Chapter 18
Zhannia
NANG makapasok ako sa kwarto ko, agad akong naupo sa gilid ng kama. Tuloy–tuloy sa pagtulo ang mga luha ko. Parang biglang bumagsak ang lahat ng emosyon sa dibdib ko. Hinayaan ko na lang ang sarili kong umiyak nang umiyak, parang wala nang bukas.
Ang sakit. Bakit ba ganito kasakit? Paulit–ulit kong tinatanong ang sarili ko habang hinahaplos ang dibdib kong parang pinuputol sa bawat paghinga ko.
Ilang minuto ang lumipas bago ko naramdaman ang pagkaubos ng mga luha ko. Tumayo ako mula sa kinauupuan at lumapit sa bintana, hinawi ko ang kurtina. Saktong nakita ko si Khail sa ibaba, nakatingin sa direksiyon ko.
Nanatili siyang nakatitig, parang may gustong sabihin pero walang salitang lumabas. Tila tumigil ang oras, na parang mga tingin lang namin ang nag–uusap. But at t
