล่าวตอบจอนนี่ ถึงแม้อาการเจ็บที่ฝ่าเท้าจะรุมเร้า แต่หนูนาให้ความสนใจในบทสนทนาของคนทั้งสองว่ากำลังคุยเรื่องอะไรกันแล้วทำไมเธอจะต้องเสียใจ
“ในเมื่อนายตัดสินใจแล้ว...ก็ต้องยอมรับกับสิ่งที่ตามมาให้ได้...ยังไงฉันก็จะอยู่เคียงข้างนายเสมอนะพีท” จอนนี่ตบไหล่เพื่อนเบาๆอย่าง
