ความลับของท่านประธาน (คุณขุนกับหนูเอย)

ตอนที่ 4 เริ่มรู้สึกดี

"เป็นอะไรมากไหมเอย "

เขาถามขึ้นหลังจากขึ้นรถมาเธอก็นั่งเงียบไม่พูดอะไรเลยจนเอาอดเป็นห่วงไม่ได้ เธออยู่กับเขามาหลายปีไม่แปลกที่จะมีความผูกพันกันบ้างไม่มากก็น้อยยิ่งมีเหตุการณ์ความสัมพันธ์ลึกซึ้งที่เพิ่งเกิดขึ้นไม่นานมานี้ด้วยอีกทำให้เขายิ่งห่วงและหวงแหน

"ไม่เป็นอะไรค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่เข้ามาช่วยเอย "

เพราะตอนนั้นมัวแต่ตกใจทำอะไรไม่ถูกเธอเลยยังไม่ได้เอ่ยขอบคุณเขาด้วยความซาบซึ้งใจ เธอไม่เคยมีใครมาปกป้องเลยทำให้ใจมันสั่นไหวเวลาเขาปกป้องเธอแบบนี้

"ไม่จำเป็นต้องขอบคุณ เธอบอกฉันได้ทุกเรื่องนะเอยไม่ว่าเรื่องนั้นมันจะเป็นเรื่องส่วนตัวของเธอที่ทำให้เธอลำบากใจแค่ไหน บอกฉันได้ตลอดนะฉันช่วยแบ่งเบาเธอได้ทุกเรื่อง"

ได้ยินแบบนั้นเธอเองก็อดน้ำตาไหลอาบแก้มไม่ได้ ไม่มีใครพูดแบบนี้กับเธอตั้งแต่แม่เธอจากไป เธอเลยอ่อนไหวมากเวลาเขาอ่อนโยนแบบนี้ แม้รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้แต่เธอก็ไม่อาจหักห้ามใจที่จะรักเขา

"อึก! ขอบคุณค่ะ ขอบคุณจริงๆ ที่ดีกับเอยขนาดนี้ "

แต่ก่อนเธอหักห้ามใจได้เพราะเขาไม่ได้แสดงออกว่าเป็นห่วงเป็นใยความรู้สึกเธอแบบนี้ แต่ตอนนี้เธอเผลอใจไปแล้วแม้รู้ว่ายังไงเขาคงไม่หยุดที่เธอแน่นอนแต่ใจมันไม่รักดี รักทั้งๆ ที่รู้ว่าสักวันต้องเจ็บ

"ขอบคุณนะคะที่มาส่ง กลับบ้านดีๆ นะคะ"

มาถึงคอนโดหญิงสาวก็โบกมือลาเขาด้วยรอยยิ้ม แม้รู้ว่าเป็นยิ้มที่ฝืนทนก็ตาม

"ขึ้นห้องเถอะไม่ต้องรอยืนส่ง"

"เอ่อ...ค่ะ"

เพราะเป็นแบบนี้มาหลายปีไม่ว่าจะไปที่ไหน เธอจะต้องรอส่งและค่อยรับเขาตลอดเลยติดนิสัยแบบนี้แต่ก่อนเขาก็ไม่เคยพูดแบบนี้แต่มาตอนนี้เขาเป็นอะไรนะ

หลังกลับขึ้นห้องเจ้าขาก็มานั่งคิดทบทวนถึงเรื่องพ่อที่น้องต่างแม่พูดถึง เธอใจแข็งมาได้ตั้งนานไม่กลับไปดูท่าน แต่เธอไม่เคยขาดส่งเงินเข้าบัญชีให้พ่อเพื่อใช้จ่ายเลยสักเดือน

"ฮือๆ หนูควรทำยังไงดีคะแม่ หนูควรทำยังไงดี ฮือๆ "

แม้ห้องนอนจะกว้างใหญ่สิ่งอำนวยความสะดวกครบครันพอกลับมาอยู่คนเดียวมันก็อ้างว้างและเหงาเปล่าเปลี่ยวหัวใจจนคิดถึงเรื่องในอดีตที่เธอได้พบเจอรวมถึงเรื่องของเขาด้วย...

คอนโดหรูแห่งหนึ่ง

"อื้ม...ดีแบบนั้น"

บ๊วบ! อ๊อก! บ๊วบ!

