9. บรรยากาศไม่ดี
1130 Words
บ้านครอบครัวเซนโซ่
"พาน้องมาถึงไวดีนะลูก รถไม่ติดใช่ไหม" โมอารีบเข้ามาต้อนรับ ตอนเห็นลูกชายขับรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่เข้ามาจอดที่โรงเก็บ พ่วงด้วยบลายธ์ที่กำลังถอดหมวกนิรภัย
"ไม่ค่อย" ร่างสูงตอบเสียงห้วน นัยน์ตาคมเหลือบจ้องมองใบหน้าจิ้มลิ้ม กระชากตรงสายรัดให้หลุดออกจากศรีษะเล็ก ท่าทางแกล้งใสซื่อมันพาลให้รู้สึกโมโหอยู่เรื่อย
"สวัสดีค่ะคุณป้าโม ให้บลายธ์เข้าไปช่วยทำอาหารไหมคะ" เธอเลือกจะมองข้ามร่างสูง กระชับกระเป๋าเป้ขึ้นบ่าข้างนึง แล้วดึงชายกระโปรงทรงเอลง
"หนูบลายธ์พึ่งเลิกเรียนมาไม่เหนื่อยเหรอ?"
"นิดหน่อยเองค่ะ เห็นคุณป้าโมแล้วหายเหนื่อยเลย" สองมือมือเปลี่ยนมากุมแขนผู้ใหญ่ตรงหน้า ยิ้มหวานหยดย้อยเมื่อรู้สึกว่าท่านเหมือนมารดาตัวเอง
"ประจบเก่ง!" ใบหน้าคมคายเบือนหนี ไม่ค่อยอยากแสดงอารมณ์ให้โมอากังวล
"หนูออกจะเอาใจเก่ง แต่เฉพาะคนที่ดีกับบลายธ์นะคะ" น้ำเสียงใสโต้กลับทันควัน เรียกเสียงหัวเราะผู้ใหญ่ตรงนั้น
"งั้นหนูบลายธ์ไปช่วยป้าในครัวนะจ๊ะ เราจะได้รู้วิธีทำอาหารเผื่อเวลาอยากทาน"
"ค่ะคุณป้า" หญิงสาวเรียกสรรพนามให้สั้นลง ท่ามกลางสายตาคมที่มองผู้หญิงทั้งสองคน ทิ้งเขายืนตามหลังเหมือนเป็นแค่คนขับรถมาส่ง ส่วนพวกเธอเดินเข้าบ้านไปแล้ว
"ไอตุลย์!" น้ำเสียงเข้มตะโกนเรียก ความร้อนระอุเผยออกตรงกล้ามอก ขนาดปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตขาวแล้วยังไม่เป็นผล
"ครับนาย"
"ไปสืบประวัติผู้หญิงที่ชื่อไอรีนมา ว่าเป็นอะไรกับยัยนี่บ้าง" นิ้วเรียวยาวดุจสตรีจับมวนบุหรี่ ให้ลูกน้องคนสนิทจุดไฟแช็ก
"ได้ครับ"
ชั่วโมงถัดมา_
"ไอเซนโซ่เพื่อนรัก...กูกะไว้อยู่แล้วว่ามึงต้องอยู่นี่" คาเรนส่งเสียงทักทาย ตามมาด้วยพาเรนอีกคนที่หอบกระเช้าอาหารบำรุงร่างกาย ดึงให้คนพึ่งสงบสติอารมณ์หันมอง
"มึงมีธุระอะไร" แม้รู้อยู่เต็มอกว่าพาเรนคือลูกพี่ลูกน้อง แต่ยังอยากก่อกวนอีกฝ่ายกลับตามสไตล์เพื่อนรักแบบกัดฟัน
"ป๊าให้เอาของมาส่งลุงซิลค์" พาเรนเอ่ยบอก เพ่งจ้องไปที่อาวุธมีดพกสั้นในมือหนาแทน
"สนใจ?" น้ำเสียงเข้มทวนถาม แล้วปาอาวุธปลายแหลมไปปักอยู่บนกิ่งไม้ใหญ่ ที่มีร่องรอยจำนวนมาก
"มึงไม่คิดจะจ้างคนสวนหรือไงว่ะ" คาเรนเอ่ยแซว กิ่งไม้ขนาดใหญ่พรุนพร้อมจะหักอยู่รอมร่อ
"มึงพูดอ่ะ ดูหน้าไอหมอด้วย เดี๋ยวได้ไปนอนในห้องเย็นหรอก" พาเรนปรามคนด้านข้าง เขาน่าจะคิดก่อนถ้าชวนคาเรนไปไหนมาไหน
"พ่ออยู่ในบ้านรีบไปสิ" เซนโซ่บอกเสียงเรียบ ตั้งแต่มาถึงเขายังไม่ได้เดินเข้าไปข้างในสักนิด
"พี่เซนโซ่คะ คุณป้าโมให้มาตามค่ะ" น้ำเสียงใสตะโกนเรียกผ่านหน้าต่างตรงมุมห้องโถง ชะโงกหน้ามายิ้มแป้นมีไรผมอ่อนพริ้วไหว
"ใครว่ะมึง?" คาเรนตาลุกวาวเช่นหนุ่มเจ้าชู้ไม่มีผิด ที่เห็นนักศึกษาสาวสวยในบ้านเพื่อนชาย
"ไร้มารยาทฉิบ!" มีอย่างที่ไหนจะเรียกผู้ใหญ่ที่อายุห่างกันร่วมสิบปี ใช้การตะโกนเรียก เจ้าหล่อนคงบกพร่องมารยาทกับเขาจริงๆ
