ความลับของท่านประธาน (คุณขุนกับหนูเอย)

ตอนที่ 2 สู่ปัจจุบันในวันนี้

ปัจจุบัน

"น้องเอยขา พี่แจงรบกวนน้องเอยตามเรื่องเบิกงบเที่ยวประจำปีให้ด้วยนะคะ พี่แจงไม่กล้าเข้าไปถามท่านประธานเองบอกตามตรงกลัวโดนดุค่ะ แหะๆ"

"ได้ค่ะพี่แจงเดี๋ยวถ้าได้แล้วเอยเอาลงไปให้นะคะ"

"อุ้ย! ไม่ต้องค่ะๆ โทรบอกพี่นะคะเดี๋ยวให้เด็กขึ้นมาเอา แค่นี้ก็รบกวนน้องเอยมากแล้วค่ะ"

"ค่ะ"

เจ้าขาทำงานเป็นเลขาของเขามาได้เป็นเวลา 4 ปีกว่าแล้วมันเป็นเวลานานมากเมื่อเทียบกับเลขาคนอื่นๆ ที่เคยผ่านมา เธอได้พิสูจน์ให้คนที่เคยต่อว่าเธอตอนนั้นรู้แล้วว่าเธอเก่งและทำได้

ตอนนี้มีแต่คนที่เกรงใจเจ้าขาเพราะเห็นว่าขนาดท่านประธานยังลงให้กับเลขาเลยในบางเรื่อง ตอนปีแรกๆ มีข่าวว่าท่านประธานและเลขาคนใหม่มีอะไรที่ลึกซึ้งกันแต่ทั้งสองก็ทำให้ทุกคนเงียบปากไปเพราะมันไม่มีอะไรจริงๆ นอกจากเรื่องงาน

ในวันนี้เจ้าขามีทุกอย่าง เก่งทุกด้านในแบบที่เธออยากให้เป็นเธอมีคอนโดหรูใกล้ที่ทำงาน รถยนต์ที่ซื้อด้วยเงินโบนัสและเงินเก็บที่คิดว่าถ้าโดนไล่ออกตอนนี้และใช้ชีวิตอย่างประหยัดเธอก็อยู่ได้

เธอประหยัดทุกอย่างกินข้าวสวัสดิการพนักงาน ไม่ใช้จ่ายฟุ่มเฟือยเกินตัวอยู่คนเดียวไม่คิดเอาใครเข้ามาในชีวิตให้ปวดหัวจนเจ้านายของเธอต้องถามแล้วถามอีกด้วยความไม่มั่นใจไม่รู้ทำไมช่วงนี้เขาถึงสนใจเรื่องมีแฟนของเธอแปลกๆ หรือเป็นเพราะคืนนั้น...

เธอสวยขึ้นมาก สวยชนิดที่ว่าเดินไปไหนคนก็คิดว่าเธอคือแฟนท่านประธาน และมีคนเข้ามาทักผิดๆ ด้วยแรกๆ เขาเหมือนจะรำคาญแต่หลังๆ มาเขากลับนิ่งเฉยแถมบางทียังตอบรับว่าใช่ด้วยจนเธอมึนงง แต่ก็ยังวางตัวดีและอยู่ในที่ของเธอตลอดไม่คิดล้ำเส้นเขาเว้นแต่คืนนั้น...

ติ๊ด!

"เข้ามาหาผมหน่อย"

"ค่ะท่าน"

ก๊อกๆๆ

"ท่านประธานมีอะไรเรียกใช้ดิฉันคะ"

"บอกกี่ครั้งแล้วให้เรียกชื่อผมและแทนตัวเองว่าเอย ผมไม่คิดว่าคุณจะจับผมหรอกถ้าเรียกแบบนั้น ครั้งนี้ปล่อยผ่านถ้ามีครั้งหน้าหักเงินตามจำนวนครั้ง"

