IVAN

TWO

"UMUWI NA tayo Jade"yakag ko kay Jade.

Nasa mall kami ngayo at naggagala. Nagcutting class pa nga kami para lang mapagbigyan ko siyang maglibot sa mall.

"Ayoko pa, mom will definitely get mad at me"sagot niya.

Napailing naman ako sa sagot niya.

Hindi ko naman magawang sitahin si Jade sa mga kalokohan niya. Para naman kasi itong kinukulong ng mga magulang nito samantalang spoiled ito kay Tito Malik.

Lahat ng maibigan nito binibigay ni tito Malik without any hesitations.

Like me to my parents. Pero hindi ako nanghihingi ng sobra sa kanila. They just give me everything I need na hindi ko na kailangan hingin. Isa pa sabi ni Mama kailangan kong pagpaguran ang mga bagay na gusto kong makuha.

Like Jade, ilang taon ko din siyang niligawan.

When I said taon, literal na taon.

The first time I saw her, kahit batang-bata pa ako noon alam ko ng gusto ko siya. Before I want to be with her kasi masaya siyang kalaro. Palagi niya akong pinipili na kalaro kaysa sa iba naming mga kababata. Na kahit si Eunice pa ang kaharap niya ako pa din ang hahanapin niya.

And then when puberty strikes, habang nagdadalaga si Jade mas nagiging kamukha ito lalo ni tita Issay I got into different troubles. Kasi naman ang habulin naman kasi ni Jade ng mga manliligaw, kahit pa kakathirteen palang ni Jade nakapila na ang manliligaw niya.

So I make my move, binakuran ko na. Then last year she finally said yes to me.

Classmate pa kami ni Jade since she and her family got here in the Philippines from Paris. Hanggang ngayon na grade 10 na kami.

“What you think? Wag kaya tayong umuwi ngayon, buddy?”sabi pa niya.

Buddy is our endearment to each other.

Nakakunot ang noo na hinintay kung ano pa ang iba niyang sasabihin pero nakangiti lang siya sakin habang kumakain ng fries.

“And where do you think to spend the whole night, buddy?”tanong ko naman sa kanya.

“Do you love me, bubby?”anito na mas nakapagpalito naman sakin.

“Yes I love you, Jade”I find myself answer her.

The next thing I know nasa harapan na kami ng entrance ng isang motel. I got scared, baka mahuli kami. But when every time I lo ok at her beautiful face nawawala ang takot ko.

Nakatitig ako ngayon sa mga family picture namin.

I didn't get a chance to talk to Jade. Wala na ang mag-iina ko when I arrive at home.

The picture I'm looking at was taken years ago. It was Duvall's christening. Baby pa si Duvall dito. Then besides it was Rosemarie's third birthday party, where Jade is happily smiling at the me, as the photographer at that moment. Madami pa kaming mga picture doon na nakadisplay. But in the center there's a huge portrait of our family picture.

It's our last family picture together.

Where Rosemarie is four and Duvall is three.

Hindi ko pinatanggal iyon kahit na hiwalay na kami ni Jade.

I know, Jade saw it. Pagpasok mo palang kasi sa main entrance ng bahay namin iyon na ang makikita mo agad.

"Sir, pinapasabi po ni Ma'am Rose magkita nalang daw po kayo sa venue ng birthday niya sa sabado"ani ng kasambahay namin.

I just deeply breath in and let it out exaggeratedly. Frustrated na naglakad ako papuntang master's bedroom.

While walking in our grand stair way I'm thinking what will I do now.

Nasa bansa na si Jade.

tama na ang ilang taon na paghihintay ko sa kanya. I should do something about it.

..............

"BUTI naman naisipan mo pang umuwi?"sarcastic na tanong sakin ni Kuya Duke.

I'm now at our house. As in family house kung nasaan ang mga magulang ko.

"Birthday ng anak ko, kuya"sagot ko nalang.

Bumuntong hininga naman ito bago umiling.

I right, I'm kinda stubborn. Since bata pa ako aminado naman ako doon. I get everything I want.

"Eunice how's my kuya Duke as a husband?"baling ko nalang sa hipag ko.

I didn't have the chance to witness their wedding. Nag mamatigas pa kasi ako noon. And at the same time, busy ako sa pag-aaral ko at trabaho.

"Give some respect brat, she's my wife so call her ate"reklamo naman ng magaling kong kuya.

Pinanglakihan naman ito ng mata ni Eunice.

"Duke pwede wag kang OA"ani naman ni Eunice dito.

Iyong mag-asawa na ang nagtatalo ngayon. Nakakatawa naman kasi si Kuya Duke, maybe yes Kuya ko siya. But it doesn't give justice me calling Eunice ate, just because she's my big brother's wife.

I'm older than Eunice, for pete's sake.

"Mom, are you staying here for good?"tanong naman sakin ni Rose.

From the couple who is now ranting to each other I turn my gaze to my daughter.

"What is it anak?"I asked her again thou narinig ko naman.

It is because I don't know how to answer her.

Sa totoo lang the first year that I'm in Paris gusto ko ng bumalik ng Pilipinas. I missed my family.

I missed Rose, Duvall and most specially Ivan. Pero dala ng hiya at pride I continue on what I'm doing.

Kahit pa halos mamatay na ako noon sa lungkot.

May mga pagkakataon pa nga na pinagdadasal ko na sundan ako ni Ivan sa Paris  at suyuin. Pero hindi nangyari, malala pa nabalitaan ko kabi-kabila ang pambababae niya.

"Are you staying here for good mom?"pag uulit niya ng tanong.

For some reason, feeling ko nakatingin samin ang lahat ng tao sa paligid namin.

And when I roam my gaze with them, hindi nga ako nagkamali. They are all staring at me.

Bakit ba naman kasi kompleto kami ngayon dito.

"I ahm...I..."

"Don't answer it, I knew it already"singit naman ni Duvall.

Mariing napapikit naman ako, this is the first time na sinagot ako ng pabalang ng binata ko. And I find it awkward, maybe because hindi lang ako sanay na kasama sila.

They grow up so fast.

And while growing up, hindi nila ako kasama. Ang daddy lang nila ang kasama nila.

Kahit pa sabihing nagkakausap kami ng mga anak ko halos araw-araw. Iba pa din kung kasama nila ako habang lumalaki sila.

"Let your mom rest a bit, mga apo. I'm sure may jet lag pa ang mommy niyo"thanks God I'm saved by my dearest Father.

I mouthed 'thank you dad' to him ng magtama ang aming paningin. He just nod at me and signaled to go upstair and rest.

Habang nasa loob ako ng kwarto ko noong dalaga pa ako I'm impress that my mom actually keep all my things intact. As in walang nawala o namisplace. I still remember all my things inside my bedroom.

"It's good to be home at last"I exaggeratedly drop my body to my bed.

Ilang minuto din akong nakatitig sa kisame ng kwarto ko. I should be happy, I keep on thinking that and telling it to myself. I should be happy now. Because finally I'm with my family, with my kids.

Pero bakit parang kulang. Bakit parang hindi naman ako masaya.

"Urgh!"napabango naman ako ng wala sa oras.

I don't know, pero mas gusto ko yatang kasama ko nalang ang mga anak ko kaysa naman mag-isa ako dito sa kwarto ko.

While going out, I accidentally saw a picture that made me stop from walking.

Pinakatitigan ko ang picture.

The picture of me way back when I'm still at highschool.

Sa picture na ito masaya akong nakangiti, while hugging someone.

And that someone happened to be Ivan, my boyfriend that time. And my Ex-husband today.

...............