หล่อนฝืนยิ้มให้กับชายหนุ่ม และก็อดแปลกใจตัวเองไม่ได้ว่าทำไมถึงไม่ดีใจอย่างเคยที่ได้เห็นหน้าพันตะวัน หรือเพราะว่าหล่อนกำลังเครียด
ใช่... นี่แหละคือเหตุผล
“นั่งหน้าเครียดเชียว มีอะไรหรือเปล่าครับ”
พันตะวันเดินเข้ามาหา และทรุดนั่งลงข้างกาย
พิรดาส่ายหน้าน้อยๆ
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ตาลก็แค่ยังไม่ง่วงนอน”
ชายหนุ่มระบายยิ้ม ยกมือขึ้นแตะต้นแขนของหล่อนแผ่วเบา
“มีอะไรให้พี่ช่วยก็บอกได้นะ พี่ยินดีช่วยเสมอ”
“เอ่อ”
ทำไม... ทำไมความอบอุ่นจากฝ่ามือของพันตะวันถึงเข้าไม่ถึงหัวใจของหล่อนนะ
“ขอบคุณพี่พันมากค่ะ”
พันตะวันยิ้มให้กับหล่อน
“งั้นให้พี่นั่งมองดวงจันทร์ด้วยคนนะครับ”
ความอึดอัดวิ่งเข้าใส่ทันที มันมาจากไหนกัน มันไม่ควรมีความรู้สึกยามที่หล่อนอยู่กับผู้ชายที่ตัวเองหลงรัก
“ยินดีค่ะพี่พัน”
หล่อนต้องฝืนยิ้มออกไปอีกแล้ว และก็นั่งหน้าเศร้าอย่างควบคุมไม่ได้
พันตะวันจ้องมองหล่อน เอ่ยถามหลายครั้ง