ท่านประธานที่นั่งทำหน้าตาไม่พอใจพิงพนักจ้องมองและต่อว่าเลขาสาวด้วยท่าทางจริงจัง เป็นอย่างที่เขาพูดเขาบอกเธอหลายรอบแล้วแต่มันก็ยังไม่ชิน

"ค่ะต่อไปดิฉัน...เอ่อ เอยจะไม่ลืมนะคะ"

"ดี! เพราะถ้าคุณลืมผมจะถือว่าขัดคำสั่งผม ทำไมแค่เรื่องง่ายๆทำไม่ได้เอย เรื่องใหญ่กว่านี้ยังทำมาแล้ว"

เขาพูดด้วยใบหน้านิ่งเรียบเช่นเดิมแต่แววตากลับเจ้าเล่ห์จนเธอใจสั่นเขินอายใบหน้าแดงก่ำอย่างห้ามไม่อยู่ หรือเขาจะรู้!

"ทะ...เอ่อ คุณขุนเรียกเอยมามีอะไรรึเปล่าคะ" เธอรีบเปลี่ยนเรื่องไม่อยากคิดถึงมันอีก

"ทำไมปีนี้ลงชื่อไม่ไปเที่ยวต่างประเทศ จะไปไหนไปกับใคร"

"ปีนี้เอยว่าจะเที่ยวที่ไทยค่ะ ไม่อยากไปเมืองนอกแล้วส่วนไปกับใครขอไม่ตอบนะคะ คืนนี้จะให้เอยเรียกใครก็ส่งรูปมานะคะ"

หญิงสาวบอกพร้อมกับหันหลังเดินออกไปทำงานของตนเช่นเดิมโดยไม่สนใจเลยว่าเจ้านายหนุ่มมีสีหน้าท่าทางเป็นยังไง คำพูดสุดท้ายของเธอที่เหมือนไม่สนใจไยดีเขาทำให้ชายหนุ่มอดที่จะหงุดหงิดไม่ได้

ขุนเขามีความลับที่ไม่ได้บอกใครและไม่อยากให้ใครรู้คือเขาไม่ได้สุขุมหรือเป็นคนดีแบบที่ใครๆ คิดสาวๆ ดาราไฮโซที่ถูกส่งเข้าห้องลับของเขานั้นมีมาทุกคืนเลยก็ว่าได้และคนที่ทำหน้าที่ติดต่อผู้หญิงเหล่านี้ให้เขาก็คือเลขาหน้าหวานของเขาที่เพิ่งเดินเชิดออกไปเมื่อกี้นี้เอง

แต่ช่วงหลังมานี้เขารู้สึกแปลกๆ กับตัวเอง ไม่มีอารมณ์ทางเพศกับใครแม้จะสวยเซ็กซี่แค่ไหนก็ตาม มันเกิดขึ้นตั้งแต่วันที่เลขาสาวบังเอิญเข้าไปเจอเขาเล่นจ้ำจี้กันดุเดือดในห้องลับนั้น

มันทำให้เขาหมดอารมณ์ลงทันทีและจากนั้นก็ไม่เรียกหาใครอีกเป็นเดือนแล้ว ไม่ว่าเธอจะเสนอใครเข้ามาเขาก็ไม่สนใจ กลับกันเขาดันสนใจเธอมากกว่า

ผู้หญิงตัวเล็กร่างกายอ้อนแอ้นแต่กลับมีพลังใจที่ล้นเต็มเปี่ยมเขายอมรับว่าปีสองปีแรกเขาโหดกับเธอมากแอบเห็นเธอนั่งร้องไห้ก็บ่อยครั้ง แต่เขาก็ไม่เคยเห็นเธอจะย่อท้อและพัฒนาตัวเองขึ้นมาได้จนทุกคนยอมรับรวมถึงเขาด้วย

เขามีคู่หมั้นแล้วแต่เป็นคู่หมั้นเพื่อธุรกิจไม่มีแพลนจะแต่งงานพวกเขาต่างตกลงคุยกันให้อิสระกันทางเรื่องส่วนตัวไม่ก้าวก่ายกัน เธอคนนี้เป็นเพื่อนที่รู้จักกับเขามานานหลายสิบปี