"อ๊าส์ ร่านดีฉันชอบ"

อึก! อ๊อก!

มือใหญ่จับผมของหญิงสาวที่เขาเรียกมากขึ้นลงกลางกายของเขา ลำเป็นใหญ่ยาวตั้งโด่เปียกชื้นไปด้วยน้ำลายของหญิงสาวคนนั้น

แม้จะหายใจไม่ออก แถมลำเอ็นแทงเข้าลึกลงในคอจนแทบอ้วก แต่เธอก็สู้นานๆ จะได้มีโอกาสมาปรนนิบัติเขาคนที่สาวๆ คนวงในบอกเด็ดสมใจแถมซาดิสจนต้องร้องขาชีวิต

เธอเองก็เชื่อแบบนั้นเพราะอุปกรณ์เต็มห้องเลย ตอนนี้กลางกายในรูสวาทของเธอมีไข่สั่นที่ทำเอาเธอดิ้นพล่านน้ำเสียวไหลเยิ้มเต็มหว่างขาไปหมดโดยที่เขาเป็นคนควบคุมมัน มันอยากได้ลำเอ็นใหญ่ๆ ของเขากระแทกเข้าใส่จนแทบขาดใจ...

"โอ้วว...ดีอมเข้าไปลึกๆ "

ได้ยินน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความพึงพอใจเธอก็ยิ่งได้ใจดูด เลีย อม ลำใหญ่ๆ มันจะทำให้น้ำหูน้ำตาไหลแต่หญิงสาวก็สู้สุดใจ

ขุนเขามองไปยังผู้หญิงอีกสองคนที่กำลังนอนช่วยตัวเองอยู่โดยใช้อุปกรณ์ของเขาช่วยยิ่งทำให้เขาทนไม่ไหว บวกกับเขาจินตนาการไปเห็นใบหน้าสวยหวานแต่แววตาโศกเศร้าของเลขาแล้วเขายิ่งใกล้แตะขอบสวรรค์วันที่เขามีสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเธอคือวันที่เขาสุขสมและมีความสุขได้อย่างไม่เคยเป็นมาก่อนอธิบายไม่ได้รู้แค่ว่ามันสุขมากจนอิ่มไปหลายวัน

"หนูเอย อ๊าส์!!! "

เขาเรียกหาเธอด้วยชื่อแสนหวาน น้ำเสียงแหบพร่าก่อนฉีดพ่นน้ำรักขุ่นข้นเข้าสู่ลำคอละลักออกมาที่ปากเยิ้มออกมาจากปากของหญิงสาวคนนั้นจนเธอสำลักเพราะกลืนไม่ทัน

"แค่กๆๆๆ "

ผู้หญิงอีกสองคนที่นอนช่วยตัวเองอยู่เห็นแบบนั้นก็กระตุกเสร็จสมตามเขาไปติด ๆ

"ทำความสะอาดอุปกรณ์ให้เรียบร้อยก่อนออกไป เงินของพวกเธอวางอยู่บนโต๊ะ"

"ไม่ต่อเหรอคะท่าน"

"ไม่! "

เขาบอกอีกครั้งด้วยความไม่พอใจ ทำไมต้องให้พูดหลายรอบก่อนจะใส่ชุดคลุมแล้วเดินออกจากห้องเชือดของเขาไปชั้นบนที่เป็นห้องส่วนตัวของเขาจริงๆ

ขุนเขายอมรับว่าเขาเซ็กส์จัดแต่ก็ไม่เคยสวิง ถึงเขาจะเรียกมาหลายคนแต่จะมีอะไรด้วยแค่คนเดียวส่วนที่เหลือเอาไว้ดูให้เกิดอารมณ์เฉยๆ

มาช่วงหลังๆ เขาแค่ให้เธอพวกนี้อมจนเสร็จและไล่กลับไปเท่านั้นไม่มีการเอาแบบถึงพริกถึงขิงในแบบที่เคยเป็นมาก่อน

ทำไมเขาถึงค่อยคิดถึงแค่ใบหน้าของเลขาที่อยู่มานานถึง 4 ปีกว่าจะเข้า 5 ปีได้แล้วแต่เขาพึ่งจะมารู้สึกกับเธอ

