หลังเดินออกจากอาคารหลังสีเหลืองอมเทาแล้ว คราเทลก็ตรงไปยังโรงอาหารทันทีตามคำเรียกร้องของกระเพาะเล็กๆ ที่เริ่มร้องครวญคราง
และเมื่อเธอจัดการอาหารมื้อกลางวันหมดเป็นจานที่สาม...
“นี่พวกเขายังคุยกันไม่เสร็จอีกเหรอ”คราเทลบ่นพึมพำ “หรือเขาจะโกรธที่เราเดินออกมาแล้วทิ้งเขาไว้หว่า?”
คราเทลดื่มน้ำเสร็จก็หันขวับไปทางด้านหลังเมื่อประสาทสัมผัสรับรู้ถึงการมาของใครบางคน
“คุณเรเมอร์ครับ!”
“อ้าว! ลี!”
ลี เซอร์วัสที่มีอาการเหนื่อยหอบราวกับเพิ่งผ่านการออกกำลังกายมาอย่างหนักวิ่งตรงมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอในสภาพเหงื่อท่วมตัว พอมาถึงก็หอบหายใจแฮกๆ แล้วก้มเอาวางมือบนเข่า ราวกับขอเวลานอกในการพักหายใจสักครู่
คราเทลอดทนรอให้อีกฝ่ายพักเหนื่อยอย่างใจเย็น และเมื่อเห็นว่าใบหน้าซีดเซียวของชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีครีมดูดีขึ้นจึงเอ่ยปากถาม
“มีอะไรเหรอลี ว่าแต่ผ่านการทดสอบแล้วใช่ไหม”
ลีหัวเราะแห้งๆ กลับมา “เกือบไม่ทันแ