บ้านเธอทำธุรกิจส่งออกเช่นกันทำให้ต้องพึ่งพาอาศัยกันในตอนนั้นแต่ตอนนี้บริษัทเขาโตพอที่จะไม่ต้องพึ่งพาใครแล้วแต่ก็ไม่คิดว่าการหมั้นกับกนกอรจะเป็นปัญหาอะไรเลยปล่อยผ่านไปแบบนี้

"ครับอร "

"ว่างไหมคะขุน อรกลับไทยวันพรุ่งนี้เดี๋ยวแวะเอาของฝากไปให้ค่ะ"

"ไม่เห็นต้องลำบากเลย "

"ไม่ได้สิคะ อรต้องแวะไปดูคู่หมั้นสุดหล่อบ้างเผื่อซุกสาวๆ ไว้"

"ฮ่าๆ งั้นแล้วแต่อรเลยครับ"

หลังวางสายจากคู่หมั้นสาวเขาก็กลับมาคิดถึงแต่เรื่องแม่เลขาหน้าหวานนั่นอีกแล้ว เรื่องส่วนตัวงั้นเหรอ เธอจะไปกับใครทำงานหนักขนาดนี้ยังมีเวลาไปหาผู้ชายเหรอ หรือคนในบริษัทขุนเขาคิดและใช้เวลาวิเคราะห์เรื่องของเธอนานมากมองออกนอกกระจกอีกทีฟ้าก็มืดแล้วตอนนี้จึงเก็บของเพื่อออกไปข้างนอก

"กลับยังไง เก็บของสิกลับด้วยกัน"

"ไม่ดีกว่าค่ะ เอยว่าจะแวะหาอะไรกินข้างทางไปเลย" เธอรีบบอกปัดไม่อยากเป็นขี้ปากพนักงานคนอื่นและไม่อยากใกล้ชิดเขาอีกกลัวใจตัวเองจะคิดถึงเรื่องนั้น

"เงินเดือนที่ผมให้ไม่พอกินอะไรดีๆ รึไง หรือใช้ไม่พอ?"

ขุนเขาถามด้วยความสงสัยเพราะเห็นว่าเธอกินแต่อาหารง่ายๆ ไม่หรูหราหรืออะไรเท่าที่เขารู้เธอซื้อคอนโดด้วยเงินสดและรถยนต์ที่เขาไม่เคยเห็นเธอขับมาทำงานเลยอีก แล้วแบบนี้ทำไมยังกินอาหารข้างทางอยู่อีก

"มันอร่อยนะคะ อีกอย่างทำไมต้องใช้เงินเยอะในเมื่ออาหารข้างทางอร่อยๆ เยอะบางทีอาจมากกว่าอาหารหรูๆ อีก" เธอเถียงเขาตาใส

"เดี๋ยวนี้ชอบเถียง เก็บของไปกับผมนี่คือคำสั่ง"

เมื่อเขาพูดมาแบบนั้นเธอเองก็ขัดไม่ได้ไม่เข้าใจว่าทำไมช่วงนี้นอกจากเขาจะไม่เรียกใช้งานผู้หญิงอื่นในช่วงค่ำคืนอีกแถมยังมาค่อยตามติดออกคำสั่งกับเธออยู่ตลอด

มันทำให้เธออึดอัดและวางตัวไม่ถูกหรือเขาจะลองใจเธอว่าจะผิดกฎที่เข้าตั้งขึ้นไหม กฎที่ว่าห้ามชอบหรืออ่อยท่านประธานเด็ดขาดเธอเองก็วางตัวดีมาตลอดจนถึงคืนนั้น คืนที่เธอและเขาก้าวข้ามคำว่าเจ้านายลูกน้องแต่เขาคงจำมันไม่ได้...