ทำไมเขาถึงมีอะไรกับใครไม่ได้ สมองมันค่อยแต่คิดถึงตอนที่เธอพรวดพราดเข้ามาเจอฉากรักสุดร้อนแรงดิบเถื่อนของเขากับพวกผู้หญิงที่เรียกมา คิดถึงร่างกายที่อ้อนแอ้น ร้อนแรงเวลาที่เขาอยู่ในกายเธอริมฝีปากอิ่มสาวที่เขาสัมผัสมันทั้งคืนอย่างหลงใหล ทำไมนะทำไมเขาถึงติดใจเธอขนาดนี้ทั้งที่เธอไม่แม้แต่จะสนใจเขาเลย

"โถ่เว้ย!!! "

ชายหนุ่มสบถขึ้นด้วยความโมโหพร้อมกับน้ำที่กระจายออกจากอ่างที่เขาแช่อยู่ มันน่าโมโหในเรื่องที่คิดไม่ตกแถมหาคำตอบไม่ได้ด้วยและที่โมโหหนักเลยคือแค่คิดถึงเธอเขาก็แข็งตัวตั้งชูชันแล้ว

"เธอทำเสน่ห์ใส่ฉันรึเปล่าเจ้าขา มันต้องใช่แน่ๆ ยัยแม่มด"

แม้จะเป็นคนสมัยใหม่แถมปกครองลูกน้องนับพันคน แต่เขาต้องพูดเรื่องที่พิสูจน์ไม่ได้ออกมาเพราะหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ยิ่งน่าโมโหเข้าไปอีก

มันไม่ผิดหรอกที่เขาจะรักเธอแต่มันผิดกฎที่เขาเป็นคนตั้งขึ้นมาเอง

"นี่กูยอมรับว่ารักเธอแล้วเหรอวะ"

คนที่กินไวน์ไปไม่กี่แก้วแต่เหมือนเมามายเสียเต็มประดานั่งพึมพำกับตัวเอง เขาไม่เคยรู้จักคำว่ารักมานานมากแล้วนานจนจำไม่ได้ว่ารักมันคืออะไร

เช้าวันรุ่งขึ้น

วันนี้เจ้าขามาทำงานด้วยตาที่บวมเป่งจึงทำให้เธอแต่งหน้าหนาเป็นพิเศษ แต่กลับสวยเซ็กซี่จนคนที่นอนหลับๆ ตื่นๆ ทั้งคืนเดินเข้ามาใกล้โต๊ะทำงานของเธอถึงกับชะงัก

"ทำไมวันนี้แต่งหน้าหนา แล้วชุดนับวันมันจะโป๊ไปแล้วนะเจ้าขา "

เธอใส่เป็นชุดเดรสสายเดี่ยวสีดำและสวมเสื้อคลุมปิดไหล่มาด้วยแต่มันร้อนเธอเลยถอดเสื้อคลุมออก ทำให้ตอนนี้เนินอกที่ใหญ่โตแทบจะปลิ้นออกมาจากชุดเวลาที่เธอก้มๆ เงยๆ หาเอกสารประจักษ์แก่สายตาคนที่ว้าวุ่นใจทั้งคืน

"ก็ปกตินะคะอีกอย่างวันนี้เอยมีนัดกับลูกค้าค่ะ เดี๋ยวใส่เสื้อคลุมตอนนี้เอยร้อน"

"ให้แต่งตัวดูดีไม่ใช่ให้ไปอ่อยลูกค้านะเจ้าขา"

เขาพูดพร้อมกับเดินฟึดฟัดเข้าห้องทำงานไป เขาเหมือนคนขาดของนานมันลงกับใครก็ไม่ได้ แค่ปากกับคนอื่นมันไม่พอหรอกเขาอยาก...กับเธออีก

"เขาเป็นอะไรของเขานะ นับวันยิ่งแปลก"

เจ้าขาบ่นพึมพำอยู่คนเดียวก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าฝ่ายการเงินให้ตามเรื่องเบิกงบเที่ยว ถึงไม่ใช่หน้าที่เธอแต่เพื่อนร่วมงานขอมาเธอก็ขัดไม่ได้

ก๊อกๆๆ

"เข้ามา! "

แม้น้ำเสียงเขาจะยังไม่พอใจหงุดหงิดใจอยู่แต่เธอก็ไม่ถือสาเพราะชินชากับบุคลิกอารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ของเขาแล้ว เธอมองเป็นเรื่องปกติแต่ท่าทีสบายๆ ของเธอดันไปกระตุ้นต่อมโมโหของเขามากขึ้นไปอีก