คือตอนนี้ผมกับไอ้หมอตกเป็นเป้าสายตาของทุกคน ทั้งหมอและ พยาบาลที่เดินผ่านต่างก็จ้องมองมาที่เราด้วยสายตาประหลาด
"เอาน่าไม่ต้องคิดเยอะ กูเป็นเจ้าของโรงพยาบาลเขาก็ต้องมองป่าววะ หรือเขาคิดว่ากูมีแฝด" เออจริงว่ะหรือพ่อผมไปไข่ทิ้งไว้ป่าววะผมคิดในใจ
"คงไม่มั้ง เออแต่กูไม่มีพ่อด้วยมีแต่แม่ว่ะ แต่แม่ก็ไม่เคยพูดถึงพ่อเลยนะเราคงไม่ได้เป็นพี่น้องกันหรอกเนอะ"
" แล้วมึงไม่ลองอ่านใจแม่ดูล่ะ "
"มันอ่านไม่ได้ไงกูลองอ่านมาหลายครั้งละ"
"เอ้าแล้วเสือกอ่านใจกูได้เนี่ยนะ"
"เออกูก็ไม่รู้เหมือนกัน มันอ่านได้เป็นบางคนว่ะ"
"เอ้าแบบนี้ก็มีด้วยบ้าไปใหญ่แล้วนี่กูกำลังเจอกับอะไรอยู่วะ"
"เอ้ามึงขี้ลืมจังล่ะ กูเป็นหมอมึงเจอหมออยู่"
"ถะ..ถุยยถ้ามึงจะกวนขนาดนี้เลิกซะอาชีพหมอไปเล่นตลกกับกูป่ะ"
"ได้หรอก็ดีกูเบื่ออาชีพนี้ละขายโรงพยาบาลแม่งเลย"
" เอ้ามึงนี่ก็เชื่อคนง่ายไปนะ "
" ไม่รู้ดิกูถูกชะตากับมึงอ่ะ "
" โอเคกู
