พิชชาอรรับของที่เขายื่นให้มาดู แล้วพยายามระงับจิตใจให้เต้นอย่างสงบแต่ก็เป็นไปอย่างยากลำบากเต็มทน
เขาเป็นบ้าอะไรกัน เอารูปถ่ายที่เก่าเก็บในตอนนั้น มาให้เธอดูทำไม
“ภาพถ่ายที่คุณถ่ายไว้ไง ถ้าคุณไม่เก็บไว้แล้วใครจะเอาไปเก็บได้”
“ที่ผมอยากรู้คือ เรารู้จักกันก่อนมาก่อนหน้านี้อย่างนั้นใช่ไหม”
“คุณจำไม่ได้? แล้วฉันบอกคุณจะจำได้หรือไง”
“ผมรถคว่ำจนจำเวลาช่วงหนึ่งไม่ได้เลย และก็มั่นใจด้วยว่าอาจเป็นตอนที่ได้รู้จักกับคุณ”
พิชชาอรยืนฟังจนเขาว่าจบ อดเบ้หน้าน้อยๆไม่ได้ “นิยายจัง”
“ผมไม่รู้ว่ายังจะนิยายมากพอไหม ถ้าเด็กชายกตัญญ์จะเป็นลูกของผมด้วย”
คราวนี้พิชชาอรมองเขาอย่างเป็นเดือดเป็นแค้น เมื่ออีกฝ่ายพูดถึงบุตรชายของเธอที่มีเขาเป็นคนร่วมสร้าง ใจของเธอไม่เคยเต้นรัวเร็วขนาดนี้มาก่อน รู้สึกเหมือนว่าร่างกายกำลังจะลุ