"ใช่คนที่ป้าโมเคยเล่าให้กูฟังไหมว่ะ?" เป็นพาเรนที่พอรู้มาบ้าง ว่าบ้านหลังนี้กำลังจะรับอุปการะเด็กสาวจากต่างประเทศมาเรียนที่นี่
"เออ พวกมึงเข้าไปก่อนเลย กูจะเก็บมีด"
"....?" ทุกคนพร้อมใจกันหันมอง มีดพกสั้นเล่มนั้นยังอยู่กิ่งไม้สูง
"จะปีนไปเอาแทนกูเหรอ" ร่างสูงเหลียวถาม แค่เขาพูดประโยคเดียว เพื่อนรักที่ว่าแน่ต่างกรูกันเดินเข้าบ้าน
"ป้าไม่รู้นะเนี้ยว่าวันนี้คาเรนกับพาเรนจะมากินข้าวด้วย ไม่งั้นจะเตรียมให้เยอะกว่านี้เลย" ท่านเดินเช็คความเรียบร้อยบนโต๊ะอาหารด้วยตัวเอง มีลูกมืออย่างบลายธ์คอยจัดเรียงเมนูเคียงข้าง
"ตอนแรกว่าจะกลับเลยครับ แต่อาหารวันนี้น่าทานต้องอยู่ฝากท้องแล้วครับ" คาเรนส่งยิ้มกว้างให้ร่างบาง ขณะเธอเดินผ่านโชยกลิ่นตัวหอมน่าเย้ายวน
"ฝีมือหนูบลายธ์ช่วยจัดจานจ้ะ ดูดีขึ้นเยอะกว่าแต่ก่อนเลยเห็นไหม"
"งั้นๆ" ร่างสูงเปรยเสียงเรียบ ใช้ช้อนกลางเขี่ยอาหารเล่นเหมือนไม่อยากจะกินมัน
"เป็นไงบ้างล่ะ ไปเรียนวันแรกลุงก็อยากรู้" ซิลค์นั่งเป็นประมุขตรงหัวโต๊ะเอ่ยถาม ผายมือให้ร่างบางไปนั่งข้างภรรยารัก ที่ฝั่งตรงข้ามมีลูกชายและเพื่อนสนิท
"ยังใหม่ๆอยู่เลยค่ะ แต่อาจารย์ที่นี่สอนสนุกนะคะ" ดวงตากลมไม่กล้าจะหันมองทางร่างสูง เขายังใช้แววตาอาฆาตซ่อนความหมายมองไม่หยุด
"มหาลัยเดียวกับเจ้เรียนนี่ มีแต่อาจารย์ดีๆยกเว้นยัยดาริณ" พาเรนพูดกึ่งเล่น
"ว่าแต่เรียนคณะอะไร?" คาเรนพูดถามต่อ ท่ามกลางความอยากรู้ของทุกคน ยกเว้นเพื่อนชายยังคงใบหน้าไม่สบอารมณ์
"นิเทศศาสตร์ค่ะ" น้ำเสียงใสตอบ
"ตั้งใจเรียนล่ะ เอมม่ายังโทรมาหาป้าอยู่เลย คงจะห่วงหนูบลายธ์น่าดู"
"ค่ะ บลายธ์โทรหาแม่ทุกคืนเลยค่ะ ไม่น่าจะเหงาแล้ว" ใบหน้าจิ้มลิ้มตักอาหารจนแก้มป่องกว่าเดิม เน้นจิ้มพวกอาหารทะเลมากกว่าผักมีประโยชน์
"ไม่ทานหน่อยเหรอลูก ยังไม่ได้ขึ้นมาทานอะไรเลยนะ" พอเห็นว่าลูกชายยังนั่งพิงหลังตามเดิม ไม่มีแม้แต่ตักข้าวสักคำเดียว
"ผมจะไปหาพิพัฒน์ต่อ ให้ลูกน้องไปส่งยัยนี่ที่เพ้นเฮ้าส์แล้วกัน" ร่างสูงลุกขึ้นยืนพรวดพราด ทำเพื่อนชายมองหน้ากันเลิกลัก แล้วคว้าเอาเสื้อคลุมแจ็คเก็ตออกไป
"มันคงรีบหน่ะครับมีงานด่วน" พาเรนแก้ต่างให้ลูกพี่ลูกน้อง เดี๋ยวบรรยากาศในโต๊ะอาหารจะก๋อย
"แล้วเราไม่ต้องไปประชุมด้วยกัน?" ซิลค์เอ่ยถามต่อ เท่าที่รู้คือว่าวันนี้มีประชุมใหญ่
"เดี๋ยวพวกผมทานให้หมดก่อนดีกว่าครับ วันนี้ดันอร่อยซะด้วย" คาเรนก้มหน้าก้มตา ใช้ข้อศอกสะกิดให้พาเรนรีบตามกัน รับรู้บรรยากาศคละคลุ้งที่เซนโซ่ทิ้งไว้
"วันนี้ให้คนขับรถไปส่งนะหนูบลายธ์ พี่เขาจริงจังเวลาทำงาน อย่ากังวลนะลูก"
.............................................
ตอนหน้านะ ....เด็ดมาก 555
.............................................
##อย่าลืมกดไลค์ให้กันทุกวันที่เข้าอ่านนะคะ##
.............................................
- Writer
