ตั้งแต่เกิดมา กู้หลินไม่เคยนึกฝันเลยว่าชั่วชีวิตนี้จะได้รู้ว่ามีเครื่องมือทรมานเฉพาะเจาะจงสำหรับสตรีอย่างนี้อยู่ด้วย เขารีบวางมันลงที่เดิมแล้วเช็ดมืออยู่หลายรอบ รู้สึกขยะแขยงและรังเกียจคนที่คิดค้นขึ้นมาจนแทบจะอดกลั้นใจเอาไว้ไม่ไหว
“หวังเจียวอวี่ ข้าสัญญาว่าจะไม่ใช้สิ่งนั้นกับเจ้า” เขาเอ่ยปากปลอบประโลมคนที่สติกระเจิงเพียงแค่ได้เห็นมัน
“สัญญานะ” เสียงของนางแผ่วเบาดูไม่เชื่อเพราะอีกฝ่ายเป็นถึงบุรุษที่ชื่อว่าโหดไม่แพ้ใคร แต่นางอยากกอดความหวังลม ๆ แล้ง ๆ ที่ว่าจะมีทางหนีพ้นได้เอาไว้
“ข้าสัญญา” เขารับปากแล้วไล่คนที่เหลือออกไปรอข้างนอกตามเดิมเพื่อจะได้อยู่กับนางเพียงลำพัง แล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าออกไปเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของนาง
หวังเจียวอวี่สะดุ้งโหยงแต่ไม่กล้าปัดมือของกู้หลินออก กลัวว่าจะทำให้เขาโกรธแล้วใช้สิ่งนั้นทรมานนาง
กระนั้น สัมผัสที่แผ่วเบากลับเป็นสิ่งที่ทำให้นางค่อย ๆ ผ่อนคลายลงบ้าง
เม
