ร่างบางพยายามก้าวขาวิ่งหนีแต่เรี่ยวแรงกลับถูกลดทอนลงไปหลายส่วน ภาพที่มองเห็นกลับบนเป็นล่างซ้อนทับกันหลายชั้นจนตาลายแทบทรงตัวไม่ไหว
ให้ตายสิ เขาคิดในใจแล้วรีบวิ่งออกนอกเส้นทางเดินเพื่อใช้ความมืดในป่าสนพรางตาคนที่ตามเขามาก่อนจะล้มลงกองกับพื้นอย่างหมดท่า
เวลานั้นไป๋ถังอินยังคงเดินทอดน่องเพราะคิดว่าเหยื่อคงจะหนีไปได้ไม่ไกลโดยไม่รู้เลยว่าช่วงที่เขากำลังเดินเข้ามามือที่สามได้ฉกชิงตัวของกู้หลินไปเรียบร้อยแล้ว
เขากวาดสายตาค้นหาอยู่พักใหญ่แต่ไม่เห็นร่องรอยให้สืบค้นต่อจึงได้แต่หัวเสียที่ปล่อยอีกฝ่ายหลุดมือไป
ผ่านไปหนึ่งชั่วยาม
กู้หลินรู้สึกตัวลืมตามองไปรอบ ๆ ทั้งที่ยังคงมึนงงจากฤทธิ์ยาของไป๋ถังอินอยู่
“ปล่อยข้านะ ไอ้คนชั่วช้า” เขาสบถเสียงดังลั่นเพราะเห็นว่าตนเองถูกจับมัดไว้กับต้นไม้ใหญ่ “ไป๋ถังอิน ไอ้คนหน้าไม่อายคิดจะลอบทำมิดีมิร้ายกับข้า ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้นะ แน่จริงก็ออกมาสู้กันให้รู้แล้วรู้รอ
