คุณเดือนประดับเดินปรี่เข้ามาหาลูกเขย แทนที่จะทักลูกสาวกลับกลายเป็นแม่ยายเห่อลูกเขยคนใหม่ซะมากกว่า จนลูกสาวสุดที่รักที่กลายสถานะเป็นหมาหัวเน่ามือใหม่ได้แต่หน้างอง้ำเพราะถูกลืม
“มากันแล้วหรือลูก แม่ให้แม่บัวทำอาหารไว้หลายอย่างเลย ไม่รู้ว่าพ่อวิชชอบกินอะไร แม่ก็เลยทำเตรียมไว้ก่อน” คุณเดือนประดับพูดกับชายหนุ่มใบหน้ายิ้มแย้ม มีความสุขอิ่มเอมเคลือบบนใบหน้าร่วงโรยไปตามวัยของนาง
“รู้สึกว่าแม่จะเห่อลูกเขยจนลืมลูกสาวไปหรือเปล่าคะ ลูกสาวอยู่ตรงนี้ทั้งคนนะแม่”
ป่านฝันทำหน้าง้ำบอกมารดาอย่างแสนงอน เหมือนเด็กถูกแย่งของเล่นเพราะเธอเคยเป็นคนสำคัญมาตลอด คุณเดือนประดับหันมาหยิกแก้มลูกสาวเบาๆ
“เรานี่นะ! ขี้น้อยใจไม่เคยเปลี่ยนจริงเลย พ่อวิชต้องเหนื่อยหน่อยนะลูก ป่านทำงานนอกบ้านเก่งก็จริง แต่งานในบ้านนี่อนุบาลเลยนะ แถมยังขี้งอน ขี้น้อยใจเป็นที่หนึ่งเลย” คนเป็นแม่ยังพูดต่อ จนคนที่ถูกพูดถึงเริ่มหน้าแดงด้วยคว
